Αυτοί οι κύριοι δε χρειάστηκαν ποτέ Πιστοποιητικά Κοινωνικών Φρονημάτων. Ήταν εθνικόφρονες!…

Άρθρο του Γιώργου Κωστόπουλου, τ. Γυμνασιάρχη: «Απορίες»
Απορία πρώτη: Περί Πανεπιστημιακού Ασύλου το ανάγνωσμα
Προ καιρού είχα διαβάσει στον υπολογιστή μου ένα εμπεριστατωμένο άρθρο της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ σχετικά με την ιστορία και τη δράση της ακροδεξιάς φοιτητικής οργάνωσης ΕΚΟΦ, η οποία στη δεκαετία του 1960 αλώνιζε μέσα στα πανεπιστήμιά μας σε αγαστή συνεργασία με το φοιτητικό τμήμα της Aσφάλειας. Η οργάνωση δρούσε ανεξέλεγκτα. Τρομοκρατούσε και βιαιοπραγούσε, σπάζοντάς μύτες, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.
Όσοι ήμασταν φοιτητές την εποχή εκείνη ζήσαμε στο πετσί μας τη δράση της φασιστικής οργάνωσης. Θέλησα όμως να ξαναδώ μερικές πληροφορίες που περιείχε το δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ σχετικά με τις πηγές χρηματοδότης και τις ύποπτες διασυνδέσεις της οργάνωσης με πολιτικούς αλλά και με πανεπιστημιακούς κύκλους. Δυστυχώς το άρθρο είχε αποσυρθεί.
Ανάμεσα στις κατηγορίες που απευθύνανε οι δημοκρατικοί φοιτητές προς τους ΕΚΟΦίτες κυρίαρχη ήταν ότι τους οργάνωσε ο Μίλλερ, ο ηγέτης της αμερικανικής τρομοκρατικής ρατσιστικής οργάνωσης ΚΟΥ ΚΛΟΥΞ ΚΛΑΝ.
« Ο Οράτιος Μίλλερ επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα στα τέλη του 1960 υπό άκρα μυστικότητα. Κανένας δεν κατάλαβε την παρουσία του, εκτός από τους άμεσα ενδιαφερομένους. Κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης, αναδιοργάνωσε την Εθνική Κοινωνική Οργάνωση Φοιτητών (ΕΚΟΦ), που είχε σχέσεις με το ενιαίο τότε όμμα της Δεξιάς». (Το Ποντίκι, 31 Οκτωβρίου 2019).
Η Δεξιά λοιπόν κυβερνούσε τη χώρα επί των ημερών της διαβόητης ΕΚΟΦ, Αλλά η ηγεσία της παράταξης δεν έβλεπε δεν άκουγε. Ούτε έθετε θέμα πανεπιστημιακού Ασύλου. Αυτό έλειπε! Την επόμενη χρονιά, στις 29 Οκτωβρίου 1961, ακολούθησαν οι περίφημες εκλογές βίας και νοθείας και στις 27 Μαΐου 1963 δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Και τότε ακούστηκε η απορία του ηγέτη της Δεξιάς και πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος κυβερνούσε τη χώρα επί οχτώ χρόνια, «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο!».
Η δολοφονία του Λαμπράκη προκάλεσε διεθνή κατακραυγή για τις αυταρχικές πρακτικές της κυβέρνησης Καραμανλή και των Σωμάτων Ασφαλείας, που αποδείχτηκε ότι όχι μόνο ανέχονταν, αλλά και εξέθρεψαν τον ανεξέλεγκτο παρακρατικό μηχανισμό.
Η Δεξιά λοιπόν ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει ή δε βλέπει παράνομες πράξεις επί των ημερών της ή είναι βέβαιη πως ένας πολιτικός αντίπαλός της είναι πάντα υπεύθυνος για την τρομοκρατία και την παρανομία γενικώς, όταν είναι στην αντιπολίτευση. Παλαιότερα υπεύθυνος ήταν ο Αντρέας Παπανδρέου και αργότερα ο Αλέξης Τσίπρας!
Η Δεξιά από τη θέση της αντιπολίτευσης υπόσχεται και πείθει την κοινή γνώμη, με τα μέσα που διαθέτει ότι, όταν έρθει στα πράγματα, θα πατάξει την ανομία. Κι όταν αποτυγχάνει, δε φταίει ποτέ η ίδια. Φταίει, όπως πάντα, η αντιπολίτευση, που την υποθάλπει! Και πάει λέγοντας.
