Λόγος της Πέλλας Ηλεκτρονική Εφημερίδα Νομού Πέλλας
Η Ιστορία της λίμνης Βεγορίτιδας, είναι λίγο έως πολύ γνωστή. Είναι η ιστορία ενός υδάτινου συνόλου που έχει υποστεί τεράστιες καταστροφές
Και η ευθύνη -είναι γνωστό- βαραίνει την κεντρική διοίκηση, την αυτοδιοίκηση και την τοπική κοινωνία. Καθένας από τους 3 πόλους έπαιρνε αυθαίρετα ένα κομμάτι της, νερό ή εδάφη, για ίδιον όφελος.
Η λίμνη, σύμφωνα με στοιχεία του ΙΓΜΕ έχασε το 65% του όγκου της. Στην περιοχή μας επικράτησε άκρα του τάφου σιωπή! Ταυτόχρονα η λίμνη μολύνονταν συστηματικά και με άκρως επικίνδυνα υλικά, όπως κλοφέν. Κι όμως και πάλι επικρατούσε άκρα του τάφου σιωπή. Ήταν που αυτή η εγκληματική λεηλασία των υδάτων, άφηνε πίσω της γόνιμα εδάφη μιας έκτασης 16000 στρεμμάτων που αποκαλύφτηκαν από τη συρρίκνωση της λίμνης. Και τότε έσπασε η ένοχη σιωπή από φωνές χαράς κι ενθουσιασμού. Είχε έρθει η ώρα του θερισμού της εγκληματικής σποράς σε βάρος της λίμνης.
Η πολιτεία ανεύθυνα και με κριτήρια προσέλκυσης εκλογικής πελατείας, άρχισε τις διανομές και επί των ιματισμών της Βεγορίτιδας έβαλεν κλήρον.! Στα τυφλά. Τόσο τυφλά που έφερε σε εμφύλιες διαμάχες τους κατοίκους του Αγίου Παντελεήμονα με τους κατοίκους της Βεγόρας. Και λίγα χιλιόμετρα πιο εκεί, στην Άρνισα, νύχτα οι δενδροφυτεύσεις έφταναν στην παραλία της λίμνης. Και μαζί μ αυτά, τα νιτρικά στα νερά της λίμνης. Στο μεταξύ στην χώρα επικρατούσαν εποχές ανομβρίας. Και η λίμνη συρρικνώνονταν. Και η λίμνη του Οστρόβου (Νησιού) συρρικνώθηκε τόσο που το νησί της έγινε στεριά. Και κάπου εκεί άρχισαν να ακούγονται οι φωνές. Οι άλλες φωνές. Οι φωνές των υπερασπιστών της λίμνης. Και πήραν πρόσωπο. Τον Σύλλογο Προστασίας Βεγορίτιδας. Και οι φωνές γίνονταν όλο πιο δυνατές,γιατί ήταν οι φωνές της πλειοψηφίας των κατοίκων που δεν άντεχαν το περιβαλλοντολογικό έγκλημα.
Κανείς όμως αγροτικός σύλλογος από τον Άγιο, την Άρνισσα, την Περαία, το Μανιάκι, το Φαράγγι, τη Βεγόρα δεν άρθρωσε λέξη για το έγκλημα που συντελέστηκε στην λίμνη. Ποτέ! Και ήρθαν στη χώρα και στον τόπο βροχές. Και η λίμνη διεκδικούσε τα χαμένα εδάφη της. Και τότε ακούστηκαν τα ουρλιαχτά. “Να αδειάσουμε τη λίμνη”. Κίνδυνος για τις περιουσίες μας, για τα φτιαγμένα στο πόδι δημοτικά έργα, για τα καλά και συμφέροντα. Στο μεταξύ στη λίμνη θρέφονταν ένα άλλο τέρας. Χειρότερο κι από αυτό του Λόχνες. Η μόλυνση της λίμνης. Στις μετρήσεις των υδάτων εμφανίζονται νιτρικά. Και τα νιτρικά στον υδροφόρο ορίζοντα. Και η πλευρά των ουρλιαχτών, δεν άκουγε, δεν έβλεπε, δεν μιλούσε. Και μόλις σήμερα, που στοιχειωδώς η πολιτεία κάνει δειλά βήματα να μπει μια τάξη με όρους και νομοθεσία, σήμερα βγαίνουν με απειλές μηνύσεων, με απαιτήσεις εξωφρενικές για συμμετοχές σε φορείς διαχείρισης, άσχετα αν δεν προβλέπεται εκ του νόμου κάτι τέτοιο. Εδώ επιβάλλαμε με το έτσι θέλω την παρουσία μας στην Βουλή, δεν θα επιβάλλουμε την παρουσία μας στον φορέα; Και δια μέσου αυτής της συμμετοχής θα επιβάλλουμε – όπως κάναμε στο παρελθόν, ανοίγοντας θυροφράγματα και πλημμυρίζοντας αγροτικούς συλλόγους σε κάμπους μακριά από μας!
Φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης λέει σοφά ο λαός. Βέβαια ο καθένας έχει δικαίωμα να ονειρεύεται. Μόνο που το όνειρό τους είναι εφιάλτης για τους πολλούς. Εφιάλτης για τη λίμνη, το περιβάλλον και τον τόπο μας. Μια μήνυση δεν κατέθεσε η λαλίστατη πρόεδρος για την επί 20 χρόνια μόλυνση της Βεγορίτιδας. Το έκανε ο Σύλλογος Προστασίας της Βεγορίτιδας. Μία μήνυση δεν κατέθεσε ενάντια στους καταπατητές, που μ αυτή την ενέργεια σπίλωναν την τιμή και υπόληψη των νομίμως καλλιεργούντων αγροτών.
“Φωνή βοώντος εν τη ερήμω” λοιπόν η φωνή της Διαμάντως, της κυρίας προέδρου……
Σύλλογος Προστασίας Βεγορίτιδας
