Τα κροκοδείλια δάκρυα της Δύσης

Όταν μεθοδεύεται η χρεοκόπηση και η πτώχευση των κρατών, ώστε να οικειοποιηθούν τις κρατικές δομές και τα δημόσια αγαθά οι κερδοσκόποι, τότε οι δείκτες ανεργίας εκτοξεύονται στα ύψη, οι πολίτες βλέπουν τους μισθούς και τις παροχές να εξανεμίζονται, κάποιοι καταλήγουν νεόπτωχοι και, όπως βλέπουμε καθημερινά στην γειτονιά μας, δεν λείπουν και εκείνοι που ψάχνουν να βρουν κάτι χρήσιμο στα σκουπίδια.  Σε άλλη περίπτωση, όταν ο στόχος είναι πηγές ενέργειας και επιστρατεύεται ο πολεμικός μηχανισμός  όσοι απομένουν ζωντανοί βλέπουν ερείπια στην θέση των σπιτιών τους, μέσα σ’ ένα κουφάρι  που πριν είχε το όνομα της πατρίδας τους. Ο δρόμος της προσφυγιάς και της μετανάστευσης είναι τότε μια αναγκαστική διαδρομή που θα διανύσουν οι απελπισμένοι, έχοντας  μάλιστα να  αντιμετωπίσουν την εκμετάλλευση των διακινητών τους, για να μην επεκταθούμε περαιτέρω στο στήσιμο των «μη κυβερνητικών οργανώσεων» που όλοι καταλαβαίνουμε τους σκοπούς και τους λόγους ύπαρξής τους.

   Συνέπεια, λοιπόν, όλων αυτών των επεμβάσεων είναι οι ακατάσχετες προσφυγικές ή μεταναστευτικές ροές, προς τα ισχυρά κράτη της Δύσης, ανθρώπων που η χώρα τους είτε χρεοκόπησε  είτε αιματοκυλίσθηκε. Ανθρώπινες ροές που έχουν πλέον αποκτήσει μια δυναμική, η φόρτιση της οποίας φαίνεται να έχει την ικανότητα να γεννήσει νέες καταστάσεις και να μετατρέψει την τάξη των πραγμάτων. Και είναι πραγματικά δύσκολο να αποφύγουμε την πρόκληση σύγκρισης με τις μετακινήσεις των λαών της στέππας όταν διάφοροι παράγοντες , όχι όμως προσχεδιασμένοι, τους υποχρέωναν να εισβάλλουν στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που στο τέλος θα υπέκυπτε σ’ αυτούς, όσα κάστρα και περιτειχίσεις  κι αν είχε υψώσει, όσες ένοπλες συνοριακές φρουρές κι αν είχε εγκαταστήσει.

   Πάντως, αν κι αυτό είναι σε γενικές γραμμές το κλίμα της εποχής που ζούμε, οι θανατηφόρες εκρήξεις στα Ευρωπαϊκά μετρό και σε σημεία συγκέντρωσης πλήθους κόσμου στις Βρυξέλλες, το Παρίσι και αλλού, όπως η στοχοποίηση των δίδυμων πύργων λίγα χρόνια πριν, δεν μπορούν παρά να χαρακτηριστούν ως τρομοκρατικές ενέργειες. Θα μπορούσαμε όμως επιπλέον να τις επεξηγήσουμε ως συνέπειες ενός άτυπου πολέμου, που κατά παρόμοιο τρόπο προσδίδει τα καταστροφικά χαρακτηριστικά του και στις συνέπειες της μεθοδευμένης χρεοκόπησης  των κρατών, θυματοποιώντας τους πολίτες.

   Ακόμη όμως και εάν αναφερθούμε στον πόλεμο με την συμβατική έννοια του όρου, τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, πρόκειται για αλαζονικές ομάδες οικονομικών  συμφερόντων που καπηλεύονται το όνομα της πατρίδας τους, την έννοια της ευημερίας των πολιτών κλπ για να εισβάλλουν σε μια χώρα, χωρίς νομιμοποίηση, κάνοντας  χρήση στρατιωτικής βίας, γεγονός που μας παραπέμπει και πάλι σε πράξεις που μόνο ως τρομοκρατικές μπορούν να καταχωρηθούν.  Εν ολίγοις, η τρομοκρατία που χαρακτηρίζει την εποχή που ζούμε, δεν αποτελεί μια αποκλειστικότητα που την διεκδικούν κάποιοι μελαψοί που ασπάζονται το Ισλάμ, γιατί απλά δεν έχει φυλετικές και δογματικές προτιμήσεις.

   Επειδή όμως την επομένη των  αιματηρών τρομοκρατικών ενεργειών συνήθως μεθοδεύεται η επιβολή απάνθρωπων μέτρων που πλήττουν την εναπομείνασα  «δημοκρατία», φακελώματα κτλ, προκύπτει η ανάγκη δραστηριοποίησης των Ευρωπαίων πολιτών, γιατί, όπως φαίνεται και δεν δικαιούνται να ζουν στο απυρόβλητο και δεν επιτρέπεται να περιορίζονται στα συναισθηματικά όρια που, οπωσδήποτε , επιβάλλει ο θρήνος  αδικοχαμένων ανθρώπων. Για όλους αυτούς τους λόγους, τα κροκοδείλια δάκρυα των Ευρωπαϊκών «θεσμών» δεν μας πείθουν για την ευαισθησία τους και δεν μας αρκούν.

Παχή Πηνελόπη

Έσλιν 27 ΛΑΜΙΑ

Τα κροκοδείλια δάκρυα της Δύσης