Δεν είναι τρομοκράτες, είναι άνθρωποι σαν όλους μας! Οι πρόσφυγες που φιλοξενούνται στα Γιαννιτσά

Αυτή είναι η Αντέλ ή Αχεέλ… το όνομα ήταν λίγο δύσκολο να το καταλάβω, καθώς τα αραβικά είναι λίγο έξω από την προφορά μας…
Ήρθε στα Γιαννιτσά πριν δέκα ημέρες μαζί με τους άλλους πρόσφυγες, με τη μαμά και το μπαμπά της

Το μεσημέρι του Σαββάτου 2 Απριλίου, έβγαιναν από το χώρο φιλοξενίας στα πρώην Σφαγεία των Γιαννιτσών, για να πάνε με τα πόδια στο σούπερ μάρκετ.
Η εικόνα που είδα περνώντας ήταν συγκλονιστική! Ο μπαμπάς είχε περασμένο το χέρι του στην κόρη του και με τρυφερότητα την έπιανε και σιγά σιγά περπατούσαν… Σταμάτησα και τους φωτογράφισα. Κοίταξαν και τραβήχτηκαν λίγο. Τους ρώτησα αν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε στα αγγλικά, να εξηγήσω πως δεν τους ”έβγαλα” ως κάτι… αξιοπερίεργο, αλλά γιατί ήταν τόσο όμορφο αυτό που έβλεπα! Και όλο αυτό γιατί; Κάποιος θα πει οκ, έχουμε δει και άλλους μπαμπάδες να αγκαλιάζουν τα παιδιά τους. Όταν όμως έχουν φύγει από την πατρίδα τους, έχοντας κάνει χιλιάδες χιλιόμετρα για να ”κολλήσουν” αναγκαστικά σε έναν τόπο για άγνωστο χρονικό διάστημα και με τόσες ταλαιπωρίες προσπαθούν να φύγουν για να φτάσουν επιτέλους στον πολυπόθητο προορισμό, είναι κάτι διαφορετικό…

Ο μπαμπάς είπε μόνο ότι είναι από τον Λίβανο. Η κόρη, η Αχεέλ, αν το άκουσα σωστά, ήξερε δύο κουβέντες στα αγγλικά, αλλά καταλάβαινε και του έλεγε τι ρωτούσα και.. στο περίπου υπήρξε επικοινωνία. Τους κάλεσα στο αυτοκίνητο να τους μεταφέρω στο κοντινό σούπερ μάρκετ. Μπήκαν και μιλήσαμε λίγο. Η πρώτη ερώτηση τους ήταν το τι γίνεται με τα σύνορα, αν ξέρω κάτι παραπάνω από αυτά που ακούνε… Θέλουν να φύγουν στη Γερμανία. Εκεί έχουν δικούς τους και πιστεύουν ότι θα καταφέρουν να στήσουν ξανά τη ζωή τους…
Η μικρή κοπέλα ήταν ένα πανέμορφο πλάσμα, ευγενικότατο, όπως και ο μπαμπάς που όταν φτάσαμε μου είπε έστω και με νεύματα πολλές φορές ευχαριστώ.
Δεν κάνουμε τίποτα… Ο καθένας ότι μπορεί για τον συνάνθρωπο. Για όλους μας, για Έλληνες και μη… Ούτε το παίζουμε αντιρατσιστές, ούτε εθνικιστές. Σε όλα υπάρχουν όρια και πάνω απ’ όλα η κριτική σκέψη. Δεν μπορεί να βλέπεις κάποιον να βασανίζεται και να μένεις ασυγκίνητος. Αυτό ισχύει και για περιπτώσεις γειτόνων, γνωστών και άγνωστων που είναι χρόνια δίπλα μας και κάνουμε ότι μπορούμε. Είπαμε, ο καθένας όπως μπορεί και νομίζει. Κι αν δε θέλεις ή δεν μπορείς βρε αδελφέ μην παρεκκλίνεις. Δεν είναι όλα άσπρο – μαύρο. Άλλωστε, σύμφωνα με τον Μέγα Αλέξανδρο – αν και αμφισβητείται ότι ειπώθηκε από τον ίδιο- το ρητό του ήταν: “Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο… θεωρώ ότι όλοι είστε ίσοι, λευκοί ή μελαψοί…”.
Οι φοβίες μπορεί εν μέρει να έχουν καταρριφθεί από πολλούς, ιδιαίτερα σε όσους έχουν επαφή με τους πρόσφυγες. Κυκλοφορούν στην πόλη, ψωνίζουν, αφήνουν χρήμα, κάνουν τη βόλτα τους τα βράδια στον πεζόδρομο των Γιαννιτσών, όμως υπάρχουν και αυτοί που είτε διστάζουν είτε με το δίκιο τους σκέφτονται ότι υπάρχει περίπτωση να κολλήσουν αρρώστιες και άλλα νοσήματα, λόγω των δυσκολιών που έχουν περάσει αυτοί οι άνθρωποι. Όπως όμως δεν ξέρουμε τι μπορεί να κάνει ο διπλανός μας αν βρεθεί σε κατάσταση απόγνωσης και είμαστε καχύποπτοι, έτσι δεν ξέρουμε και για αυτούς, κι αυτό ίσως τρομάζει. Όλα είναι κατανοητά, ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει ότι θέλει, αρκεί να μένει στα πλαίσια της λογικής, της αξιοπρέπειας και της καλοσύνης.
Χ.Π.

Δεν είναι τρομοκράτες, είναι άνθρωποι σαν όλους μας! Οι πρόσφυγες που φιλοξενούνται στα Γιαννιτσά