Γιάννης Σταυρίδης για τα γεγονότα στα Γιαννιτσά – Η κατάντια της “δημοκρατίας”

Άρθρο-άποψη του Γιάννη Σταυρίδη*
Τα γεγονότα που εκτυλίχτηκαν την Κυριακή 3 Μαρτίου στην πόλη των Γιαννιτσών, με αφορμή την παρουσία κυβερνητικών στελεχών στην εκδήλωση προς τιμήν της Ουρανίας Νιζαμίδου ως αγωνίστριας της Δημοκρατίας, μου δημιούργησαν την ανάγκη να εκφράσω την άποψή μου, κάνοντας παράλληλα και μια κριτική.
Ξεκινώντας από την πολιτική ηγεσία του τόπου, το συγκεκριμένο γεγονός είναι μια ακόμα απόδειξη της ηθικής και ιδεολογικής της κατάπτωσης η οποία ξεκίνησε προ των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015, κορυφώθηκε με το δημοψήφισμα του Ιουνίου του ίδιου έτους και ολοκληρώθηκε με την πλήρη αφομοίωσή της από το σύστημα εξουσίας και ελέγχου που οικοδομήθηκε τα τελευταία σαράντα χρόνια. Ένα σύστημα το οποίο έχει τσαλαπατήσει έννοιες όπως Δημοκρατία, Ελευθερία και Δικαιοσύνη κάνοντάς τες να έχουν χάσει πια το νόημά τους. Δημοκρατία για αυτούς είναι η δική τους “δημοκρατία”, η Ελευθερία περιορίζεται στο βαθμό που οι εκφρασμένες απόψεις δεν ενοχλούν το κατεστημένο και η Δικαιοσύνη είναι κενό γράμμα αφού για όσα τραγικά και εγκληματικά έχουν γίνει στη χώρας μας, είτε σε πολιτικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο, δεν έχει αποδοθεί η παραμικρή ευθύνη παρά τα ατράνταχτα ντοκουμέντα που υπάρχουν. Θεωρώ οτι είναι μάταιο να παρατεθούν οι πάμπολλες δηλώσεις επαναστατικού περιεχομένου που είχαν γίνει σημαία στο δρόμο προς την εξουσία και κατόπιν πετάχτηκαν χωρίς καμία ντροπή στα σκουπίδια. Είναι προφανές πως η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την αριστερά, τις ιδέες της και τις αξίες της είναι απλά ανύπαρκτη. Η μετατροπή του σε ένα κόμμα συστημικό, ίδιο και απαράλλαχτο με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, επισφραγίστηκε με την αγωνιώδη προσπάθεια συλλογής πολιτικών ρεταλιών ώστε να μην χαθεί η καρέκλα της εξουσίας.
Το δεύτερο σημείο στο οποίο θέλω να σταθώ είναι η υποκρισία που χαρακτηρίζει την κριτική που γίνεται εκ μέρους της ΝΔ. Είναι προφανές ότι η αξιωματική αντιπολίτευση συνεχίζει να αντιμετωπίζει την ελληνική κοινωνία ως πρόβατο με μνήμη χρυσόψαρου. Πως είναι δυνατόν να ξεχαστεί το πογκρόμ αστυνομικής καταστολής και βίας που έλαβε χώρα στο κοντινό 2012 – 2013, όταν οι Έλληνες πολίτες είχαν κατακλύσει τους δρόμους εκφράζοντας τη διαφωνία τους για το φρικτό μέλλον που προετοίμαζαν οι κυβερνώντες και που τελικά εφάρμοσαν; Πως είναι δυνατόν να ξεχάσουμε τους νόμους – εκτρώματα που έδιναν στην αστυνομία το δικαίωμα να συλλαμβάνουν και να ταλαιπωρούν πολίτες επειδή φορούσαν κουκούλα ή επειδή κουβαλούσαν σακίδιο πλάτης; Πως είναι δυνατόν να ξεχάσουμε το θάψιμο σκανδάλων, όπως η λίστα Langard, για να σώσουνε τους δικούς τους ανθρώπους αδιαφορώντας πλήρως για την έννοια της Δικαιοσύνης; Είναι τουλάχιστον χυδαίο να δίνουν μαθήματα Δημοκρατίας οι πρωτεργάτες της κατάλυσής της, σε όλα τα επίπεδα. Από κοντά, βρίσκει χώρο να εξαπολύει τις άναρθρες κραυγές του και το νεοφασιστικό κόμμα της Χ.Α. η δίκη της οποίας ακόμα να τελεσιδικήσει για τις εγκληματικές της επιθέσεις και τους φόνους που έχει διαπράξει. Το να μιλάει για Δημοκρατία ο φασίστας είναι από τις πιο σουρεαλιστικές εικόνες που θα μπορούσε κάποιος να αντικρύσει και όμως το βλέπουμε και αυτό.
