Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 2021

Η 21η Μαρτίου είναι παγκοσμίως καθιερωμένη ως ημέρα Ποίησης, στις Μούσες δηλαδή, είτε κατοικούν στις παρυφές του Ολύμπου (Πιερίδες Μούσες)

είτε στο βουνό του Ελικώνα (Ελικωνιάδες), είτε στις ποταμιές, είτε στα θαλασσινά πελάγη, είτε μέσα στην ψυχή του ανθρώπου.
Κατά τον Ησίοδο, οι εννέα θυγατέρες του Διός και της Μνημοσύνης, οι Ελικώνες Μούσες, που κατοικούν στα Ολύμπια παλάτια είναι:
Θάλεια, η μούσα της βουκολικής ποίησης
Ερατώ, η μούσα θεά της ερωτικής ποίησης
Ευτέρπη, η μούσα της συνοδείας του Διονύσου
Καλλιόπη, η μούσα της επικής ποίησης
Κλειώ, η μούσα της Ιστορίας
Μελπομένη, η μούσα της τραγωδίας
Πολύμνια, η μούσα της έμπνευσης ύμνων και της μιμικής τέχνης
Ουρανία, η μούσα της αστρονομίας
Τερψιχόρη, η μούσα των χορευτικών και δραματικών χορωδιών
Η πρώτη και η πλέον αξιοσέβαστη των μουσών είναι η Καλλιόπη η μούσα της επικής ποίησης.
Ψυχική Άρπα
Διαβάζοντάς το φίλε μουσουργέ
ταξίδεψε μαζί μ’ αυτό
στης θάλασσας τα πλάτη
κι αν μια συγκίνηση, λεπτή νεράιδα,
την πόρτα της ψυχής κτυπήσει
μη φοβηθείς.
Είναι το κάλεσμα του Ορφέα,
της Μούσας κέντρισμα
όλως ευγενικό κι απέριττο.
Είναι το θεϊκό το μήνυμα
ν’ αγγίξει θέλει
εκείνες που η Μούσα ύφανε για σε,
τόσο διάφανες κι ευαίσθητες χορδές
της ψυχικής σου άρπας.
Νοεμβρίου 1, 2005
Προσκύνημα
Στη μνήμη του Ήρωα Θ. Κολοκοτρώνη
Σ’ έψαχνα στα βουνά, στα λαγκάδια
και στα κελιά τα υγρά.
Χάθηκαν τα ίχνη σου μέσα στον χρόνο
σβήστηκαν τ’ αχνάρια σου πάνω στις πέτρες,
χορτάριασαν τα μονοπάτια, που ροβολούσες.

Η τελευταία φορά που άκουσα για σένα
ήταν στ’ Aνάπλι.
Φοβισμένα χείλη κρυφομιλούσαν
κάποια δάχτυλα δείχναν το Παλαμήδι.

