Λόγος της Πέλλας Ηλεκτρονική Εφημερίδα Νομού Πέλλας
Η Κοινότητα Αγίου Παντελεήμονος Ηarrow και Περιχώρων (ΒΔ Λονδίνου) οργάνωσε στον Ιερό Ναό Aγ. Παντελεήμονος και Αγ. Παρασκευής την Κυριακή 16η Ιουλίου
Εθνικό Μνημόσυνο και εκδήλωση μνήμης, με αφορμή τα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν στην εσταυρωμένη Κύπρο μας τον Ιούλιο και Αύγουστο 1974.
Ο Ιερ. Προϊστάμενος Πρωτοπρ. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας τέλεσε το Εθνικό Μνημόσυνο, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των υπέρ πίστεως και πατρίδος αγωνισαμένων και ηρωϊκώς πεσόντων κατά την βάρβαρη τουρκική εισβολή στην Κύπρο μας τον Ιούλιο και Αύγουστο 1974.
Στη σημαντική αυτή Εκδήλωση Μνήμης εκφώνησε τον Επιμνημόσυνο Λόγο ομιλώντας με ιδιαίτερη έμπνευση, με ιστορική ακρίβεια και έντονο συναισθηματικό τόνο ο Ακόλουθος Αμύνης της Κυπριακής Υπάτης Αρμοστείας Λονδίνου, Αντισυνταγματάρχης κ. Ελευθέριος Χατζηστεφάνου.
Η ομιλία του εκλεκτού ομιλητή και διακεκριμένου Αξιωματικού, που περιέχει αποσπάσματα ομιλιών του μακαριστού πατρός του Κώστα Χατζηστεφάνου, Καθηγητού του Πανεπιστημίου Κύπρου, και δόθηκε εις μνήμη του, έχει ως εξής:
“Σεβαστόν Ιερατείο, Αξιότιμε κ. Πρόεδρε της Κοινότητας Αγίου Παντελεήμονος, Ελληνίδες, Έλληνες,
Το μεγαλείο των ανθρώπων που θυσιάζονται για την πατρίδα τους και την ελευθερία, δεν μπορεί ποτέ με λόγια και επαίνους να υμνηθεί επάξια.
Γιατί, η θυσία του ανθρώπου είναι μια πράξη ζωής και τα έργα είναι πάντα πιο άξια και πιο πειστικά από τα λόγια.
Αυτοί που σφραγίζουν με τις πράξεις τους το πιστεύω της ζωής τους ξεχωρίζουν ανάμεσά μας τιμημένοι, φωτεινοί, ολόλαμπροι, να δείχνουν σε μας το δρόμο του καθήκοντος, αυτοί μπροστά κι εμείς ν’ ακολουθούμε.
Η μαύρη επέτειος της Τουρκικής εισβολής είναι για τον Ελληνισμό της πατρίδας μας και το έθνος ολόκληρο, ημέρα οδύνης και φρίκης.
Επιτελούμε και φέτος, για τεσσαρακοστή τρίτη τώρα χρονιά, το εθνικό και θρησκευτικό μνημόσυνο των νεκρών αδελφών μας, σε συνθήκες ταπείνωσης, με βαρύ κι αξεπλήρωτο ακόμα το χρέος για μας, ν’ αποπλύνουμε ως Έθνος το όνειδος.
Γνωρίσαμε όλοι από κοντά την ηθική ατίμωση και τον εθνικό εξευτελισμό, ταπεινωθήκαμε ως φυλή, ξεριζωθήκαμε από πατρογονικές εστίες με ζωή χιλιετηρίδων, θρηνούμε νεκρούς, αναζητούμε αγνοουμένους, βεβηλωμένες οι εκκλησίες και των γονιών οι τάφοι, προδομένοι από δικούς, εγκαταλελειμένοι από όλους τους ξένους, με μόνο μας στήριγμα βέβαιο τη μητέρα Ελλάδα και μόνο εχέγγυο τη δική μας ψυχή, τη δική μας τη θέληση τη δική μας απόφαση για ένα αμετάθετο χρέος: ν’ απελευθερώσουμε την πατρίδα.