Ένα τρίτο σημείο έχει να κάνει με τους διοργανωτές της εκδήλωσης και αυτούς που τελικά παραβρέθηκαν σε αυτήν. Η προσωπική μου άποψη είναι πως με την αποδοχή από την μεριά τους των γεγονότων που διαδραματίστηκαν (μέσω της αδράνειας), ουσιαστικά ακύρωσαν το νόημα της εκδήλωσης. Αν όλοι εμείς, ως υποτιθέμενοι συνεχιστές των αγώνων για τη Δημοκρατία, ανεχόμαστε τέτοιου είδους συμπεριφορές και γεγονότα, για τί είδους Δημοκρατία μιλάμε;
Η προσωπική μου θέση είναι πως κανένα κόμμα δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα της κοινωνίας μας (ούτε υπάρχον, ούτε μελλοντικό) όσο ακολουθείται ο ίδιος τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας. Η Δημοκρατία υποσκάπτεται μέσα από τους κομματικούς μηχανισμούς και τα στελέχη που αυτοί δημιουργούν έχουν μια στρεβλή εικόνα για το τι εστί Δημοκρατία και Δημοκρατικές διαδικασίες καθώς αυτές εξαφανίζονται όσο προχωράς στην πυραμίδα εξουσίας και ελέγχου. Ουσιαστικά αυτά τα στελέχη γίνονται τα καινούρια γρανάζια που υποστηρίζουν τον ίδιο μηχανισμό και οι υποτιθέμενοι ηγέτες δεν είναι τίποτα άλλο παρά άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν κανένα δισταγμό να θυσιάσουν τις αξίες τους και την ηθική τους υπόσταση (αν ποτέ τα είχαν) για να πάρουν την όποια εξουσία στα χέρια τους. Αυτό, εξακολουθεί να γίνεται και θα συνεχίσει να γίνεται όσο εμείς, οι πολίτες, δεν παίρνουμε ενεργό μέρος στην πολιτική ζωή και δεν αντιδρούμε.
Στους καιρούς της παγκοσμιοποίησης και της εξουσίας του κεφαλαίου, μέσω της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής εφαρμογής, δε θεωρώ πως εξακολουθεί να υφίσταται “μάχη” μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, ούτε καν η μαρξιστική αντιπαράθεση μεταξύ αστικής και εργατικής τάξης (ή προλεταριάτου). Συμφωνώ με τους διανοητές και φιλοσόφους που υποστηρίζουν πως η σημερινή μάχη δίνεται μεταξύ αυτών που υποστηρίζουν το σύστημα και αυτών οι οποίοι το αντιμάχονται. Και όλοι μας, από την προσωπική μας εμπειρία, μπορούμε να εντοπίσουμε ανθρώπους οι οποίοι είτε ανήκουν στην εργατική, είτε στην αστική τάξη, δουλεύουν συνειδητά υπέρ του συστήματος και το αντίθετο. Το δαιδαλώδες και επικαλυπτόμενο μωσαϊκό πυραμίδων εξουσίας που έχει δημιουργηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο έχει διαλύσει κάθε μορφή διαφοροποίησης με βάση τα όσα γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Ο στόχος που τίθεται από το σύστημα προς τους ανθρώπους είναι η απόκτηση χρήματος και εξουσίας και στο βωμό της πραγματοποίησης αυτού του στόχου το ίδιο το σύστημα μας προτρέπει να ποδοπατούμε όλες τις ηθικές, και όχι μόνο, αξίες μας. Είναι αναγκαίο να υψώσουμε ένα τείχος αντίστασης σε αυτήν την γενική κατάπτωση και να επαναφέρουμε τις πανανθρώπινες αξίες, που δίνουν νόημα στην ύπαρξή μας, σε πρώτο πλάνο κατεδαφίζοντας αυτό το πλαίσιο πλαστής ευμάρειας που έχει δημιουργθεί και μας οδηγεί ολοταχώς στον αφανισμό, ηθικό και βιολογικό, ως ανθρωπότητα. Είναι μια μάχη παγκόσμια, δεν αφορά μόνο τη χώρα μας.
