Αληθινή ιστορία: «Η κόρη μου είναι το παιδί που κανείς δεν ήθελε…»

Αληθινή ιστορία: «Η κόρη μου είναι το παιδί που κανείς δεν ήθελε…»Η υιοθεσία θεωρείται πράξη θεάρεστη και όποιος αποφασίζει να προχωρήσει στην εκτέλεσή της αξίζει πολλά μπράβο και συγχαρητήρια. Ειδικότερα, αν βοηθά μικρά παιδιά που αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες.
H παρακάτω ιστορία για το κοριτσάκι με τα μπλε μάτια που δεν ήθελε κανείς το αποδεικνύει…

Η Eryn Austin και ο σύζυγός της Chris, σκέφτονταν πάντα την υιοθεσία αν και είχαν ήδη δύο παιδιά. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι.

Όταν συζητούσαν αυτό το ενδεχόμενο σκέφτονταν πολύ σοβαρά να υιοθετήσουν ένα παιδάκι από την Κίνα. «Ξέραμε από το 2011 ότι θέλουμε ένα μωράκι από την Κίνα. Το επιθυμούσαμε πολύ καιρό και το πιστεύαμε με την καρδιά μας». Έτσι, όταν η Eryn είδε τη φωτογραφία της μικρής Primrose στο Facebook και διάβασε πληροφορίες για την καταγωγή και τη ζωή της κατάλαβε ότι αυτό ήταν το μωρό που πάντα ήθελε. Αυτό ήταν το κοριτσάκι που θα άλλαζε τη ζωή τους ως οικογένεια.

«Ήταν ξεκάθαρο από τη φωτογραφία της ότι η μικρή Primrose ήταν τυφλή. Παράλληλα, όμως, είχε τα πιο γλυκά και ζουμερά μάγουλα και ήταν σίγουρο ότι χρειαζόταν μια μεγάλη αγκαλιά», λέει η ευτυχισμένη μαμά.
Η μικρή Primrose γεννήθηκε με ένα σπάνιο σύνδρομο, το οποίο επηρεάζει την όρασή της, τη λειτουργία του εγκεφάλου της, τη δύναμη των μυών της, την ακοή της και μερικές ακόμα λειτουργίες που καθιστούν την καθημερινότητά της πολύ δύσκολη. Αυτό όμως δεν πτόησε το ζευγάρι από το να ταξιδέψει ως την Κίνα και να περάσει δια πυρός και σιδήρου για να φέρει μαζί του το νέο μέλος της οικογένειάς τους.

«Ζήσαμε μαζί της για λίγες εβδομάδες στην Κίνα. Την ταΐζαμε, τη φροντίζαμε και ήμασταν γεμάτοι άγχος για την έκβαση της απόφασης για την υιοθεσία. Όλοι μας απέτρεπαν και τόνιζαν πόσο δύσκολα θα ήταν τα πράγματα με ένα παιδί με τόσο σοβαρά προβλήματα στο σπίτι. Από τις πρώτες μέρες μαζί της φάνηκε ότι τα πράγματα δεν θα ήταν εύκολα. Χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο, δεν μπορούσαμε να βρούμε τα φάρμακά της, έκλαιγε και ούρλιαζε διαρκώς. Δεν το βάλαμε κάτω, όμως». «Η μικρή ήταν μπερδεμένη. Την βγάλαμε από τη ζώνη άνεσής της. Από όσα γνώριζε. Τη φροντίσαμε, την αγκαλιάσαμε, την χαϊδέψαμε και σιγά σιγά μας δέχτηκε. Ακόμα και τότε οι υπηρεσίες και οι περισσότεροι ειδικοί μάς απέτρεπαν από το να πάρουμε στο σπίτι την Primrose. Η χαρά μας όταν η αίτηση υιοθεσίας έγινε δεκτή δεν περιγράφεται. Έκλαιγα και χαμογελούσα ταυτόχρονα όλη την ημέρα». Η Eryn Austin και ο Chris εξήγησαν στα μεγαλύτερα παιδιά τους πώς είχε η κατάσταση και ξεκίνησαν τη νέα τους ζωή με ένα επιπλέον παιδί στην οικογένεια.

«Της μάθαμε να πίνει νερό χωρίς να παθαίνει αναρρόφηση, να τρώει με κουτάλι και πιρούνι, να κάθεται σωστά πάνω σε μαξιλάρια ή στα πόδια μας. Της μιλήσαμε, την αγκαλιάσαμε, της δείξαμε πόσο την αγαπάμε. Της δώσαμε να καταλάβει ότι πια δεν είναι μόνη της και ότι δεν θα είναι ποτέ ξανά. Της τραγουδήσαμε, της μιλήσαμε για την οικογένεια μας. Την οικογένειά της. Με τον καιρό άρχισε να νιώθει πιο άνετα».