Ο Τούρκος, θρονιασμένος ακόμα στα σπίτια μας, το βλέμμα του στραμμένο σ’ όλη την Κύπρο και οι κίνδυνοι ορατοί πια για όλο το Ελληνικό Έθνος.
Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Ο Έλληνας πρέπει να ξαναβρεί τις πηγές της ψυχής του. Αναζητούμε τα ερείσματα αντοχής για ένα μακροχρόνιο αγώνα τιμής πάνω στα μέτρα της Ελληνικής αρετής.
Θα τα βρούμε και αυτή τη φορά, στις ακένωτες πηγές της δικής μας παράδοσης. Μας τα προσφέρουν οι ήρωες στα βάθη της ιστορίας μας, μαζί τους και οι νεκροί αδελφοί της τουρκικής εισβολής 1974.
Βρήκαν τότε τη δύναμη και σηκώθηκαν από τα συντρίμμια του προδοτικού πραξικοπήματος και αγωνίστηκαν ενάντια στη συντριπτική στρατιωτική υπεροχή του τούρκου εισβολέα, με της καρδιάς τους τη φλόγα, με της ψυχής το πύρωμα και με τον αμετακίνητο όρκο «ουκ καταισχυνώ όπλα τα ιερά».
Αυτόν τον όρκο τον έκαναν πράξη, ο Διοικητής της 181 ΜΠΠ Αντισυνταγματάρχης Στυλιανός Καλμπουρτζής και τα παιδιά του – όπως συνήθιζε να αποκαλεί τους στρατιώτες της Μονάδας – στο Συγχαρί, εκεί όπου βρωμίζει τον Πενταδάκτυλο η επαίσχυντη σημαία του Τούρκου κατακτητή και του ψευδοκράτους.
Επέδειξαν σπάνια χαρίσματα ανδρείας, ηρωϊσμού, πατριωτισμού και αυτοθυσίας, αφήνοντας άψυχο το κορμί τους πάνω στα πυροβόλα τους αρνούμενοι να τα εγκαταλείψουν όταν τους κύκλωσαν οι Τούρκοι μετά την κατάπαυση του πυρός, σε περίοδο εκεχειρίας, στις 23 Ιουλίου 1974.
Τότε οι Έλληνες – Κύπριοι και αδελφοί Ελλαδίτες – πολέμησαν με ψυχή, με καρδιά για τον Θεό και την πατρίδα, τους γονιούς και τους προγόνους, για τους βωμούς και τις εστίες, για τα παιδιά και τις γυναίκες τους.
Για αυτές τις αξίες πήραν την απόφαση ή να ζήσουν ελεύθεροι ή να πεθάνουν καθώς ταιριάζει σε Έλληνες. Ο άνθρωπος δεν γεννιέται για τον εαυτό του μονάχα. Γεννιέται για την πατρίδα του πρώτα. Σ’ αυτήν χρωστάμε να δώσουμε ότι κι αν έχουμε, βιός, περιουσία, τη ζωή μας την ίδια. Γιατί, αν η πατρίδα πάει μπροστά, ο καθένας προκόβει, μα ο χαμός ο δικός της συμπαρασύρει στον όλεθρο όλους, χωρίς διακρίσεις.
Φάρος μας η ηρωϊκή μορφή του Διοικητή της 33 ΜΚ Ταγματάρχη Γεώργιου Κατσάνη, που ηγήθηκε των παλληκαριών του και άφησε την τελευταία του πνοή στις μάχες Αγίου Ιλαρίωνα στις 21 Ιουλίου 1974. Ξεχωριστή σελίδα στην Ελληνική ιστορία, οι μάχες των λοκατζήδων στο Κοτζιά Καγιά, στην Άσπρη Μούττη, στην Αλωνάγρα, στο Πυρόϊ, μαχητές της ελευθερίας ως την ύστερη τους πνοή, Αρχάγγελοι της πορείας που κάθε Έλλην Κύπριος οφείλει να ακολουθεί.