Η κατεδάφιση αυτού του σάπιου συστήματος και η δημιουργία ενός πραγματικά Δημοκρατικού, δίκαιου, διαφανούς και ελεύθερου είναι μια διαδικασία δύσκολη, επίπονη, χρονοβόρα αλλά αναγκαία και απαιτεί τη συμμετοχή όλης της κοινωνίας, τουλάχιστον των ανθρώπων που θεωρούν τον εαυτό τους μέρος της και όχι εν δυνάμει δυνάστη της. Είναι σημαντικό να αναθεωρήσουμε την άποψή μας σχετικά με τους θεσμούς και τη λειτουργία τους. Είναι αναγκαίο να συζητήσουμε μεταξύ μας ως κοινωνία και να θέσουμε τους κοινούς στόχους που θα μας επιτρέψουν να λειτουργήσουμε ως ολότητα και όχι αποσπασματικά, αφήνοντας στην άκρη τις όποιες διαφορές, αστείες ως επί των πλείστων συγκριτικά με την απειλή που αντιμετωπίζουμε, εστιάζοντας στη λύση των προβλημάτων που αφορούν όλους και μας εμποδίζουν ώστε να αναπτυχθούμε ως προσωπικότητες και ως κοινωνία. Οι τοπικές κοινωνίες πρέπει να δώσουν το έναυσμα σε αυτή τη διαδικασία. Ο χρόνος κυλάει εναντίον μας και όσο γρηγορότερα κινητοποιηθούμε, τόσα περισσότερα θα καταφέρουμε να περισώσουμε ώστε να ξεκινήσουμε με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες την οικοδόμηση του νέου που θα αποφασίσουμε οτι θέλουμε. Τρόποι υπάρχουν, συνειδητοποίηση και απόφαση χρειάζεται.
Τελειώνοντας, νιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη από όλους τους συγγενείς, φίλους και συνδημότες που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επηρέασα, έστω και στο ελάχιστο, κατά την περίοδο 2012-2015 ώστε να κινηθούν προς μια συγκεκριμένη κομματική κατεύθυνση. Δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως παρά το γεγονός ότι από μια χρονική περίοδο και έπειτα το ένστικτό μου και τα γεγονότα με προειδοποιούσαν πως τα πράγματα δεν είναι όπως παρουσιάζονται, δίστασα να το ακολουθήσω και να αποχωρήσω εκφράζοντας δημόσια τις αντιρρήσεις μου. Παρασύρθηκα από τον ενθουσιασμό μου και θόλωσε η κρίση μου. Έτσι, περιορίστηκα σε αυτό που έκαναν χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μας ανά την χώρα, μετά τη ντροπιαστική μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ που ακολούθησε το δημοψήφισμα, στην αποχώρηση κατόπιν εορτής. Δεν πιστεύω σε κανένα κόμμα και κανέναν αυτόκλητο ηγέτη παρά μόνο στη δύναμη του ανθρώπου, στη συνεργασία και την αλληλεγγύη. Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να θέσουμε τους κανόνες και να τους περιφρουρήσουμε.
*Γιάννης Σταυρίδης
Μέλος Αυτόνομης Δημοτικής Κίνησης «ΑΝ.Α.Σ.Α. Πέλλας»
Πτυχιούχος Γεωπόνος Α.Π.Θ.
Μεταπτυχιούχος “Management in Football Business”, Johan Cruyff Institute, Barcelona