Λόγος της Πέλλας Ηλεκτρονική Εφημερίδα Νομού Πέλλας
Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας, Ιορδάνης Τζαμτζής: Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Ημέρα Τιμής
και ανανέωσης της υπόσχεσης μας προς όλους τους προγόνους μας που σφαγιάστηκαν από τον Μουσταφά Κεμάλ και το επίσημο Τουρκικό κράτος, αλλά και προς τους προγόνους μας που κράτησαν την Ποντιακή φλόγα άσβεστη, ερχόμενοι στην Μητέρα Ελλάδα. Διεκδικούμε την αποδοχή της ιστορικής αλήθεια και την συγγνώμη της Τουρκίας. Αγωνιζόμαστε μέχρι την τελική δικαίωση, την Παγκόσμια Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων και όλων των Ελλήνων της καθ ημάς Ανατολής. Αιώνια τους ή μνήμη. ΑΘΑΝΑΤΟΙ.
Η ομιλία του στην εκδήλωση της Π.Ε. Πέλλας, στην Αριδαία
Πανοσιολογιότατοι πατέρες
Κυρία και κύριε Βουλευτές, Στρατηγέ, Κύριοι Δήμαρχοι
Κύριε Αστυνομικέ Διευθυντά, Κύριε Διοικητά των Πυροσβεστικών υπηρεσιών
Κυρίες και κύριοι της Τοπικής και της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης
Κυρίες και κύριοι εκπρόσωποι των Ποντιακών και Προσφυγικών Συλλόγων, Κυρίες και Κύριοι
Η 19η Μαΐου σηματοδοτεί μία από τις πιο ζοφερές σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας.
Ο αφανισμός των Ελλήνων του Πόντου από τις βάρβαρες ορδές του Κεμάλ, παραμένει στη συλλογική μνήμη, ως ένα από τα πιο φρικτά εγκλήματα του προηγούμενου αιώνα, για το οποίο τόσα χρόνια μετά, δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη.
H Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού το 1994 και ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο». Ο αγώνας όμως για τη διεθνή αναγνώριση, φαίνεται να είναι μακρύς και χρειάζεται τις δυνάμεις όλων μας.
Οι Έλληνες του Πόντου, που δίδαξαν και διέδωσαν πολιτισμό, έζησαν την άκρατη βαρβαρότητα των Τούρκων και τις ανείπωτες και ανομολόγητες θηριωδίες τους, χωρίς να λάβουν στοιχειώδη ηθική δικαίωση, χωρίς μία γενναία συγγνώμη για τα εγκλήματα που οδήγησαν στο χαμό εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές!
Η Γενοκτονία των Ποντίων δεν είναι απλά επέτειος μνήμης και απόδοσης τιμών στους νεκρούς και τους ξεριζωμένους προγόνους μας.
Είναι ημέρα εθνικής συνείδησης, και έτσι θα πρέπει να την κρατάμε στην ψυχή μας, κάθε μέρα , ζωντανή και αέναη ιστορική μνήμη.
Γιατί η Μνήμη, είναι Ταυτότητα, Αξιοπρέπεια και Υπερηφάνεια…
Οφείλουμε να αντισταθούμε στη λήθη που βολεύει εκείνους που εγκλημάτησαν και προσπαθούν τώρα να διαστρεβλώσουν την ιστορία. Οι Πόντιοι ξεριζώθηκαν από τις προαιώνιες εστίες τους, αφήνοντας πίσω τους έναν πολιτισμό σχεδόν 3 χιλιετιών!
Έναν πολιτισμό που άνθισε επί 28 αιώνες και προσέφερε στην ανθρωπότητα την κριτική σκέψη, την έρευνα, την επιστήμη και την πολιτική.
Η ηρωική τους αντίσταση μας συγκινεί βαθύτατα! Τελούμε σήμερα με ιδιαίτερη συγκίνηση , με δέος και σεβασμό, την επιμνημόσυνη δέηση υπέρ της Ελληνικής Ποντιακής ψυχής.