Σύμβολα αμετακίνητα ψηλά στο εθνικό μας στερέωμα, που καθαγίασαν τα εθνικά μας λάβαρα με το αίμα της θυσίας τους όλοι οι ήρωες της Τουρκικής εισβολής στις μάχες του 5 Μίλι, της Λαπήθου, της Μιας Μηλιάς, της Αμμοχώστου, του υψ. Κολοκασίδη, του Α/Δ Λευκωσίας με τους λεβέντες καταδρομείς της Α’ ΜΚ από το Μάλεμε της Κρήτης.
Δάφνινο στεφάνι δόξας στο πλήρωμα της Τορπιλλακάτου Τ-3 υπό τον Υποπλοίαρχο Ελευθέριο Τσομάκη, που χάθηκε στον υγρό τάφο της θάλασσας της Κερύνειας, μαζί με τους ναύτες του, ανάμεσα τους οι Χρήστος Καρεφυλλίδης, Φοίβος Φιερός και τόσοι άλλοι.
Η οφειλή μας μεγάλη. Χωρίς σύμβολα, χωρίς ήρωες, δίχως μάρτυρες και νεκρούς που να έχουν προασπίσει επάλξεις, να έχουν πέσει με τιμή στο πεδίο της μάχης γι’ αυτό που πιστεύουν, λαοί δεν στεριώνουν.
Αφανίζονται. Για τους ήρωες η τιμή και η δόξα. Για μας τα μνημόσυνα, ο φρονηματισμός, τα διδάγματα: Να θυμόμαστε πως οι νεκροί ζούν και εμπνέουν, όταν τιμούν την πατρίδα.
Να θυμόμαστε τα καλά από τις αρετές της φυλής, αλλά και τις θλιβερές συνέπειες από τις αδυναμίες, τα πάθη μας.
Να θυμόμαστε πάντα ότι υπήρξαν και υπάρχουν και σήμερα θλιβεροί Εφιάλτες, με άλλα ονόματα, που άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες της Κύπρου στον Τούρκο.
Να θυμόμαστε προ πάντων ότι, όταν το έθνος διχάζεται, η συμφορά είναι βέβαιη και η οδύνη αβάσταχτη.
Υπάρχουν και πολλά άλλα που θα έπρεπε να φέρει στη μνήμη μας η σημερινή μέρα, μέρα φρίκης και πόνου. Όμως σήμερα δεν είναι μέρα καταλογισμού ευθυνών.
Είναι μέρα προβληματισμού και φρονηματισμού για τα διαχρονικά οικτρά μας λάθη, που έφεραν την πατρίδα μας στο χείλος του γκρεμού.
Έχουμε φτάσει αυτή τη στιγμή στο πιο κρίσιμο σημείο της ιστορικής μας ζωής, αυτό που θα κρίνει τι είδους ανθρώποι είμαστε, αυτό που θα κρίνει το μέλλον των παιδιών μας – σε ελεύθερες ή σε χαμένες πατρίδες.
Ήδη ο Ελληνικός βορράς εκτουρκίζεται με ρυθμό που καλπάζει, με διωγμένους από τα σπίτια τους χιλιάδες Έλληνες και με εκατοντάδες χιλιάδες Τούρκους στις πατρογονικές μας εστίες, με κάθε μορφής αθέμιτα μέσα για να σβήσουν και το τελευταίο ίχνος που θα θυμίζει ότι στους τόπους εκείνους έζησε ένας λαός με παμπάλαιο Ελληνικό πολιτισμό και με βαθιά Χριστιανική παράδοση.
Αν επιζήσαμε ως σήμερα τρισήμισυ χιλιάδες χρόνια, μέσα από απερίγραπτες ιστορικές περιπέτειες, δεν αποτελεί αυτό κατ’ ανάγκη τεκμήριο, ότι θα επιβιώσουμε και τώρα οπωσδήποτε κατά ιστορική νομοτέλεια, με τις απάνθρωπες μεθόδους που μετέρχεται ο Τούρκος, σε όποια γη πατήσει, χωρίς να σέβεται διεθνείς συνθήκες, ανθρώπινα δικαιώματα, την υπογραφή του την ίδια.
