Λόγος της Πέλλας Ηλεκτρονική Εφημερίδα Νομού Πέλλας
Μια απίστευτη ταλαιπωρία έζησε ένας πατέρας που αποφάσισε να κάνει μια βόλτα με τον γιο του, ο οποίος κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο, στην περιοχή της Γλυφάδας
όπως καταγγέλλει ο ίδιος σε ανάρτησή του στο Facebook.
O πατέρας και o γιος αναγκάστηκαν να περιμένουν επί 45 ολόκληρα λεπτά μέχρι ο οδηγός οχήματος που είχε μπλοκάρει μία διάβαση να να μετακινήσουν το όχημα για να περάσει το παιδί με το αναπηρικό του αμαξίδιο.
Στη μακροσκελή του ανάρτηση, ο πατέρας περιγράφει την ταλαιπωρία που έζησε, καταλήγοντας: «Τα έγραψα όλα μα όλα για να περάσουν ίσως κάποια μηνύματα. Μην παρκάρετε σε ράμπες και διαβάσεις πρόσβασης των ΑμΕΑ. Μην κλείνετε τα πεζοδρόμια. Μην παρκάρετε σε θέσεις ΑμΕΑ. Αφήστε εμάς τις οικογένειες, τους συνοδούς αλλά σκεφτείτε τα ίδια τα άτομα και τον εαυτό σας γιατί είμαστε όλοι εν δυνάμει άτομα με αναπηρία, σε μια κακή στιγμή. Η συνείδηση μας είναι η πρόσβαση τους στην καθημερινότητα, στην ζωή, στην συμμετοχή και όχι στον αποκλεισμό».
«Να μιλάμε, να διαμαρτυρόμαστε και να δημοσιοποιούμε για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα για τα παιδιά μας, για τους ανθρώπους μας, για τους συμπολίτες μας μιας διαφορετικής ομάδας…», τονίζει.
Ακολουθεί “σεντονάκι” αλλά δεν γίνεται αλλιώς ακόμα και τέτοιες μέρες…
Σήμερα πήρα τον Δημήτρη, τον Σπύρο τον γιο μου αλλά και τον ανηψιό μου τον Σπύρο να πάμε Γλυφάδα για βόλτα και μεσημεριανό. Φτάσαμε στον Αγ. Κωνσταντίνο και βλέπω δεξιά την μια από τις δύο θέσεις πάρκινγκ ΑμΕΑ ελεύθερη οπότε στρίβω και κατευθύνομαι εκεί. Μπροστά μου κόκκινο Nissan με ζευγάρι ηλικιωμένων ψάχνουν πάρκινγκ και φυσικά μπαίνουν στην θέση ΑμΕΑ χωρίς δεύτερη σκέψη. Σταματάω από πίσω κατεβαίνω και χτυπάω το τζάμι ήρεμα και αφού το κατεβάζει, ρωτάω ευγενικά:
– είστε ΑμΕΑ;
– “ναι είμαστε”
μου λέει με ύφος ξινισμένο μέχρι εκεί που δεν παίρνει και της απαντώ αμέσως:
– παρακαλώ τοποθετείτε την κάρτα σας στο παρμπρίζ;
– ποιά κάρτα;
με ρωτάει και καταλαβαίνω ότι έμπλεξα.
– πάντως όχι της τράπεζας,
συνεχίζω και της εξηγώ ότι έχω στο αυτοκίνητο άτομο με αναπηρία οπότε πρέπει να φύγει. “Στραβώνει” πολύ και μου λέει “καλά που σε έπιασε ο πόνος” και η πίεση μου πάει στο 200 οπότε της λέω με πολύ ένταση χωρίς να υψώσω φωνή, “σέβομαι τα άσπρα μαλλιά και των δύο σας αλλά η αστυνομία είναι από πίσω και σας δίνω 2 λεπτά για να φύγετε” .
Ολόκληρη η ανάρτησή του εδώ
