Να μας παίρνεις κάθε μέρα τηλέφωνο…

‘’Γράμμα’’ από έναν νέο από την περιοχή μας, για την  ξενιτιά, την Ελλάδα που διώχνει τα παιδιά της και την οικογένεια

«Καλησπέρα, ονομάζομαι Ραφαήλ, εδώ και περίπου δύο χρόνια είμαι κάτοικος εξωτερικού, για να ακολουθήσω το πρόγραμμα των σπουδών μου, επάνω στον αγαπημένο μου τομέα της Φυσικοθεραπείας, Κινησιολογίας.

Η απόφαση, ήταν πλέον μονόδρομος. Βλέποντας ότι το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας κάνει τα αδύνατα δυνατά να μην κρατήσει τα παιδιά της εντός των συνόρων, πήρα την απόφαση από τη Δευτέρα ακόμα τάξη του Λυκείου ότι θέλω να ”ξενιτευτώ” για να κάνω αυτό που αγαπάω, μιας και στην Ελλάδα το αντίστοιχο Τ.Ε.Ι είχε κοντά στα 14.000 μόρια. Κάθε αρχή και δύσκολη που λέμε, ξεκίνησα ουσιαστικά χωρίς να γνωρίζω που πάω, προορισμός μου η γειτονική Βουλγαρία. Επέλεξα την πρωτεύουσα της χώρας, τη Σόφια. Πέρα λοιπόν από τα γραφειοκρατικά υπερπροβλήματα της Ελλάδας, η αρχή έγινε.

Μετακομίζω λοιπόν στη Βουλγαρία, βρίσκω ένα σπίτι στην καρδιά του κέντρου της. Η προσαρμογή μου ήταν ομαλή και πολύ εύκολη. Εκτός αυτού, είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει να γνωρίζω διαφορετικές κουλτούρες και νέους ανθρώπους. Όσο βρισκόμουν μόνος μου σκεφτόμουν διάφορα πράγματα. Όσοι έχουν μπει σε αυτή τη διαδικασία της ”ξενιτιάς”  καταλαβαίνουν τι εννοώ. Οι πρώτες και τελευταίες σκέψεις σου είναι η οικογένεια και οι φίλοι σου, περνάς αμέτρητες ώρες στο να τους σκέφτεσαι. Πίσω λοιπόν στην πραγματικότητα είσαι μόνος αποκλειστικά. Η οικογένειά σου βρίσκεται τόσο κοντά, αλλά παράλληλα και τόσο μακριά. Η παρέα σου και οι φίλοι σου το ίδιο. Τρείς από τους φίλους μου, τα ”αδέρφια” μου, βρίσκονται στη Γερμανία αναζητώντας το αυτονόητο, ένα σίγουρο αύριο, οι υπόλοιποι από αυτούς είναι στην πατρίδα και παλεύουν με τον δικό τους τρόπο.

Ας είναι καλά η τεχνολογία, που ‘’βρισκόμαστε’’, έστω και πίσω από μια κάμερα. Είναι απίστευτα τραγικό. Η Ελλάδα, η αρχή και το τέλος του πολιτισμού, να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση.

Το μέλλον της, η νεολαία, τα παιδιά της ανοίγουν τα φτερά τους για άλλους τόπους, που εκεί τους περιμένουν ναι μεν δυσκολίες, αλλά και ένα έδαφος να πατήσουν, να νιώσουν σιγουριά.

Όχι, δεν θα μπω στη διαδικασία να τα ρίξω σε μια κυβέρνηση συγκεκριμένα, ούτε θα πάρω το μέρος κάποιας παράταξης. Για να φτάσει η Ελλάδα μας σε αυτή την κατάσταση, δεν φταίει μόνο μία κυβέρνηση, φταίνε οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όσο και η τωρινή.

Η σημερινή κυβέρνηση για εμάς τους νέους όταν πήρε τα ‘’σκήπτρα’’ από την παλιά, ήταν μια κοιτίδα φωτός στο γκρίζο, μια ελπίδα για το μέλλον μας, όντας ο αρχηγός του κόμματος ”παιδί του λαού” και κοντά στις δικές μας ηλικίες. Όχι μόνο αποδείχτηκε το αντίθετο, συνέχισε στο μοτίβο των παλαιών κυβερνήσεων, αλλά φόρτωσε παραπάνω τον λαό, αυτοκτονίες, ανεργία, φτωχοί, ψέματα. Όχι μόνο δεν βοήθησε την νεολαία στο να πάρει το μέλλον στα χέρια της, αλλά τη διώχνει κιόλας με συνοπτικές διαδικασίες.

Ο λαός περνάει δύσκολες ώρες, το μέλλον αβέβαιο. Αισιοδοξία καμία. Τι να την κάνεις άλλωστε; Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί κάποιος σωστός αρχηγός, να μας οδηγήσει μακριά από τον εφιάλτη αυτό.

Μιλάω σε καθημερινή βάση με τους δικούς μου ανθρώπους και βιώνω το δράμα, ακόμα και από μακριά. Η στεναχώρια είναι απερίγραπτη, όταν νιώθω ότι ο διπλανός μου πεινάει, δεν έχει ρεύμα, νερό, ένα πιάτο να φάει το παιδί του. Το μόνο που με κάνει καλά είναι η φωνή της μάνας μου, αχ αυτή η μάνα, η ελληνίδα μάνα, και το μόνο που την κάνει χαρούμενη είναι η δική σου φωνή, η χαρά του παιδιού της είναι το πάν για αυτή. Θα προτιμήσει να μην έχει αυτή, για να έχεις εσύ, αρκεί να μην σου χαλάσει χατίρι, να κάνει το δικό σου. Όχι, όχι δεν κάνεις λάθος, δεν είναι μόνο η μάνα, είναι και η κολώνα του σπιτιού εκεί, ο πατέρας που δεν χρειάζονται λόγια για αυτόν. Θα κάνει και αυτός το πάν για να είσαι εσύ καλά, είτε είναι άρρωστος στο κρεβάτι είτε υγιής, θα παλέψει για εσένα. Τα αδέρφια, είναι δύσκολο να μιλήσεις για αυτά, μα η μόνη λέξη που ταιριάζει για αυτά, είναι η ”αγάπη”. Για τους παππούδες τι να πεις, αν δεν ήταν αυτοί, δύσκολα να βρισκόμασταν εδώ που είμαστε.

Ναι μαμά, θα σας παίρνω τηλέφωνο κάθε μέρα, το μυαλό μου είναι μαζί σας…

Υπομονή και επιμονή».

Ραφαήλ Γ.

Σκέψεις από έναν νέο για την ξενιτιά και την Ελλάδα του σήμερα