Μέχρι τις μέρες μας, οι απόγονοι εκείνων που βίωσαν αβάσταχτες θηριωδίες , διατηρούν άσβεστη τη φλόγα της ποντιακής κληρονομιάς τους, δίνοντας αγώνες για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Αν και η Τουρκία αρνείται με μένος την ύπαρξη Γενοκτονίας και σε πείσμα όλων αυτών που αρνούνται να αποδεχτούν τον όρο «γενοκτονία», οι μαρτυρίες και τα στοιχεία είναι αδιάσειστα:
-353.000 Έλληνες Χριστιανοί του Πόντου εξολοθρεύτηκαν
-815 χωριά ανασκάφηκαν
-1.134 εκκλησιές καταστράφηκαν
-960 σχολεία γκρεμίστηκαν
-Και 400.000 ξεριζωμένοι Πόντιοι έφθασαν στην ελεύθερη Ελλάδα.
Δεν υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για βάναυση γενοκτονία, γιατί υπήρξε προσχεδιασμένη, συστηματική και οργανωμένη προσπάθεια εξόντωσης μιας εθνικής πληθυσμιακής ομάδας, των Ελλήνων του Πόντου και της καθ ημάς Ανατολής.
Η γενοκτονία δεν ξεκίνησε το 1919, με την άφιξη του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στη Σμύρνη.
H προσπάθεια αφανισμού των χριστιανών της περιοχής του Πόντου, είχε ξεκινήσει ήδη από το 1911, με την απόφαση που πήραν οι τρεις Πασάδες Εμβέρ, Ταλαάτ και Τζεμάλ σε συνέδριο των Νεότουρκων στη Θεσσαλονίκη. Απόφαση για εξόντωση, η οποία και δυναμώθηκε το 1914 με τον οικονομικό πόλεμο και την καταλήστευση των ελληνικών περιουσιών, με τις επιθέσεις και λεηλασίες από οργανωμένες συμμορίες, τους τσέτες, τις εξορίες, τις ομαδικές εκτοπίσεις, τα τάγματα εργασίας, τα τρομακτικά Αμελέ Ταμπουρού και τις πορείες σε απόμακρες περιοχές της Ανατολίας, από τις οποίες ελάχιστοι επέζησαν. Η σκληρότερη όμως φάση της Γενοκτονικής εκστρατείας, άρχισε στις 19 Μαΐου 1919, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, με άδεια του Σουλτάνου, και κράτησε μέχρι το 1923.
Τα γεγονότα αποκαλύπτονται και από τα ίδια τα οθωμανικά και τουρκικά αρχεία, από εκδόσεις, κυβερνητικές αποφάσεις και νομοσχέδια.
Από τα αρχεία των ευρωπαϊκών χωρών και των Η.Π.Α., από αναφορές ξένων διπλωματικών υπαλλήλων, ιεραποστολών και φιλανθρωπικών οργανώσεων. Τα κύρια όμως στοιχεία για την εκτέλεση του εγκλήματος προκύπτουν από την ίδια την ιστορία των Ποντιακών οικογενειών, με τα δικά τους θύματα και τις μαρτυρίες εκείνων που επέζησαν από τις σφαγές.
Ο βίαιος αφανισμός των Ελλήνων από τα προγονικά εδάφη, πληρώθηκε με 353.000 ψυχές. Το ζοφερό πλάνο των Τούρκων εθνικιστών, πέτυχε τον αποτρόπαιο σκοπό του: με τη γενοκτονία του πληθυσμού, τους εκτοπισμούς, τις λεηλασίες και τις πυρπολήσεις, κατάφεραν την πολυπόθητη αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών. Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού κράτησε 8 χρόνια, και δεν συμμετείχαν μόνο «άτακτοι τσέτες» αλλά και το επίσημο τουρκικό κράτος.
