Έφαγε «ξύλο» ο Τσίπρας στο Νταβός

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΝΤΟΖΑΛΗ ΠΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΥΠΟΣΧΟΤΑΝ ΟΤΙ ΘΑ ΧΟΡΕΥΕ Η ΕΥΡΩΠΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΣΤΟ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΟ «ΒΑΤΕΡΛΩ» ΤΟΥ ΝΤΑΒΟΣ

 ΥΒΡΕΙΣ ΚΑΙ ΑΔΗΦΑΓΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΤΑΠΕΙΝΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ
Όταν ο ιστορικός του μέλλοντος κληθεί να αποτυπώσει τα γεγονότα της περιόδου που διανύουμε, σίγουρα θα σταθεί στο φαινόμενο που απαντά στο όνομα «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ». Ύστερα από περίπου έξι μήνες μετά τη διαπραγματευτική ήττα που υπέστη ο Αλέξης Τσίπρας στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών και οδήγησε στον ταπεινωτικό συμβιβασμό της 12ης Ιουλίου 2015, με την υπογραφή του «Μνημονίου 3», η 21η Ιανουαρίου 2016 θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει το δεύτερο μεγάλο «Βατερλώ» για τον Έλληνα πρωθυπουργό.
Δύο λέξεις χαρακτήρισαν τη μέρα αυτή: ύβρεις και αδηφαγία. Η πρώτη αφορά στον σκαιότατο τρόπο που χρησιμοποίησε ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, για να επιχειρηματολογήσει κατά του Αλ. Τσίπρα κατά τη διάρκεια συζήτησης στρογγυλής τραπέζης στο περιθώριο του Διεθνούς Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας.
Η φράση του «είναι η εφαρμογή (ενν. των συμφωνιών), ηλίθιε!» σαφώς απευθυνόμενη προς τον πρωθυπουργό σίγουρα δεν εξέπληξε κανέναν: Τουναντίον, ο κ. Σόιμπλε μας έχει συνηθίσει εδώ και χρόνια με τον στυγνό αμοραλισμό του.
Εκείνο που εξόργισε, όμως, την πλειονότητα εκείνων που παρακολούθησαν τη συγκεκριμένη αποστροφή του λόγου του Γερμανού ΥΠΟΙΚ ήταν η απάθεια του κ. Τσίπρα. Δεν έχει σημασία εάν απεκλήθη ηλίθιος ή ανόητος – δεν θα χαθούμε στη μετάφραση – όσο το γεγονός ότι «προσπέρασε» τον υβριστικό αυτό χαρακτηρισμό, χωρίς να επιχειρήσει να βάλει τον κ. Σόιμπλε – έστω και με ευγενικό τρόπο – στη θέση του.
Ίσως να το λησμονεί ο κ. Τσίπρας, αλλά στο εξωτερικό δεν εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό του ή την κυβέρνησή του, αλλά μια χώρα ολόκληρη: ο χαρακτηρισμός «ηλίθιος», έστω και ειπωμένος υπό τη μορφή παράφρασης ή λογοπαιγνίου, δεν πλήττει μόνο τον ίδιο, αλλά και τους πολίτες αυτής της χώρας, οι οποίοι επί έξι ολόκληρα χρόνια ταπεινώνονται διαρκώς και τιμωρούνται ως ο χειρότερος μαθητής του «ευρωπαϊκού σχολαρχείου».
Κι ας πει κάποιος: άστο να πάει στα κομμάτια όλο αυτό το θλιβερό περιστατικό με τις ύβρεις. Τι θα γίνει, όμως, με την αδηφαγία; Όταν, μάλιστα, αυτή προέρχεται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), το οποίο διά στόματος Κριστίν Λαγκάρντ αξίωσε από τον Έλληνα πρωθυπουργό περισσότερο «αίμα» από συνταξιούχους, αγρότες, επιστήμονες και ελεύθερους επαγγελματίες.
«Ένα τέτοιο πρόγραμμα απαιτεί ισχυρές οικονομικές πολιτικές, ειδικά την ασφαλιστική μεταρρύθμιση καθώς επίσης και σημαντική αναδιάρθρωση του χρέους από τους Ευρωπαίους πιστωτές της Ελλάδας για να διασφαλιστεί ότι το χρέος θα βρεθεί σε μία βιώσιμη πορεία», έγραφε το απόσπασμα από τη σχετική ανακοίνωση που εξέδωσε το Μέγαρο Μαξίμου για το «τετ-α-τετ» Λαγκάρντ-Τσίπρα.
Με απλά λόγια, η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ αξίωσε από τον Έλληνα πρωθυπουργό δραστικές περικοπές στις συντάξεις. Συνεπώς, οι κατόπιν εορτής διαψεύσεις του Μαξίμου, ότι οι δανειστές δεν επιθυμούν «πετσόκομμα» των συντάξεων, είναι «λόγια του αέρα» και τίποτε άλλο. Η ιστορική μνήμη δεν κονταίνει με τίποτε: μάταια προσπαθούν κάποιοι να τη βάλουν στην πρέσα της λήθης.
Πριν από ένα χρόνο περίπου ο κ. Τσίπρας υποσχόταν ότι οι δανειστές θα χόρευαν πεντοζάλη μπροστά στην κυβέρνηση της Αριστεράς. Μόνο που πλέον είναι η κυβέρνηση της Αριστεράς αυτή που χορεύει σαν αλυσοδεμένη μαϊμού στο ρυθμό που βαράει το ντέφι των Θεσμών. Και μαζί με αυτή κι ένας ολόκληρος λαός, ο οποίος άγεται και φέρεται από παχιά λόγια και κούφιες υποσχέσεις έξι χρόνια τώρα, ζώντας καθημερινά με το φόβο τι θα του ξημερώσει η επόμενη ημέρα.
Σε τι διαφέρει, άραγε, το δήθεν αριστερό αλλά άκρως νεοφιλελεύθερο εξάμβλωμα του σήμερα από τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου του «Ναι σε όλα»; Σε τίποτε απολύτως! Γιατί κι εκείνοι δεν άφησαν τίποτε όρθιο στο πέρασμά τους.
Τα φώτα του Νταβός έχουν σβήσει πια. Κανείς δεν χειροκροτά. Μα, το χειρότερο: κανείς δεν ντρέπεται…
Του Χρήστου Θ. Παναγόπουλου

Έφαγε «ξύλο» ο Τσίπρας στο Νταβός