Το ουκρανικό πρόβλημα και η Κύπρος

Το ουκρανικό πρόβλημα και η Κύπρος

Γράφει ο Χρήστος Λαμπρούδης, Ιστορικός, Τελειόφοιτος MSC  Δημοσίων Σχέσεων, Στρατηγικής, Ασφάλειας

Έχουμε δει κι έχουμε διαβάσει πολλά, για όλα αυτά που γίνονται σήμερα στην Ουκρανία. Όταν κιόλας υπάρχει τέτοια σκανδαλώδης υποστήριξη των ΜΜΕ με αποδεδειγμένα πλέον  fake news (ως και trailer από βιντεοπαιχνίδι χρησιμοποιήθηκε), τότε κατά την προσωπική μου άποψη, κάτι δεν  πάει καλά…

ΔΕΝ είμαι υποστηρικτής του Πούτιν ούτε κανενός  πλέον. Η γνώση της λειτουργίας των διεθνών σχέσεων δίνει σίγουρα μια διαφορετική οπτική γωνία των πραγμάτων. Έχω πολλά ερωτήματα για δύο πράγματα όμως είμαι σίγουρος: 1) Η εισβολή στην Ουκρανία είναι ενάντια στο διεθνές δίκαιο και 2) ο Πούτιν κοιτάζει το συμφέρον της πατρίδας του όπως φυσικά και πολλοί άλλοι.

Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα; Δυστυχώς όχι! Ας τα πάρουμε όμως, όλα με την σειρά.

Δύο «δημοκρατίες» στην Ουκρανία αυτή του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ ζητούν ανεξαρτησία δηλαδή Απόσχιση.

Α) Σε γενικές γραμμές Απόσχιση είναι η επίσημη αποχώρηση από ένα ανεξάρτητο κράτος, η οποία απαιτείται από οργανωμένες πολιτείες σε ομοσπονδιακά κράτη, εδαφικές οντότητες που μειοψηφούν στην επικράτεια της χώρας αλλά και πληθυσμιακές ομάδες.

Οι ομάδες αυτές που μπορεί να είναι είτε εθνικές είτε θρησκευτικές είτε πολιτικές, αποτελούν πλειοψηφία στην περιφέρειά τους, αλλά μειοψηφία στο κεντρικό κράτος όπου ανήκουν. Στόχος τους ειναι, να ανατρέψουν την εξουσία του κράτους τους στο έδαφός τους και να τερματιστεί οποιαδήποτε άσκηση εξουσίας του αποκτώντας την δική τους πατρίδα σαν ανεξάρτητο κράτος. Συνήθως στις περιπτώσεις όπου απαιτείται Απόσχιση υπάρχει ανταγωνιστική σχέση ή αντιπαλότητα με την κυρίαρχη πλειοψηφία της χώρας στην οποία ανήκουν. (Π. Λιάκουρας, Το Κυπριακό: από τη Ζυρίχη στη Λουκέρνη, Αθήνα: Εκδόσεις Ι. Σιδέρης , 2007)

Στο Διεθνές Δίκαιο η απόσχιση απορρίπτεται, διότι καταλύεται η εδαφική ακεραιότητα, δημιουργείται προηγούμενο και για άλλες περιπτώσεις με κίνδυνο της παγκόσμιας ισορροπίας και τάξης αλλά και διότι σε πρώτη φάση αναζητούνται άλλες εναλλακτικές επιλογές, που είναι δυνατό να αναπληρώσουν την απαίτηση αυτή. Η διατήρηση του εδάφους αποτελεί μείζον ζήτημα στην Διεθνή Πολιτική, γεγονός που έχει διατυπωθεί ευθαρσώς σε κάθε κείμενο αλλά και πρακτικά.

Εφόσον στο φαινόμενο της Απόσχισης δεν υπάρχει συναίνεση μεταξύ των δύο μερών, η αποσχισθείσα ομάδα αναζητά τρόπους ώστε να θεμελιώσει νομικά την απαίτησής της με συνηθέστερο επιχείρημα την επίκληση της Αρχής της Αυτοδιαθέσης. Επειδή όμως η  εδαφική ακεραιότητα είναι ένας σοβαρός λόγος να εμποδιστεί ή να ακυρωθεί η αναγνώριση μιας οντότητας σε κράτος, τότε οι ειδικότερες περιστάσεις δικαιολογούν μια τέτοια απομάκρυνση, όπως η μεγάλης έκτασης στυγερή και συστηματική παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι διαρκείς διωγμοί και η εξόντωση του πληθυσμού, δεν θεωρούνται εμπόδιο, αλλά στοιχειοθετούν ένα μέσο αποκατάστασης το λεγόμενο remedial right of secession (επανορθωτικό/θεραπευτικό δικαίωμα απόσχισης). (Η προβληματική της απόσχισης ύπο το φως των εξελίξεων στο Κόσσοβο, Neapolis University, Πέτρος Λιάκουρας)

