Τρικάκια στο τουρκικό προξενείο στο Ψυχικό, από τον Ρουβίκωνα

Παρέμβαση στο τουρκικό προξενείο στο Ψυχικό πραγματοποίησαν το απόγευμα της Δευτέρας μέλη της συλλογικότητας «Ρουβίκωνας».
Αφού πέταξαν τρικάκια αποχώρησαν από το σημείο και λίγα λεπτά αργότερα προχώρησαν σε ανάρτηση στην ιστοσελίδα της συλλογικότητας, με αναφορές κατά της Τουρκίας και υπέρ του Κουρδιστάν.
Μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν αναφορές για προσαγωγές.
Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης:
«Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, ο άμαχος πληθυσμός συνεχίζει να πληρώνει με το αίμα του για το παιχνίδι μεταξύ των αντιμαχόμενων καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών μπλοκ, οι εμπλεκόμενοι στον πόλεμο λαοί εξακολουθούν να πνίγονται στη δίνη των εθνών-κρατών που σπέρνουν τον θάνατο. Και η Δύση έχει στραμμένο το βλέμμα της διαρκώς στην Ουκρανία, θέλοντας να μας κάνει να πιστέψουμε πως πρόκειται για έναν πόλεμο μεταξύ “καλού” και “κακού”, με τη Δύση φυσικά να παίζει τον ρόλο του “καλού” και τον Πούτιν τον ρόλο του “κακού”, λες και με τέτοιους όρους ερμηνεύονται οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί.
Την ίδια στιγμή, όμως, μαίνεται και ένας άλλος πόλεμος, ένας πόλεμος που κρατάει δεκαετίες, και για τον οποίο η καλή μας Δύση δε θα μας πει ποτέ τίποτα, δε θα μας μάθει κανείς ποτέ τίποτα, δε θα χύσει κανένα υποκριτικό δάκρυ. Πρόκειται για τον πόλεμο στο Κουρδιστάν, στη Ροζάβα (Β. Α. Συρία) και κυρίως σήμερα στο Μπασούρ (Β. Ιράκ), όπου βρίσκεται η καρδιά του αντάρτικου, και τη νέα μεγάλης κλίμακας πολεμική επιχείρηση που το φασιστικό τουρκικό κράτος ξεκίνησε στις 17-18 Απριλίου, με την πλήρη υποστήριξη και ένοχη σιωπή της Δύσης και του ΝΑΤΟ, αλλά και του ιρακινού κράτους και του καθεστώς Μπαρζανί (KDP). Ο γενοκτονικός αυτός και αποικιοκρατικός πόλεμος του τουρκικού φασισμού ενάντια στον κουρδικό λαό και τις δυνάμεις της επανάστασης στα απελευθερωμένα εδάφη της Β. Α. Συρίας και του Β. Ιράκ αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της πολεμικής εξωτερικής πολιτικής του τουρκικού κράτους, μιας εξωτερικής πολιτικής που εκτείνεται και σε άλλες περιοχές και για την οποία δεν κουνιέται φύλλο. Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά βέβαια, απ’ τη στιγμή που η Τουρκία ως μέλος του ΝΑΤΟ παίζει καθοριστικό ρόλο στους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς και συμφέροντα στη Μέση Ανατολή ως εμπροσθοφυλακή και φύλακας της ευρωατλαντικής συμμαχίας. Κι αυτό σημαίνει ότι το μεγάλο ψάρι, οι Η.Π.Α, πρέπει να αφήνει το μικρό ψάρι, την Τουρκία, να παίζει το δικό του παιχνίδι, να του κάνει τα χατίρια μην τυχόν και αυτομολήσει σε κανένα άλλο στρατόπεδο.
Και για την Τουρκία το παιχνίδι δεν είναι άλλο από τα νέο-οθωμανικά σχέδια Ερντογάν, που θέλει την Τουρκία ως τον τοποτηρητή σε περιοχές της Συρίας και του Ιράκ, που αυτοδιοικούνται από κουρδικό πληθυσμό και όχι μόνο, σαν ένα ενιαίο έθνος-κράτος. Πέρα απ’ τον τουρκικό φασισμό, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκείνο που έχει τεράστια σημασία, και εκείνο που πονάει και ενοχλεί το διεθνές κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα είναι το γεγονός της επανάστασης στο Κουρδιστάν, το γεγονός ότι οι λαοί της περιοχής έχουν πάρει την κατάσταση στα χέρια τους, αυτοοργανώνονται και αυτοδιοικούνται, έχουν ανοίξει έναν πόλεμο χωρίς επιστροφή στο σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης υπό το οποίο ζούμε. Και το διεθνές σύστημα, μιας και απειλείται, θα κάνει οτιδήποτε για να καταστείλει αυτήν την επανάσταση, είτε με τη φυλάκιση του Οτζαλάν, είτε με τους διαρκείς βομβαρδισμούς και τις αιματοχυσίες, είτε με την ενίσχυση και υποστήριξη της παρουσίας του Ισλαμικού Κράτους στην περιοχή.
Παρ’ όλη αυτήν την επίθεση, όμως, το αντάρτικο παραμένει δυνατό. Η ηρωική αντίσταση των ανταρτών και των ανταρτισσών, στο Ζαπ, στη Μετίνα, το Αβασίν, τη Σεγκάλ, η παρουσία των Λαϊκών Δυνάμεων Αυτοάμυνας (YPG-YPJ) στα απελευθερωμένα εδάφη της Ροζάβα και η καθημερινή λαϊκή αντίσταση, δημιουργούν εκείνη την απαραίτητη ασπίδα απέναντι στις δυνάμεις της αντίδρασης και υπέρ της ελευθερίας, όσα φράγματα κι αν χτίσει το τουρκικό κράτος στα νότια σύνορά του. Γι’ αυτό και σ’ εμάς πέφτει το βάρος και το καθήκον της διεθνιστικής αλληλεγγύης, της υπεράσπισης αυτής της επανάστασης με όλους του δυνατούς τρόπους.
Σε μια περίοδο που οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί οξύνονται καθημερινά μέσα σε ένα τοπίο ενός νέου αναδυόμενου πολυπολικού κόσμου, οφείλουμε να πάρουμε θέση ενάντια στον φασισμό, τις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις των κρατών και του κεφαλαίου και υπέρ της επανάστασης, υπέρ της ελευθερίας. Διότι πρέπει να κατανοήσουμε πως κάθε χτύπημα στο κουρδικό κίνημα ελευθερίας είναι και ένα χτύπημα στο παγκόσμιο κίνημα για ανατροπή, διότι κάθε επίθεση κράτους και κεφαλαίου βρίσκει πάντα χαμένους και χαμένες εμάς, τη βάση αυτής της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Να αναλάβουμε δράση λοιπόν, και να δείξουμε την έμπρακτη διεθνιστική μας αλληλεγγύη».