Λόγος της Πέλλας Ηλεκτρονική Εφημερίδα Νομού Πέλλας
Ενάντια «στην ιμπεριαλιστική-σιωνιστική επίθεση κατά της Τουρκίας» από τάχθηκε ο Διεθνής Γραμματέας της Επαναστατικής Κομμουνιστικής
Διεθνούς Τάσης (RCIT) κατηγορώντας μάλιστα την Ελλάδα το Ισραήλ τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Ε.Ε για την στάση τους κατά της Τουρκίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι το Πρόγραμμα της Επαναστατικής Κομμουνιστής Τάσης Υπάρχει και στα Ελληνικά αν και οι ίδιοι επικρίνουν το ΚΚΕ ως «σταλινικό» το οποίο πρεσβεύει τον «σωβινισμό της Αθήνας» .
Το πρόγραμμά τους θεμελιώνεται, όπως αναφέρουν, πάνω στην μεθοδολογία των σημαντικότερων προγραμμάτων του επαναστατικού εργατικού κινήματος– ιδιαίτερα το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του 1848, το Πρόγραμμα των Μπολσεβίκων του 1919 και το Μεταβατικό Πρόγραμμα της Τέταρτης Διεθνούς του 1938.
Οι βασικοί άξονες της ανάλυσής τους για την Ανατολική Μεσόγειο είναι οι ακόλουθοι:
1. Οι στρατιωτικές εντάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο δημιουργούν μια ρεαλιστική δυνατότητας έναρξης πολέμου στην Ευρώπη με τη συμμετοχή των ιμπεριαλιστικών Μεγάλων Δυνάμεων για πρώτη φορά μετά τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο. Καθώς αυτή η σύγκρουση περιλαμβάνει διάφορα κράτη από τρεις διαφορετικές περιοχές-το Mashriq στη Μέση Ανατολή, το Μαγκρέμπ της Βόρειας Αφρικής καθώς και την Ευρώπη -έχει πραγματικά διεθνείς διαστάσεις.
2. Είναι ζωτικής σημασίας για τους επαναστάτες να κατανοήσουν τον περίπλοκο χαρακτήρα αυτής της σύγκρουσης και να πάρουν μια αρχική θέση. Η Επαναστατική Κομμουνιστική Διεθνής Τάση (RCIT) καλεί σε συνέχεια της υποστήριξης των συνεχιζόμενων λαϊκών απελευθερωτικών αγώνων στη Συρία, τη Λιβύη κ.λπ. ενάντια στις δυνάμεις της αντεπανάστασης (Assad, Haftar,…) και, ταυτόχρονα, καλούν σε υπεράσπιση της Τουρκίας από την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. της ΕΕ, της Ελλάδας, του Ισραήλ, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του στρατηγού Σίσι της Αιγύπτου.
3. Στην επιφάνεια, η σύγκρουση στην Ανατολική Μεσόγειο φαίνεται να αποτελεί αντιπαλότητα των περιφερειακών δυνάμεων για τον έλεγχο των τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου στην περιοχή. Χωρίς αμφιβολία, τέτοια ανταγωνιστικά οικονομικά συμφέροντα των εμπλεκόμενων κρατών υπάρχουν και αποτελούν σημαντικό στοιχείο αυτής της σύγκρουσης. Ωστόσο, η ουσία αυτής της σύγκρουσης είναι πολύ πιο περίπλοκη καθώς λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο των βαθιών αναταραχών στον περιφερειακό ταξικό αγώνα καθώς και στη διαμόρφωση των ιμπεριαλιστικών και περιφερειακών δυνάμεων.
4. Η επαναστατική διαδικασία στον αραβικό κόσμο, η οποία ξεκίνησε το 2011, υπήρξε το πιο βαθύ παγκόσμιο ταξικό γεγονός πάλης από την περίοδο 1968-76. Έχει ρίξει αρκετούς δικτάτορες (π.χ. Μπεν Αλί, Μουμπάρακ, Καντάφι και Σάλεχ), άνοιξαν μακροχρόνιους λαϊκούς απελευθερωτικούς πολέμους (στη Συρία ενάντια σε Ρωσία, Ιράν, Άσαντ, στην Υεμένη ενάντια στην εισβολή Σαουδικής Αραβίας/ ΗΑΕ και στη Λιβύη εναντίον του στρατηγού αντεπανάσταση Haftar) και βίωσε επίσης μια σειρά από πικρές ήττες (π.χ. στρατιωτικό πραξικόπημα του στρατηγού Σίσι στην Αίγυπτο). Δυστυχώς, πολλές σταλινικές και κεντρικές δυνάμεις υιοθετούν μια ουδέτερη στάση σε αυτούς τους αγώνες ή υποστηρίζουν ακόμη και τους Άραβες τυράννους και τους ιμπεριαλιστικούς υποστηρικτές τους.
