Λόγος της Πέλλας Ηλεκτρονική Εφημερίδα Νομού Πέλλας
Μετά ἀπό ὁρισμένα ἑρωτήματα που προέκυψαν με ἀφορμή την πρόσφατη ἐγκύκλιο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως (133/27.3.2020) για το θέμα της πανδημίας (δείτε εδώ)
σε σχέση με τα ιερά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας και προκειμένου να μη δημιουργηθοῦν ἐντυπώσεις ξένες προς το πνεῦμα και τον σκοπό τῆς ἐν λόγῳ ἐγκυκλίου, διευκρινίζοναι τα ἑξῆς:
α. Αἰτία τῆς ἐπικοινωνίας τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου με τον ἱερό κλῆρο και τον πιστό λαό τῆς Μητροπολιτικῆς ἐπαρχίας ἦταν ἡ ποιμαντική εύθύνη για μία ξεκάθαρη παρουσίαση τῆς θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας, ὅσον ἀφορᾶ στην μετοχή τῶν κτιστῶν (Τίμια Δῶρα, ἱερες εἰκόνες, ἱεροὶ ναοί) στις ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ και τον ἐξ᾿ αὐτῆς καθαγιασμό τους.
Αὐτὴ ἡ ἀνάγκη προέκυψε, ἐπειδη ο ὀρθολογισμός σε συνδυασμό με τον φόβο τῶν ἡμερῶν φάνηκε ἐμπράκτως ὅτι ἔθεσαν αὐτή την ἀλήθεια στο περιθώριο τῆς σκέψης καὶ τῆς στάσης ἀκόμη και πολλῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Πρώτιστα η Θεία Εὐχαριστία ἀλλα καὶ οἱ ἅγιες εἰκόνες και ο εὐλογημένος χῶρος τῶν ναῶν μετέχουν αὐτῆς τῆς ἀκτίστου χάριτος. Γι᾿ αὐτό και δεν ἀποτελοῦν μέσα μεταδόσεως ἀσθενειῶν, ὅπως τεκμαίρεται και απο την ἐμπειρία τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ μας. Αὐτό ὅμως δεν σημαίνει αὐτομάτως, ὅτι οἱ πιστοὶ διαθέτουν μόνιμη ἀνοσία σε κάθε ἀσθένεια, μεταδοτική ἢ μή, οὔτε ὅτι εἶναι ἀδύνατον κάτω ἀπὸ συγκεκριμένες συνθῆκες να μεταδώσουν νόσους, ἀπο τις ὁποῖες πάσχουν, σὲ ἄλλους μέσῳ τῆς συναναστροφῆς ἐκτός, ἀκόμη και ἐντός τῶν ἱερῶν ναῶν. Ἐννοεῖται ὅτι δὲν ἀναφερόμαστε στὰ ἴδια τα ἁγιαστικα μέσα, ὅπως εἶναι το μέγιστο μυστήριο τῆς Θείας Μεταλήψεως. Ἂν ἴσχυε κάτι τέτοιο (ἀνοσία στις ἀσθένειες), οἱ πιστοί δεν θα ἀρρώσταιναν ποτέ! Ἀντιθέτως μάλιστα, ἡ διδασκαλία και ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας διδάσκουν, ὅτι οἱ ἀσθένειες ἀποτελοῦν παιδεία και ἐπίσκεψη Θεοῦ, ἀπαραίτητη για τη σωτηρία και την πνευματική πρόοδο τῶν γνησίων τέκνων Του (βλ. ἐνδεικτικά την δεινή ἀσθένεια τοῦ δικαίου Ἰὼβ ἢ τὸ φιλάσθενο τοῦ Μ. Βασιλείου).
β. Τονίστηκε η σωτηριώδης διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας για την ἁγιότητα τῆς Θείας Εὐχαριστίας και τῶν ἄλλων μυστηρίων και ἁγιαστικῶν μέσων τῆς Ἐκκλησίας προκειμένου να στερεωθεῖ ἡ πίστη τοῦ λαοῦ. Αὐτή ἡ πίστη ὅμως δεν ἀναιρεῖ το δικαίωμα και την εὐθύνη τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας να προβοῦν σε συγκεκριμένες ἀποφάσεις, προκειμένου να ἀποφύγουν την ἄκαιρη πρόκληση τῶν ἐκτός ἀλλά και για να οἰκονομήσουν την ὀλιγοπιστία ἀκόμη καὶ τῶν ἐντος αὐτῆς, τῶν μελῶν της. Ἂς μην ξεχνοῦμε ὅτι οἱ κλυδωνισμοί τῆς ὀλιγοπιστίας δεν εἶναι ἄγνωστοι κατα την πορεία τῶν πιστῶν ἀπο την νηπιώδη πνευματική κατάσταση στην πνευματική ἐνηλικίωση. Μέγιστο παράδειγμα ἀποτελεῖ η περίπτωση τοῦ Πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου Πέτρου, ὁ ὁποῖος και ὀλιγοπίστησε, και ἀρνήθηκε τον ἴδιο τον Χριστό σὲ καιρό πειρασμοῦ, για τον ὁποῖον μάλιστα εἶχε προειδοποιήσει καὶ δεηθεῖ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «Εἶπε δε ὁ Κύριος· Σίμων Σίμων, ἰδού ὁ σατανᾶς ἐξῃτήσατο ὑμᾶς τοῦ σινιάσαι ὡς τὸν σῖτον· ἐγω δε ἐδεήθην περι σοῦ ἵνα μη ἐκλίπῃ ἡ πίστις σου· καὶ σύ ποτε ἐπιστρέψας στήριξον τοὺς ἀδελφούς σου.» (Λκ. 22,31-32) Ἔτσι λοιπόν εἶναι ξεκάθαρο ὅτι, ὅταν οἱ ἀνά τον κόσμο ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας λαμβάνουν ὀδυνηρές ἀποφάσεις περιορισμοῦ τῆς τελέσεως τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν και τῆς συμμετοχῆς τῶν πιστῶν στην θεία λατρεία, ὅπως στην τρέχουσα περίσταση, αὐτό γίνεται λόγῳ πατρικῆς συγκαταβάσεως και ἀγάπης προς τον λαό. Δεν πρόκειται βεβαίως για Βαρλααμιτισμό, οὔτε για ὀλιγοπιστία, ἀλλά γι᾿ αὐτο που ὀνομάζουμε στην Ἐκκλησιαστική γλῶσσα Οἰκονομία.
Σημειώνεται τέλος, ὅτι ἡ ἐν λόγῳ ἐγκύκλιος προέκυψε μετά ἀπό πνευματική συνδιάσκεψη πεπαιδευμένων θεολογικά κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως και κατάθεση προτάσεων πρὸς τὸν Μητροπολίτη.