Γιατί ξεχνάμε πως Ελληνικές πατρίδες που είχαν επιβιώσει ακραιφνείς και ακμαίες, μέσα από όχι μικρότερες θύελλες, σήμερα έχουν άλλα ονόματα, άλλους ανθρώπους, να νέμονται την ως τότε γη των Ελλήνων, τις ορθόδοξες χριστιανικές εκκλησιές να λειτουργούν ως τζαμιά, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το σύμβολο της Χριστιανοσύνης, την Αγιά Σοφιά;
Η απόφαση και η εκλογή είναι δική μας. Και η εκλογή είναι μία. Είμαστε Έλληνες. Και οι Έλληνες δεν υποκύπτουν στις απειλές και δεν υποχωρούν ούτε παραδίδονται. Είμαστε Έλληνες.
Και οι Έλληνες δεν προσφέρουν γη και ύδωρ και δεν απεμπολούν τα ιερά και τα όσια της φυλής. Τα υπερασπίζονται με αυταπάρνηση ως την τελευταία τους πνοή. Είμαστε Έλληνες.
Και κουβαλούμε στους ώμους μας μια βαρύτιμη ιστορική παράδοση με εθνικούς αγώνες, με θυσίες, με νεκρούς, ήρωες, μάρτυρες.
Σε ποιον θα αφήσουμε το χρέος γι’ αυτήν την απόφαση; Είμαστε Έλληνες και το χρέος της απόφασης βαραίνει τη συνείδηση του καθ’ ενός από εμάς. Θα πρέπει να οπλιστούμε με τις αρετές της φυλής, να συνοψίσουμε την ιστορία στη δική μας απόφαση, δείχνοντας έτσι ότι ξέρουμε να τιμούμε νεκρούς και προγόνους, με πράξεις αρετής σαν τις δικές τους.
Στην Κύπρο κινδυνεύει τώρα η Ελλάδα ολόκληρη, στην Κύπρο αγωνίζεται όλο το έθνος. Αν η Κύπρος χαθεί, χωρίς να δοθεί μια Πανελλήνια μάχη που θα μείνει στη μνήμη του κόσμου σαν η κατ’ εξοχήν μάχη του σύγχρονου Ελληνισμού, η Ελλάδα θα βρεθεί στην ανάγκη να δώσει αυτή τη μάχη στο Αιγαίο και στη Θράκη, όταν η Κύπρος θα έχει πια χαθεί προς Πανελλήνιο όνειδος και όταν ο τούρκος θα προβάλλει ακόμα πιο θρασύς κι από θέση ισχύος.
Η μάχη του Ελληνισμού με τον Τούρκο έχει ήδη αρχίσει.
Και οι χιλιάδες νεκροί του 1974 που τιμούμε όλοι μαζί σήμερα, είναι ήρωες αυτής της μάχης. Γιατί ο τούρκος εισέβαλε στην Κύπρο με στόχο αμετάθετο να μας εξολοθρεύσει και να μας εξοστρακίσει ως Έλληνες από την πατρίδα μας διά πυρός και σιδήρου, να προσθέσει την Κύπρο στην τουρκική επικράτεια.
Και οι νεκροί μας είναι για την αποτροπή αυτού του κινδύνου που έπεσαν. Δεν μπορεί στη γενιά τη δική μας να προδοθούν όλα για όσα καυχόμαστε.
Είμαστε χρεώστες στη δούλη πατρίδα μας, χρεώστες σε όλη τη μακραίωνη Ελληνική παράδοση και ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, υπόλογοι στην ιστορία του έθνους και στις γενιές που θα ’ρθουν.
Μα πάνω απ’ όλα είμαστε χρεώστες σε αυτούς που στα βάθη των αιώνων έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας, ανάμεσα τους και αυτούς τους οποίους μαζευτήκαμε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε. Τους ηρωϊκούς νεκρούς του 1974.
Αυτός ο λαός, που δοκίμασε σε δύο σαρωτικές εισβολές και με τον ξεριζωμό από τη γη του, όλους τους εξευτελισμούς και τις κάθε λογής ταπεινώσεις από τον βάρβαρο τούρκο, δεν μπορεί να βολευτεί σε λιγότερο ουρανό.
Ολόκληρη η Κύπρος, ανήκει στο λαό της. Βόρεια και νότια, ανατολική και δυτική – ως ενιαίο κράτος -ανήκει στο λαό που την κατοικούσε όταν τον έδιωξαν οι ορδές του Αττίλα, ριζωμένο στη γη των γονιών του εδώ και τρισήμισυ χιλιάδες χρόνια.