5. Αυτά τα σπασμωδικά γεγονότα προκάλεσαν επίσης το σχηματισμό δύο αντεπαναστατικών «Αγίων Συμμαχιών». Ο ένας είναι ο άξονας του ρωσικού ιμπεριαλισμού, του Ιράν, της Χεζμπολάχ και της δικτατορίας του Άσαντ. Το άλλο αποτελείται από τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) και την Αίγυπτο σε στενή συμμαχία με τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και του Ισραήλ.
6. Σε αντίθεση με αυτές τις δύο αντεπαναστατικές συμμαχίες, ορισμένα κράτη ελπίζουν να κάνουν ελιγμούς μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων και να προωθήσουν τα συμφέροντά τους εκμεταλλευόμενοι και βοηθώντας ουσιαστικά διάφορους απελευθερωτικούς αγώνες. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την Τουρκία, η οποία παρέχει περιορισμένη υποστήριξη στις υπόλοιπες απελευθερωτικές δυνάμεις στο Idlib, καθώς και στην κυβέρνηση Λιβυκού GNA. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η σιωπηρή υποστήριξη της Τουρκίας για τους εξόριστους ηγέτες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που αντιμετωπίζουν διώξεις από τη δικτατορία της Αιγύπτου. Το Κατάρ, σύμμαχος της Τουρκίας, παίζει παρόμοιο ρόλο, αν και σε πιο περιορισμένο βαθμό (π.χ. η οικονομική του βοήθεια για τη Γάζα που κυριαρχείται από τη Χαμάς).
7. Όπως έχει επισημάνει επανειλημμένα το RCIT, αρνούμαστε οποιαδήποτε πολιτική υποστήριξη στην αστική-ισλαμιστική κυβέρνηση Ερντογάν. Υποστηρίζουμε το δικαίωμα εθνικής αυτοδιάθεσης του κουρδικού λαού. Επιπλέον, η υποστήριξη της Τουρκίας για τους απελευθερωτικούς αγώνες στη Συρία και τη Λιβύη είναι ένα μολυσμένο δώρο. Σε αντάλλαγμα για την υλική υποστήριξή της (συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής), η Άγκυρα προσπαθεί να αποκτήσει συμφέρουσες επιχειρηματικές συμφωνίες. Επιπλέον, προσπαθεί να αυξήσει τον έλεγχό της στις συριακές απελευθερωτικές δυνάμεις ή στη κυβέρνηση της Λιβύης. Αυτό δεν είναι μόνο επικίνδυνο από μόνο του, καθώς εξουδετερώνει τη λαϊκή επιρροή στις απελευθερωτικές δυνάμεις αλλά είναι επίσης επιβλαβές, καθώς το καθεστώς του Ερντογάν προσπαθεί να προωθήσει τα πολιτικά και οικονομικά του συμφέροντα συνάπτοντας συμφωνίες με τον Ρωσικό καθώς και με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό (π.χ. η διαδικασία Astana / Sochi που στοχεύει στην εκκαθάριση της Συριακής Επανάστασης).
8. Ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός – ιδίως τα κράτη μέλη της Μεσογείου με επικεφαλής τη Γαλλία – επιτάχυνε μαζικά τις εντάσεις στην περιοχή. Υποστηρίζουν πλήρως την Ελλάδα και την Κύπρο και τους ισχυρισμούς τους εναντίον της Τουρκίας. Αυτοί οι ισχυρισμοί – βασισμένοι στη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 που οι Μεγάλες Δυνάμεις επέβαλαν στην Τουρκία – ουσιαστικά αρνούνται στην Άγκυρα οποιοδήποτε σημαντικό μερίδιο του θαλάσσιου ελέγχου παρά το γεγονός ότι είναι η πιο πυκνοκατοικημένη χώρα της Μεσογείου μετά την Αίγυπτο. Δυστυχώς, το σταλινικό ΚΚΕ και άλλες «αριστερές» δυνάμεις στην Ελλάδα είναι μακροχρόνιοι τυπικοί φορείς του σοβινισμού της Αθήνας, καθώς απαιτούν την «αδιάλλακτη άμυνα» των θαλάσσιων συνόρων της εναντίον της Τουρκίας.