Το αρθράκι αυτό γράφτηκε με αφορμή το θόρυβο που έχει προκληθεί με το νόμο της κυβέρνησης για την κατάργηση του πανεπιστημονικού ασύλου. Ο νέος νόμος, λέγεται ότι, σε γενικές γραμμές, συμπίπτει με το νόμο του 2011 της κ. Διαμαντοπούλου, βασική διάταξη του οποίου είναι ότι
«Σε αξιόποινες πράξεις, που τελούνται εντός των χώρων των ΑΕΙ, εφαρμόζεται η κοινή νομοθεσία» Αλλά από το 2011 ως το 2015 που κατέλαβε την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν εφαρμόστηκε η σωτήρια αυτή διάταξη του νόμου της κ. Διαμαντοπούλου; Απορία; Ξαναδιαβάστε το σχόλιό που προηγήθηκε.
Απορία δύο: Ενημέρωση «αντικειμενική»
Πρόσφατα, κατά την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, στην εκπομπή «Σαν Σήμερα», μετά την ανασκόπηση των γεγονότων που συνέβησαν τη συγκεκριμένη ημερομηνία διεθνώς, σχολιάστηκε εκτεταμένα και ο πόλεμος του Αλβανικού Μετώπου . Ο παρουσιαστής, δικαιολογημένα, υπογράμμισε τον ενθουσιασμό με τον οποίο ανταποκρίθηκε σύσσωμος ο ελληνικός λαός στο κάλεσμα της πατρίδας εναντίον του ιταμού εισβολέα. Όσοι έχουμε κάποια ηλικία μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι η φράση «με το χαμόγελο στα χείλη» δεν ήταν σχήμα λόγου. Ήταν ζωντανή πραγματικότητα.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα πατριωτικής έξαρσης που ανάδειξε ο παρουσιαστής αναφέρθηκε επίσης και στο αίτημα που είχαν απευθύνει προς την κυβέρνηση οι έγκλειστοι του καθεστώτος Μεταξά, να τους επιτρέψει να πάνε στο μέτωπο να πολεμήσουν. Πιο συγκριμένα αναφέρθηκε επί λέξει στο κάλεσμα που είχε απευθύνει προς τον ελληνικό λαό ο κομμουνιστής ηγέτης Νίκος Ζαχαριάδης:
«…Ο λαός της Ελλάδας, έλεγε στο κάλεσμά του, διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ. ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ…
Όλα αυτά αναφέρθηκαν αντικειμενικότατα. Όμως αποσιωπήθηκαν κάποια άλλα πολύ ουσιαστικά, τέτοια που κουτσουρεύουν την ελληνική ιστορία συστηματικά, σε παρόμοιες περιπτώσεις. Το αίτημα των έγκλειστων όχι μόνο δεν έγινε αποδεκτό, αλλά σε λίγο το καθεστώς τους παράδωσε στους Γερμανούς οι οποίοι τους εκτελούσαν!… Μερικοί που κατόρθωσαν να δραπετεύσουν οργάνωσαν τη μεγαλειώδη Εθνική Αντίσταση, που αποτελεί κτήμα του λαού μας και εθνικό κεφάλαιο της λαμπρής ιστορίας μας.
Ένας ξεδιάντροπος μου έλεγε ότι τα Τάγματα Ασφαλείας εμφανίστηκαν, «όταν στη χώρα αλώνιζέ το ΕΑΜ!». Κι ένας άλλος χειρότερος μού παινεύτηκε ότι στην Κατοχή είχε τρεις ταυτότητες. Μία ελληνική κατοχική, όπως όλοι μας, και επί πλέον μία γερμανική και μία βουλγαρική (!), καμαρώνοντας για την εθνικοφροσύνη του. Και πρόσθετε πως, αν είχε μία μπουλντόζα, θα ισοπέδωνέ όλα τα πανεπιστήμια της χώρας.
Αυτοί οι κύριοι δε χρειάστηκαν ποτέ Πιστοποιητικά Κοινωνικών Φρονημάτων. Ήταν εθνικόφρονες!…
Γιώργος Κωστόπουλος, τ. Γυμνασιάρχης: «Απορίες»