Δεν είναι σωβινισμός ν’ αγαπάς την πατρίδα σου. Ντροπή και προδοσία είναι να τη ξεχνάς.
Ελληνίδες, Έλληνες
Σκληρή είναι για μας σήμερα η στιγμή, βασανιστικά τα διλήμματα και η ευθύνη μεγάλη.
Οι περιστάσεις υπό τις οποίες καλούμαστε από τους ισχυρούς της γης να διαπραγματευόμαστε το μέλλον της πατρίδας μας, καθιστούν άκρως επίκαιρη την ελληνοπρεπή θυσία των ηρωικών νεκρών του 1974.
Αυτό που ουσιαστικά ζητήθηκε και ζητείται από εμάς, από τους ψευδώνυμους προστάτες των μικρών λαών, από τους ρυθμιστές της «διεθνούς τάξεως», όπως αυτοί ονομάζουν τη διεθνή αταξία με βάση τα δικά τους συμφέροντα και το δίκαιο του ισχυρού, είναι να παραδώσουμε με δική μας υπογραφή τη γη των πατέρων μας στον Τούρκο κατακτητή, να εγκαταλείψουμε πατρογονικές εστίες, να αφήσουμε βεβηλωμένους, βουβούς, αλλοιωμένους και καταστραμμένους τους ναούς της Χριστιανοσύνης στον τούρκο και να περιοριστούμε ως Ελληνισμός της Κύπρου, σε ένα κομμάτι της πατρίδας μας, υποθηκευμένο και αυτό στις ορέξεις του άνομου τούρκου, όταν αυτός κρίνει πρόσφορη τη στιγμή, όπως πολύ πρόσφατα, ωμά παραδέχτηκε ο Τούρκος ΥΠΕΞ.
Ποιος Έλληνας δικαιούται να παραδώσει με δική του υπογραφή τη γη των πατέρων μας στον Τούρκο εισβολέα; Ποιος είναι ικανός να διαπράξει μια τέτοια εθνικά επονείδιστη πράξη;
Το πρόβλημα για μας δεν είναι πως θα αναμετρηθούμε με τις υπέρτερες δυνάμεις του τούρκου – αυτό δεν έπρεπε να έχει για μας καμιά σημασία – αλλά πως θα αναμετρηθούμε με την Ελληνική ιστορία και πως θα την τιμήσουμε ως Έλληνες.
Αν τιμούμε τη μνήμη των ηρωϊκών νεκρών του 1974 και τόσων άλλων που δεν υπολόγισαν ποτέ τις δυνάμεις του εχθρού αλλά το βάρος της ευθύνης προς την Ελληνική ιστορία, μια και μόνη πρέπει να είναι η απάντηση του καθενός από εμάς, πόσο μάλλον των ηγετών μας, προς τον τούρκο και τους ξένους:
«Το δε την Κύπρο σοι δούναι ούτε εμόν εστιν ούτε άλλου των εν αυτή κατοικούντων Ελλήνων. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».
Μόνο με τέτοιαν απόφαση θα μας συντρέξει ο Θεός της δικαιοσύνης, θα τιμήσουμε όπως πρέπει αυτούς που αναμετρήθηκαν με την Ελληνική ιστορία και βγήκαν αντάξιοι αυτής.
Τους ηρωικούς νεκρούς του 1974. Αιωνία τους η μνήμη”.
Μετά την εξαίρετη και εξόχως πατριωτική αυτή ομιλία εψάλη από όλο το εκκλησίασμα ο Εθνικός μας Ύμνος.
Η Κοινότητα δεξιώθηκε στη συνέχεια τον ομιλητή και την συνοδεία του, καθώς και όλο το εκκλησίασμα στην Κοινοτική Αίθουσα.
Ο Πρόεδρος της Κοινότητας Δρ. Σεραφείμ Κυριακίδης ευχαρίστησε τον ομιλητή και του προσέφερε αναμνηστικό δώρο.
Τoυ Πρωτοπρ. Αναστασίου Δ. Σαλαπάτα | Λονδίνο – romfea