Συγκεντρώνει λοιπόν, όλα τα ιστορικά και νομικά χαρακτηριστικά, για να θεωρηθεί επίσημα και διεθνώς Γενοκτονία… Τι να πρωτοεπισημάνει κανείς; Τις εκτελέσεις των επιφανών Ποντίων, βουλευτών, τραπεζιτών, δασκάλων, παπάδων, δημοσιογράφων;
Τους διωγμούς και τους φόνους απλών ανθρώπων; Τις αρπαγές και τους βιασμούς των γυναικών, τις αρπαγές και σφαγές μικρών παιδιών; Τις εκκενώσεις και πυρπολήσεις ολόκληρων πόλεων και χωριών, τις λυσσαλέες καταστροφές εκκλησιών και μοναστηριών, τους ομαδικούς εξισλαμισμούς; Τα πτώματα των απαγχονισμένων, κρέμονταν σε δέντρα επί μακρό χρονικό διάστημα, προς παραδειγματισμό. Αξίζει να ακούσουμε τη συγκλονιστική περιγραφή Αμερικανίδας δημοσιογράφου, η οποία ήταν αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων .
“Χτυπούσαν σκληρά και ανελέητα τα παιδιά με τα μαστίγια και τα τρυπούσαν με τα ξίφη τους για να μην κλαίνε. Το θέαμα ήτο πρωτοφανές, φρικώδες.
Τα παιδάκια έσκυβαν και έβαζαν τα χεράκια τους πάνω στο κεφάλι για να αποφύγουν τα χτυπήματα.
Μία μητέρα που όρμησε για να σώσει το παιδί της, δέχθηκε το ξίφος στην καρδιά και έπεσε κατά γης.
Πάθαμε νευρική κρίση! Παντού βλέπαμε πτώματα γυναικών, παιδιών και γερόντων.
Η Αμερικανική Υπηρεσία υπολογίζει τους Έλληνες που εξολόθρευσαν οι Τούρκοι στη Σεβάστεια σε τριάντα χιλιάδες”, καταλήγει η Αμερικανίδα δημοσιογράφος.
Η Γενοκτονία του Ελληνισμού του Πόντου ήταν μέρος του ευρύτερου Μικρασιατικού Ολοκαυτώματος και χρησιμοποιήθηκαν πρωτοφανείς μέθοδοι για την εξόντωση των Ελλήνων, όπως η εκτόπιση των πληθυσμών μέσα στο χειμώνα και η αποστολή τους στα «τάγματα εργασίας».
Οι εξοντωτικές εκείνες οδοιπορίες, των γυναικόπαιδων και των γερόντων μέσα στο χιόνι, αποσκοπούσαν στη φυσική εξόντωση των ανθρώπων.
Δεν περπατούσαν για να φτάσουν κάπου, περπατούσαν για να πεθάνουν από τις κακουχίες, την παγωνιά, τον εξευτελισμό, την πείνα… Οι άνθρωποι πέθαιναν καθ’ οδόν… Ο Γάλλος συνταγματάρχης Μουζέν αναφέρει στο Γαλλικό Γενικό Επιτελείο, την άγρια χαρά του Κεμάλ, όταν ξεφώνησε στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση «Επιτέλους τους ξεριζώσαμε τους Έλληνες από τον Πόντο». Αυτά και πολλά χειρότερα, υπέστησαν οι μαρτυρικοί πρόγονοί μας.
Για να είμαστε λοιπόν ακριβείς, οι 353.000 προγονοί μας, δέν «ΧΑΘΗΚΑΝ» , όπως ακούμε να λέγεται συχνά , ακόμη και από χείλη Ελλήνων, αλλά δολοφονήθηκαν, σφαγιάστηκαν, βιάστηκαν στυγνά, προσχεδιασμένα, μελετημένα και οργανωμένα. Τα θύματα της Γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και ακατάβλητο Ποντιακό αντάρτικο.
Είχε το χαρακτήρα της Εθνικής αντίστασης. Έδρασε κυρίως στο Δυτικό Πόντο, ενώ στον Ανατολικό Πόντο είναι γνωστό το περήφανο αντάρτικο της Σάντας.
Τον επίλογο της Γενοκτονίας, ακολούθησε η συνθήκη της Λωζάνης και η επιβολή από τη διεθνή κοινότητα της υποχρεωτικής ανταλλαγής εκατομμυρίων ανθρώπων.
Οι Πόντιοι θα αναγκαστούν να αναζητήσουν νέες πατρίδες, με το κύριο σώμα του Ελληνισμού του Πόντου να καταφεύγει στη μητέρα Ελλάδα, αλλά και μια μερίδα να εγκαθίσταται στις νότιες περιοχές της Ρωσίας.