Β) Βάσει της αρχής της Uti possidetis: η αρχή αυτή λέει πως: «σε έναν πόλεμο, εάν δεν έχει προηγηθεί μια Συμφωνία ή Συνθήκη ο νικητής επιστρέφει στον ηττημένο, τα εδάφη που κατέλαβε από αυτόν». (Oxford Public International Law, Uti possidetis)

Γ) Το δόγμα Stimson που είναι πολύ σημαντικό για το Διεθνές Δίκαιο. Εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας  ‘30 και πιο συγκεκριμένα κατά την χρονολογική περίοδο 1931-1933, ενώ πήρε το όνομά του από τον  Henry L. Stimson, που ήταν ο τότε Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών. Το δόγμα αυτό δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης στην περιοχή της Άπω Ανατολής με την διαμάχη Κίνας-Ιαπωνίας για την διεκδίκηση της περιοχής της Μαντζουρίας, η οποία βρίσκεται βόρεια της Κίνας. Οι Ιαπωνικές δυνάμεις κατέλαβαν όλο το νότιο τμήμα της περιοχής και αμέσως μετά προέβησαν σε ενέργειες για την δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους. Με ένα Ανώτατο Συμβούλιο το οποίο εγκαταστάθηκε από την Ιαπωνία, το 1932 διακηρύχτηκε η ανεξαρτησία του κρατιδίου αυτού, ενώ παράλληλα ζητήθηκε και η αναγνώρισή του από το σύνολο των υπαρχόντων τότε κρατών.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής απέρριψαν όμως αυτό το αίτημα, διότι όπως ανέφεραν, αποτελεί προϊόν ενόπλων συγκρούσεων και παράνομης χρήσης βίας. Ο Stimson είπε χαρακτηριστικά πως: «αποτελεί καθήκον η μη αναγνώριση οποιασδήποτε κατάστασης, συνθήκης ή συμφωνίας, , ακόμη και η δημιουργία ενός κράτους, που είναι  αποτέλεσμα μη νόμιμων μέσων και ιδίως παράνομης χρήσης βίας». (David Turns, “The Stimson Doctrine of Non-Recognition: Its Historical Genesis and Influence on Contemporary International Law”, Chinese Journal of International Law, 2003)

Το δόγμα Stimson  δεν αποτελεί απλά πρακτική μεταξύ των κρατών διεθνώς, αλλά υπάρχει και το κατάλληλο νομικό πλαίσιο σε διεθνή νομικά κείμενα.

Στο άρθρο 2 παρ. 4 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών για την υιοθέτηση της αρχής της μη αναγνώρισης ενός κράτους σαν κανόνα διεθνούς εθιμικού δικαίου προβλέπεται το εξής: «όλα τα κράτη πρέπει να απέχουν στις διεθνείς τους σχέσεις από την απειλή ή χρήση βίας κατά της εδαφικής επικράτειας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας κάθε κράτους». (ΧΑΡΤΗΣ ΟΗΕ). Στο άρθρο 11 του Σχεδίου Διακήρυξης περί των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των κρατών το οποίο έλαβε χώρα το 1949, αναφέρεται πως: «κάθε κράτος έχει την υποχρέωση να απέχει από την αναγνώριση οποιασδήποτε εδαφικής κτήσης από άλλο κράτος κατά παράβαση του άρθρου 9 (του ιδίου σχεδίου)». Επίσης στα άρθρα 40 και 41 παρ. 2 του Σχεδίου της Διεθνούς Επιτροπής «περί ευθύνης των κρατών για διεθνείς άδικες πράξεις», στην πρώτη διάταξη αναφέρεται πως: «σοβαρή παραβίαση ενός κράτους αποτελεί η παραβίαση υποχρέωσης που πηγάζει από κανόνα αναγκαστικού δικαίου του δημοσίου διεθνούς δικαίου» (ius cogens).  Στην δεύτερη διάταξη αναφέρεται πως: «κανένα κράτος δεν θα πρέπει να αναγνωρίζει ως νόμιμη μία κατάσταση που δημιουργήθηκε κατά παράβαση του άρθρου 40, ή να παρέχει βοήθεια ή συνδρομή στη διατήρηση αυτής της κατάστασης». (David Turns, “The Stimson Doctrine of Non-Recognition: Its Historical Genesis and Influence on Contemporary International Law”, Chinese Journal of International Law, 2003)

Δ) Στη «Συνθήκη του Μοντεβίδεο» που έλαβε χώρα στις 26 Δεκεμβρίου του 1933 στα πλαίσια της έβδομης διεθνούς συνδιάσκεψης των αμερικανικών κρατών και είχε σαν σκοπό τον προσδιορισμό της έννοιας της κρατικής ιδιότητας και την οριοθέτηση των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτή, στο άρθρο 1 λέει τα εξής: «Το κράτος ως υποκείμενο διεθνούς δικαίου θα πρέπει να κατέχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά: α) μόνιμο πληθυσμό, β) προσδιορισμένη εδαφική επικράτεια (territorium), γ) αυτόνομη κυβέρνηση (imperium)  και δ) ικανότητα σύναψης σχέσεων με άλλες χώρες». (http://www.cfr.org/publication/15897/montevideo_convention_on_the_rights_and_duties_of_states.htm)