Από εκείνη την πρώτη μέρα μέχρι και σήμερα η οικογένεια δίνει ακόμα πολλές μάχες για την υγεία, την εμπιστοσύνη και την αγάπη της μικρής Primrose.

«Ο πόνος και η απώλεια έρχονται μαζί με την υιοθεσία. Δεν έχει σημασία αν το παιδί είναι από άλλη χώρα, αν είναι μεγάλο ή μικρό, υγιές ή όχι. Η υιοθεσία σημαίνει πληγές, τραύματα. Είχαμε προετοιμαστεί για όλα και ξέραμε ότι η κόρη μας αξίζει όλη την ταλαιπωρία. Όλα όσα θα επακολουθούσαν. Περίεργα βλέμματα, γκρίνιες από τα μεγαλύτερα παιδιά, δυσκολίες. Αλλά ο τρόπος που αυτή η μικρή μάς άλλαξε δεν συγκρίνεται με τίποτα». Η μαμά των τριών παιδιών περιγράφει την Primrose σαν ένα θαύμα. Ένα φως. «Το γέλιο της είναι μεταδοτικό, το μυαλό της κοφτερό. Το πνεύμα της άγριο και το πρόσωπό της μαγικό. Η ζωή μας είναι ολοκληρωμένη μαζί της!»

Αν και, όπως παραδέχεται η Eryn, η καθημερινότητά τους δεν είναι ρόδινη. «Δεν ζεις χωρίς τις δυσκολίες. Κανείς δεν έχει ανοσία στις μάχες και τους αγώνες. Εμείς διαλέξαμε αυτή τη ζωή. Εμείς διαλέξαμε αυτή τη δυσκολία. Το σύνδρομο από το οποίο υποφέρει η Primrose κάνει την κάθε μέρα πολύ περίπλοκη. Διαφορετική και απρόβλεπτη, αλλά και κατά πολύ πλουσιότερη».
Από μια πολύ άνετη και «προβλέψιμη» ζωή η οικογένεια πέρασε σε ένα άλλο στάδιο
«Από τα ταξίδια στη Disney και τις άνετες βόλτες, γίναμε ερευνητές, ερασιτέχνες γιατροί και θεραπευτές. Πλέον, δεν κοιμόμαστε όσο παλιότερα, δεν αφήνουμε λεπτό τη μικρή μόνη της – γιατί δεν μπορούμε και δεν θέλουμε. Επισκεπτόμαστε πολύ συχνά νοσοκομεία και εντατικές και προσπαθούμε να απαλύνουμε τον πόνο που νιώθει συχνά η Primrose. Έναν πόνο που δύσκολα μπορώ να κατανοήσω. Ναι, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Τίποτα δεν είναι εύκολο».

Αυτή, όμως, είναι και η ομορφιά της κατάστασης. «Αν είχαν γίνει αλλιώς τα πράγματα; Αν είχε επικρατήσει ο φόβος; Αν δεν την βλέπαμε ποτέ; Τι θα γινόταν αν λέγαμε “όχι”;», αναρωτιέται η Eryn. «Τι θα είχε απογίνει αυτό το παιδί; Θα την είχε αγαπήσει κάποιος όσο εμείς ή θα ήταν παρατημένη δίχως αγάπη»; Και απαντά: «Η οικογένειά μας θα ήταν μισή. Οι καρδιές μας δεν θα γνώριζαν τη μαγεία αυτή της ψυχούλας. Η καθημερινότητά μας θα ήταν απλούστερη, αλλά ανολοκλήρωτη. Με λιγότερη αγάπη, γέλια, ελπίδα. Η ζωή μας θα ήταν λιγότερη». Η υιοθεσία είναι μια απόφαση δύσκολη που απαιτεί ωριμότητα και πολλή σκέψη πριν την τελική πράξη, η οποία μπορεί να φέρει δυσκολίες σε μια οικογένεια αλλά και μεγάλες χαρές.
Όπως παραδέχεται και η Eryn: «Ακόμα και σήμερα, 3 χρόνια μετά τον ερχομό της Primrose στη ζωή μας, δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο.

Η υιοθεσία και – γενικά – η απόκτηση παιδιού δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί δουλειά, επιμονή και υπομονή. Στη δική μας περίπτωση η κόρη μας είναι ένα θαύμα. Μας έκανε ένα μεγάλο δώρο: Τον εαυτό της! Την αξιαγάπητη καρδιά της. Και σήμερα είμαστε εδώ ταλαντευόμενοι ο ένας πάνω στον άλλο. Με τα όμορφα και τα δύσκολα. Όπως συμβαίνει σε κάθε ομάδα που θέλει να λέγεται “οικογένεια”».

Πηγή: mom.me.com