Οι πρόσφυγες που ήρθαν στην Ελλάδα, ανέρχονταν σε περίπου 400.000.
Σε άγνωστο τόπο, σε άγνωστη γη, αγωνίστηκαν σκληρά, ξανάφτιαξαν τη ζωή τους, όμως δεν ξέχασαν τις πατρογονικές εστίες. Η πατρίδα θα ταξιδεύει από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά, για να μη ξεχαστεί ποτέ το φαρμάκι του ξεριζωμού… Δύναμη των καθημαγμένων Ελλήνων του Πόντου, ήταν η ιστορία τους, οι ρίζες τους, το εθνικό τους φρόνημα, η αδάμαστη ελληνική ψυχή. Πέρασαν από στεριές και πέλαγα, και έφθασαν στην πατρίδα της πατρίδας τους. Επούλωσαν πληθυσμιακά κενά και θωράκισαν αμυντικά τις περιοχές της Θράκης και της Μακεδονίας.
Ξεριζωμένοι από την Ανατολή, ρίζωσαν στη Δύση, σε χώματα δύσκολα, συχνά αφιλόξενα. Παραμέρισαν καημούς και φόβους, σκούπισαν τα δάκρυα και σήκωσαν τα μανίκια. Η εργατικότητα, η οξύνοιά τους, η έντονη επιχειρηματική δράση και η προκοπή που τους διέκρινε, συνετέλεσαν στο μέγιστο βαθμό στην ανάπτυξη της οικονομίας της Ελλάδας. Οι Έλληνες άφησαν πίσω τους τα ματωμένα χώματα του Πόντου, αλλά πήραν μαζί τους στη μητέρα πατρίδα , τον Πολιτισμό του , το Πνεύμα του, τις Παραδόσεις του. Η μουσική, οι χοροί, η διατροφή, η ενδυμασία των Ποντίων, εμπλούτισαν την ελληνική παράδοση.
Ξεχνώντας την κούραση, πιάνονταν στο χορό.
Η λύρα έδινε ζωή στα σακατεμένα κορμιά.
Άναβε φωτιές στις περήφανες καρδιές.
Τα τραγούδια μιλούσαν για τον ξεριζωμό, για την αγάπη, το θάνατο, τη ζωή.
Την πατρίδα μ’ έχασα, έκλαψα και πόνεσα…
Από τον πόνο και την απελπισία τους, αναδύθηκε όραμα ελπίδας και αισιόδοξο μήνυμα εθνικής αναγέννησης.
«Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο». Και όπου συνάντησαν σκοτάδι, οι Πόντιοι, ανέτειλαν το φως, όπου βρήκαν στείρο χώμα, αυτοί φύτεψαν καρπούς και άνθη.
Έτσι έγιναν το σύμβολο της ελεύθερης, αδούλωτης ψυχής και της δημιουργικής δράσης που δεν σταματάει πουθενά, δεν υποτάσσεται σε τίποτε, αλλά προχωρεί συνεχώς, χτίζοντας τα καινούργια και τα γερά, με τη σκέψη στο παρελθόν αλλά με το βλέμμα σταθερά στο μέλλον.
Το ηθικό χρέος της Ιστορικής μνήμης, μας βαραίνει όλους, και κυρίως τις νεότερες γενιές.
Η ιστορία των Ελλήνων του Πόντου, των Μικρασιατών, των Θρακών, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Πρέπει να κρατήσουμε την ιερή φλόγα της μνήμης, άσβεστη. Χωρίς αισθήματα μίσους. Ο δικός μας πολιτισμός, το ήθος και οι αρχές μας, δεν επιζητούν εκδίκηση.
Μόνο την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας ζητάμε και την ηθική δικαίωση . Και δίνουμε ιερή υπόσχεση, ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα, μέχρι την τελική παγκόσμια αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού και των Ελλήνων της καθ ημάς Ανατολής. Αυτό είναι xρέος τιμής απέναντι στους προγόνους μας που πέθαναν, για να παραμείνουν Έλληνες και Χριστιανοί. Αιωνία η μνήμη τους. Αθάνατοι.
