Η Ελλάδα στις ράγες… Ένα τρένο ολάκερη η πατρίδα μας, πενθεί για τα χαμένα νιάτα

Η Ελλάδα στις ράγες… Ένα τρένο ολάκερη η πατρίδα μας, πενθεί για τα χαμένα νιάτα

*Γράφει ο Νικόλαος Αγγελίδης

Ένα τρένο ολάκερη η πατρίδα μας, που ταξιδεύει σε μια γραμμή, περιμένοντας τον σταθμάρχη να γυρίσει το κλειδί και να κανοναρχήσει την πορεία της. Να την κατευθύνει αναπόδραστα προς έναν ασφαλή προορισμό ή σε μια μετωπική σύγκρουση.

Η ιστορία δεν είναι γεγονότα αλλά βιώματα, λέει η μεγάλη μας ιστορικός κα Αρβελέρ. Κι αυτό που έγινε στα Τέμπη με τον θάνατο τόσων παιδιών, είναι ένα βίωμα για όλη την Ελλάδα και όχι μόνο για τους πενθούντες. Άλλωστε όλη η Ελλάδα πενθεί.

Πενθεί πρώτα και πάνω απ’ όλα για τα νιάτα, τον ανθό της κοινωνίας μας, τα παιδιά που χάθηκαν. Πενθεί για την χαμένη ευσυνειδησία, την υπευθυνότητα και την αίσθηση του καθήκοντος. Πενθεί για τη χαμένη φιλοπατρία ηγετών, που άφησαν τα τρένα και τις ζωές μας να ταξιδεύουν χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας.

Πενθούμε για τις δικές μας ψευδαισθήσεις, που θάφτηκαν στις στραπατσαρισμένες λαμαρίνες. Ψευδαισθήσεις βολικές, πως όλα μπορούν ν’ αλλάξουν χωρίς να χρειάζεται ν’ αλλάξουμε πρώτα εμείς.

Ενέσκηψε όμως βίαια αυτό το γεγονός, αυτό το εθνικό βίωμα και δημιούργησε μια ρωγμή στον χρόνο. Μια ρωγμή αιματηρή και χάσκουσα, που μέσα της καθρεφτίζονται ξεδιάντροπα τα μεγαλύτερα ελαττώματα της φυλής μας. 

Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι πιστεύουν ότι θα ξεχαστεί κι αυτό γρήγορα. Είναι επίσης μακρά γελασμένοι, όσοι επιχειρήσουν να προσποριστούν μακάβρια οφέλη. Η συλλογική πληγή που δημιουργήθηκε, είναι πολύ βαθιά και ο σπαραγμός της αποβάλλει κάθε ανίερη και βλάσφημη επιδίωξη. Ρώτησαν έναν ψυχίατρο: Πώς μπορούν οι γονείς που έχασαν το παιδί τους να συνεχίσουν να ζουν; Με έναν μόνο τρόπο, απάντησε: να σκεφτούν τι θα ήθελε το ίδιο το παιδί τους γι’ αυτούς. Και κάνοντάς το, τιμούν με τον καλύτερο τρόπο τη μνήμη του.

Έτσι πρέπει να ζήσουμε κι εμείς αν θέλουμε να τιμήσουμε τη μνήμη τους. Να τιμωρηθούν όσοι ευθύνονται σήμερα, αλλά και διαχρονικά.

Και κυρίως να είναι η ασφάλεια και η εξυπηρέτηση των αναγκών του λαού μας, το κυρίαρχο μέλημα αυτών που έχουν κληθεί να τον υπηρετούν.

Για να μην αναρωτιόμαστε Πότε ξανά; Αλλά να κάνουμε πράξη το σύνθημα των μαθητών μας: Ποτέ ξανά!

Υ.Γ. 28 Φεβρουαρίου 2023 βράδυ μετά τις 11μμ. Το μήνυμα στο κινητό μου έλεγε: «Μπαμπά έφτασα. Αργήσαμε γιατί το τρένο είχε μία ώρα καθυστέρηση». Ήταν από την κόρη μου, που πήρε το συγκεκριμένο τρένο από την Αθήνα και κατέβηκε στη Λάρισα όπου σπουδάζει. Λίγα λεπτά μετά, λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα, μια ζωή αργότερα… το τρένο δεν έφτασε ποτέ.

Ας παίρνουν όλοι οι γονείς, μόνο αυτό το μήνυμα: ΜΠΑΜΠΑ/ΜΑΜΑ ΕΦΤΑΣΑ…