9. Τα προγραμματισμένα κοινά έργα αγωγών μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και Αιγύπτου θα επιτρέψουν τη μακροπρόθεσμη προμήθεια φυσικού αερίου στην Ευρώπη (πράγμα που με τη σειρά του θα μείωνε την εξάρτηση της ΕΕ από τις ρωσικές εισαγωγές φυσικού αερίου). Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αυτά τα κράτη είναι αποφασισμένα να απορροφήσουν τα σχέδια της Τουρκίας και της Λιβύης να αναπτύξουν την κοινή εκμετάλλευση φυσικού αερίου.
10. Υπάρχουν επίσης δύο επιπλέον παράγοντες που ωθούν την επιθετική διαμάχη πολέμου των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων κατά της Τουρκίας. Πρώτον, αυτή η εκστρατεία πρέπει να προωθήσει το σχηματισμό της ΕΕ ως ανεξάρτητου στρατιωτικού μπλοκ που δεν εξαρτάται πλήρως από τις ΗΠΑ. για το ΝΑΤΟ. Δεύτερον, θα ενισχύσει την ισλαμοφοβική ατζέντα τους, που δικαιολογείται από τον αστικό κοσμικό κράτος (π.χ. Γαλλία) καθώς και από τη χριστιανική ορθοδοξία (π.χ. Ελλάδα, Ανατολική Ευρώπη), η οποία στρέφεται εναντίον της ταχέως αναπτυσσόμενης ομάδας μουσουλμάνων μεταναστών στην ΕΕ.
11. Πιο πρόσφατα, ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ δήλωσε επίσης την επίσημη υποστήριξή του στην Κύπρο και τις αξιώσεις της εναντίον της Τουρκίας. Επιπλέον, οι ΗΠΑ αποφάσισαν επίσης να άρουν ένα εμπάργκο όπλων 33 ετών εναντίον της Κύπρου.
12. Συνοπτικά, οι εντάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο δεν αποτελούν σύγκρουση μεταξύ δύο ίσων κακών. Από τη μία πλευρά υπάρχει η αντεπαναστατική συμμαχία του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού με το Ισραήλ και αρκετές αραβικές δικτατορίες (με την υποστήριξη των ΗΠΑ). Με άλλα λόγια, είναι ένα πλήρως αντιδραστικό μπλοκ ιμπεριαλισμού, σιωνισμού και αράβων τυράννων. Από την άλλη πλευρά είναι η Τουρκία, μια προηγμένη ημι-αποικία. Η Άγκυρα προσπαθεί να προωθήσει τα συμφέροντά της με ελιγμούς μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων και υποστηρίζοντας τακτικά διάφορους απελευθερωτικούς αγώνες. Εάν αυτή η σύγκρουση τελειώσει με μια νίκη για την «Ιερή Συμμαχία», θα ενίσχυε την ιμπεριαλιστική ΕΕ, το Ισραήλ καθώς και τους Άραβες τυράννους. Θα αποδυνάμωνε τους απελευθερωτικούς αγώνες στη Συρία, τη Λιβύη και την Παλαιστίνη.
13. Οι επαναστάτες πρέπει να προσπαθήσουν να αποφύγουν ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Οποιαδήποτε ουδέτερη στάση είναι υψίστης σημασίας για την αδιαφορία και την ενίσχυση του ιμπεριαλισμού, του σιωνισμού και της τυραννίας, καθώς και για την τύχη των συνεχιζόμενων λαϊκών απελευθερωτικών αγώνων στον αραβικό κόσμο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το RCIT ζητά την υπεράσπιση της Τουρκίας ενάντια στην ιμπεριαλιστική-σιωνιστική-τυραννική επίθεση χωρίς να παρέχει πολιτική υποστήριξη στην κυβέρνηση Ερντογάν. Μια τέτοια άμυνα πρέπει να συνδυαστεί με άνευ όρων υποστήριξη για την τρέχουσα αραβική επανάσταση και τον παλαιστινιακό απελευθερωτικό αγώνα. Ζητούμε μια ενιαία Ιντιφάντα σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή – από τη Βαγδάτη και τη Βηρυτό, το Ιντλίμπ, την Τρίπολη, τη Σανάσα, τη Γάζα, το Κάιρο, το Αλγέρι, το Χαρτούμ έως την Τεχεράνη – ως την πορεία προς τη Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής! Ζητούμε την οικοδόμηση ενός διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης ενάντια στην αντεπαναστατική πολεμική διαμάχη στην Ανατολική Μεσόγειο».
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
