Απελευθέρωση Γιαννιτσών – Νίκη του ελληνικού στρατού

Ο ελληνικός στρατός έχει επιλέξει πλέον ως στόχο του την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, αντί της πορείας προς Μοναστήρι

Για να μπορέσει να υλοποιηθεί το σχέδιο του ελληνικού στρατού θα έπρεπε πρώτα να απελευθερωθεί η πόλη των Γιαννιτσών.
Η μάχη των Γιαννιτσών έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις σπουδαιότερες και δυσκολότερες μάχες που κλήθηκε να δώσει ο Ελληνικός στρατός στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών τις οποίες αντιμετώπιζε ο στρατός καθ’ όλη τη διάρκεια από την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων, τα προβλήματα εφοδιασμού που είχαν προκύψει αλλά και λόγω τις έλλειψης πληροφοριών σχετικά με τις κινήσεις και τις θέσεις του Τουρκικού στρατού, που καθιστούσε πρακτικά αδύνατη την κατάρτιση οργανωμένου σχεδίου επίθεσης.
Τα Γιαννιτσά θεωρούνταν ιερή πόλη για τους Οθωμανούς (στην πόλη υπήρχε ο τάφος του Γαζή Εβρενός Μπέη, του πρώτου Τούρκου κατακτητή της Ευρώπης και των απογόνων του) και η απελευθέρωσή της θα κατάφερνε ένα ακόμα καίριο πλήγμα στο ήδη πληγωμένο από τη μάχη του Σαρανταπόρου γόητρο της οθωμανικής αυτοκρατορίας, έτσι η αντίσταση του Τούρκικου στρατού ήταν ιδιαίτερα σκληρή.
Στις 20 Οκτωβρίου (2 Νοεμβρίου) 1912 το ένατο ευζωνικό τάγμα, με διοικητή τον αντισυνταγματάρχη Κ.Παπαδόπουλο κατόρθωσε να καταλάβει το ύψωμα των νεκροταφείων της πόλης και κυνήγησε τους υποχωρούντες Τούρκους ανατολικά.
Η πόλη των Γιαννιτσών απελευθερώνεται, ο Διάδοχος Κωνσταντίνος εισέρχεται στην πόλη και στη συνέχεια τελείται νεκρώσιμη ακολουθία για τους πεσόντες στο πεδίο της μάχης.