Λόγος της Πέλλας Ηλεκτρονική Εφημερίδα Νομού Πέλλας
Ο Χρήστος Παπαδημητρίου που σκηνοθετεί τη δεύτερη μεγάλη θερινή παραγωγή του ΚΘΒΕ μιλά στην “ΜτΚ” για την ηρωίδα του
Μια θρυλική αγάπη, η ακλόνητη πίστη σε ένα ιδανικό, καθαρότητα αλλά και ποιητικότητα. Ίσως αυτά να είναι τα στοιχεία που έχουν κάνει την «Γκόλφω» του Σπυρίδωνος Περεσιάδη μια σταθερή αξία στην ελληνική δραματουργία.
Το βαθιά ανθρώπινο κείμενο με τη μεγάλη διαδρομή και ιστορία πίσω του ήταν και μια από τις επιλογές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος γι αυτό το καλοκαίρι και αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη θερινή παραγωγή του οργανισμού.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει την «Γκόλφω» να αντέχει τόσες δεκαετίες, αλλά και να μιλάει στο σήμερα; «Συνιστά ανεξάντλητη δεξαμενή μεγάλων, ακατέργαστων συναισθημάτων. Το τρίπτυχο αγάπη-προδοσία-συγχώρεση που συγκροτεί την πορεία του μύθου με το τραγικό φινάλε των δύο νέων είναι ένας δραματικός καμβάς που μπορεί μπροστά του να σταθεί ο θεατής του σήμερα και να βρεθεί αντιστικτικά αντιμέτωπος με μια αθώα θέαση της ζωής, η οποία τοποθετείται σε μια χαμένη πλέον φυσική ομορφιά. Έχουμε ξεχάσει την αγροτική ταυτότητα της πατρίδας μας και το ότι το φυσικό τοπίο είναι μέρος του χαρακτήρα των ανθρώπων της. Αυτή η υπόμνηση της ομορφιάς, της αθωότητας που έχει χαθεί ή ξεχαστεί, συνυφασμένη με το μεγαλείο της δικής μας Ιουλιέτας, της Γκόλφως, ίσως έχει ακόμα κάτι να πει στην πολλές φορές ανώφελα περίπλοκη κατάσταση του σήμερα», τονίζει ο Χρήστος Παπαδημητρίου που βρίσκεται στο τιμόνι της παραγωγής και ως «πολυόργανο» σκηνοθετεί, υπογράφει τη δραματουργική επεξεργασία, παίζει, αλλά και γράφει τους στίχους των τραγουδιών της παράστασης.
Ένα ανέβασμα που ακουμπά στο σήμερα
Για εκείνον το έργο φέρει ένα ιδιαίτερο συν-κινησιακό φορτίο. «Παρά το φαινομενικά απλοϊκό story line, το στοιχείο αυτό υπήρξε πολύ ερεθιστικό προς μια σκηνική αποτύπωσή του με έντονους συναισθηματικούς κραδασμούς, που να εμπλέκουν τον θεατή άμεσα με αυτό που συμβαίνει επί σκηνής, στο εδώ και τώρα της παράστασης», επισημαίνει.
Προσθέτει πως ο έμμετρος λόγος του κειμένου είναι συνεχώς μια πρόκληση ως προς το πώς θα ακουστεί για να περάσει απευθείας από το αυτί στην καρδιά των θεατών. «Η προσαρμογή του έγινε με το σκεπτικό το ‘σήμερα’ να είναι το εδώ και τώρα, η παροντική στιγμή του χρόνου της παράστασης. Προχώρησα , λοιπόν, σε επέμβαση πάνω στο κείμενο για μια πιο οικονομημένη αφήγηση, που να εξυπηρετεί τον ολιγομελή θίασο σε πολλαπλή διανομή ρόλων. Επίσης, επέλεξα τη χρήση της μουσικής ως μέρος της δραματουργίας του έργου και, μαζί με τους ηθοποιούς, δώσαμε σαφώς έμφαση στην εννόηση του ιδιαίτερου λόγου του κειμένου. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τη χρήση πολυμορφικών παταριών και άλλων επιλογών ως προς την όψη της παράστασης πιστεύω πως οδηγούν σε ένα ανέβασμα που ακουμπά στο σήμερα», υπογραμμίζει ο σκηνοθέτης για τον τρόπο που δούλεψε.
«Μακάρι να υπάρχουν ακόμα τέτοιοι ήρωες»
Έτσι, πέντε ηθοποιοί ερμηνεύουν όλους τους ρόλους, σε μια παράσταση με ζωντανή μουσική, όπου τις πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις υπογράφει ο Άλκης Κανίδης από το συγκρότημα «Εκμέκ» σε στίχους του Παπαδημητρίου. «Υπήρχε το σκεπτικό για μια συμπαγή δραματουργία και η στιχουργία των τραγουδιών του κειμένου ήταν κάτι που μου έμοιαζε σαν στολίδι που θα μπορούσε και να λείπει. Επέλεξα όμως να χρησιμοποιήσω τα τραγούδια ως δραματουργικά εργαλεία που εξυπηρετούν οργανικά την ανάπτυξη του μύθου, οπότε και έγραψα εκ νέου δικούς μου στίχους-θέλω να πιστεύω-στο ύφος του έργου. Επί παραδείγματι, το τραγούδι της στάμνας λειτουργεί παραστασιακά σαν αρμός μεταξύ της πρώτης και δεύτερης πράξης ή το τραγούδι του γάμου αντικαθιστά μια ολόκληρη πολυπρόσωπη σκηνή στην τέταρτη πράξη», σημειώνει…
διαβάστε περισσότερα στο makthes.gr