Ο Χρόνος σταμάτησε εκεί μέσα!
Ξέχασε να σε μετρά.
Ξέχασε ο ήλιος να σε φωτίζει.
Ξέχασαν οι δάσκαλοι να σε αναφέρουν στα σχολειά.
Ξέχασαν οι παπάδες να σε μνημονεύουν στις εκκλησιές.
Άφαντος έγινες.
Και χθες, έτσι απροσδόκητα κι όλως τυχαία
σκόνταψα πάνω στο χορταριασμένο μνήμα σου.
Ξεχασμένο από το χρόνο.
Ξεχασμένο από τους Έλληνες.
Ξεχασμένο σ’ απόμερη γωνιά του Α΄ νεκροταφείου.
Συγνώμη για την εγκατάλειψη.
Ήλθα για ένα προσκύνημα
στο χορταριασμένο μνήμα σου,
γέροντα του Μωριά.
Από τη Συλλογή «ΘΑΛΛΟΝ ΕΛΑΙΑΣ»
Πατρίδα
Τι κι αν το ρεύμα της νιότης
κι οι ανάγκες της τότε ζωής
ή το αίμα που βράζει να δεις,
να γνωρίσεις, ν’ αγγίξεις, να μάθεις.
Είτε πολέμου κατάρα το λένε
που μας έσπρωξε τότε μακριά
σε νερά που χωρίζουν στεριές,
δε σταματούνε τα μάτια να κλαίνε.
Η καρδιά κι ο νους μυστικά
έχουνε κλείσει σε μιάν αρμονία
ανθισμένη της γης μια γωνία
που ευτυχίας κρατά τα κλειδιά.
Ναι, πατρίδα! Εσύ είσαι η φλόγα
που θερμαίνει στα ξένα μακριά
την ιδέα, σαν ο χρόνος κυλά
στο δικό σου να γυρίσω το χώμα.
Από τη Συλλογή «Θάλασσα Αγάπη μου»
Ελλάς το Μεγαλείο σου
Δεν είσαι μόνο θάλασσα
βουνά, αγέρας, ήλιος,
τα μαγικά σου δειλινά
και ’κείνος ο αστροφώτιστος
ο ουρανός του Ολύμπου!
Τη «Γνώση» όπου κουβαλάς
της Αθηνάς σοφία, δώρο
στα πέρατα εσκόρπισες
τ’ ανθρώπινο το γένος να φωτίσει.
Ελλάς δεν έχεις σύνορα
το Πνεύμα σου το ελεύθερο
τ’ αθάνατό σου Πνεύμα
ακόμη κάποιους… βάρβαρους
σαν Έλληνες φωτίζει
κι Έλλην μπορεί να νοηθεί
όποιον το Πνεύμα σου αγγίζει.
Πάτρα Αυγούστου 12, 2019
Εὐρώπη… ὅμως θυμήσου
«….. Ὅτι ἔγινε μπορεῖ νά ξαναγίνει ἀδέλφια,
στῶν πυρωμένων τούτων βράχων τή λαμπράδα
μέ σάρκα θεία μπόρεσ’ ὁ ἄνθρωπος νά ντύσει
τό φωτεινότερο ἀπ’ ὅλα τά ὄνειρά του…
κι ἄν πρέπει νά πεθάνουμε γιά τήν Ἑλλάδα,
θεία εἶναι ἡ Δάφνη! Μία φορά κανείς πεθαίνει».
Frederiv Mistral 1830-1914
Εὐρώπη, ἄχ Εὐρώπη, μονάκριβή μου κόρη,
πῶς ξέχασες τή μάνα πού σέ γέννησε;
Ποῦ βρῆκες δύναμη νά θρέψεις τόσο μίσος;
Γιατί, γιατί ὑποδαυλίζεις ξανά γενοκτονία;
Νά, πάρ’ τό σπαθί τῆς λευτεριᾶς,
πού στάζει ἀκόμη αἷμα,
καί τήν καρδιά ξερίζωσ’ ἄπ’ τά στήθη μου,
ἄν ἱκανοποιεῖ τό πάθος σου, τόν ἀσελγῆ σου πόθο
καί δῶρο χάρισέ την στούς βάρβαρους.
Ἰσοπέδωσε τούς ναούς τῶν θεῶν
καί τά μνημεῖα τῶν ἡρώων ἀδελφῶν σου.
Ὅμως θυμήσου ἐσύ κι οἱ βάρβαροι,
τό πνεῦμα μου θά ΖΕΙ!
Δέν θά πεθάνει ἡ Ἑλλάδα!
Ρίξε στή φωτιά το κάθε τί πού εἶναι ἐλληνικό,
νά μή σοῦ θυμίζει Ἱστορία, Ἀρχιτεκτονική,
Γεωμετρία, Ἠθική, Μαθηματικά, Ἀστρονομία,
Ποίηση, Ἰατρική, Φιλοσοφία, Δημοκρατία.
Ἄχ! Ναί, Δημοκρατία. Δυστυχισμένη κόρη,
οἱ βάρβαροι εκπόρνευσαν τή Δημοκρατία μου,
πού ἐγώ τή γέννησα καί σοῦ ’δωσα γιά προίκα.
Ρίξε στή φωτιά τά ὅσα κλεμμένα
στολίζουν τά μουσεῖα σου Εὐρώπη.
Πιές ἀπ’ τό κρασί τῆς λησμονιᾶς γιά νά ξεχάσεις
τ’ ὄνομα Φειδίας, Πυθαγόρας, Ἀναξαγόρας, Ἀριστοτέλης,
Πλάτωνας, Θαλής, Ἠράκλειτος, Σωκράτης,
Πίνδαρος, Δημόκριτος, Ἱπποκράτης, Εὐκλείδης,
καί μία χιλιάδα ἀκόμη Ἑλλήνων
πού σοῦ ’δωσαν τό φῶς τοῦ Προμηθέα.
Κι ὅταν τ’ ἀπαρνηθεῖς αυτά τά ιερά,
σάν ἀπαρνήθηκες τή μάνα πού σέ γέννα,
τότε ἐσύ ποιά θά ’σαι;
Πῶς θά σέ λένε τότε οἱ βάρβαροι λαοί σου;
Τί, τά παιδιά σου δίδαξες;
Ὅμως, να σκέπτεσαι εσύ κι βάρβαροι
ότι τό πνεῦμα μου αιώνια θά ΖΕΙ!
Η Ελλάδα είν’ αθάνατη
ποτέ της δεν πεθαίνει!
Νοεμβρίου 20, 2012,
Καπετά Γιώργος Σπηλιώτης
www.yorgos-spiliotis.com