Βλέπουμε λοιπόν  πως σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, οι «δημοκρατίες» αυτές θα είναι προϊόν ένοπλης βίας, χωρίς την συναίνεση του κεντρικού κράτους και χωρίς δυνατότητα ανεξάρτητης εξουσίας και πολιτικής, διότι θα τις αναγνωρίζει μόνο η Ρωσία και θα καθορίζει αυτή την πολιτική τους και τις εξωτερικές τους σχέσεις.

Σημειωτέον δε, πως λόγω όλων των παραπάνω δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ τα κατεχόμενα και το ψευδοκράτος διότι είναι προϊόν παράνομης εισβολής και τα πάντα τα καθορίζει η Τουρκία. Άρα βάσει του διεθνούς δικαίου η κίνηση του Πούτιν είναι παράνομη. Βέβαια… ο James Crawford, μας λέει πως: «Η αναγνώριση ενός κράτους είναι περισσότερο πολιτική παρά νομική πράξη με συνδιασμό του Διεθνούς Δικαίου και της Διεθνούς Πολιτικής.»  (James Crawford, «The creation of states in international law», Εκδ. Oxford University Press, second  edition, 2006) οπότε καταλαβαίνετε…

Εδώ  θα ήθελα, να αναφέρω την «παγίδα του Θουκιδίδη». Τον όρο «παγίδα του Θουκυδίδη» επινόησε ο Γκρέιαμ T. Άλλισον στο βιβλίο του «Προορισμένοι για πόλεμο: Μπορούν οι ΗΠΑ και η Κίνα να αποφύγουν την παγίδα του Θουκυδίδη;» (Graham Allison, Destined for War: Can America and China Escape Thucydides’s Trap?, Houghton Mifflin Harcourt, 2017). Η θεωρία αυτή υποστηρίζει ότι όταν μια ισχυρή κυρίαρχη δύναμη αντιλαμβάνεται την άνοδο μιας άλλης που απειλεί να την ξεπεράσει, τότε μοιραία όσο έχει ακόμη την δυνατότητα, οδηγείται σε σύγκρουση μαζί της. Στην θεωρία αυτή γίνεται παραλληλισμός της Κίνας και των ΗΠΑ με την Αθήνα και την Σπάρτη που οδήγησε στον Πελλοπονησιακό πόλεμο. Υπάρχει επίσης και το «Δίλημμα Ασφαλείας». Το Δίλημμα Ασφάλειας είναι μια κατάσταση κατά την οποία τα μέτρα που λαμβάνει ένα κράτος ώστε να ενισχύσει την ασφάλειά του μειώνουν την ασφάλεια άλλων κρατών, προκαλούν φόβο σε αυτά και τελικά οδηγούν σε σύγκρουση. (Β. Posen, “The Security Dilemma and Ethnic Conflict”, Survival, Vol. 35, No 1, Spring 1993). Βέβαια εάν τελικά υπάρξει σύγκρουση παύει να είναι Δίλημμα  Ασφαλείας.

Μια δημοφιλής επιλογή έμμεσης αντιμετώπισης του ανττιπάλου είναι και το «Διαίρει και βασίλευε» το οποίο έχει τρεις εκφάνσεις μια επιθετική και δύο αμυντικές. Στην επιθετική έκφανση σκοπός είναι η αποδυνάμωση των αντιπάλων υποδαυλίζοντας τις αντιθέσεις μεταξύ τους και προκαλώντας αντιπαλότητα. Στις αμυντικές εκφάνσεις α) για να αποτραπεί η αύξηση ισχύος του αντιπάλου ένα κράτος βρίσκει ένα άλλο κράτος «θύμα» που αυτό θα αντιμετωπίσει τον αντίπαλο για να αποφύγει το πρώτο οποιαδήποτε φθορά. Αυτό ονομάζεται «Μεταβίβαση κόστους σε τρίτους» και ισχύει ακόμη και σε πλαίσια συμμαχιών.

β) Αποτροπή σύναψης συμμαχιών του αντιπάλου για να αποτραπεί η εξωτερική ενδυνάμωσή του. (Ηλίας Κουσκουβέλης, Εισαγωγή στις Διεθνείς Σχέσεις, 2014, σελ.214-223).

Όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν σήμερα μόνο μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας αλλά και μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας. Και στον Ειρηνικό εναντίον της Κίνας γίνονται ανάλογες ενέργειες, δεν είναι όμως επί του παρόντος. Τώρα που γνωρίζετε όλα αυτά μπορείτε να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα και θα ήθελα εδώ να θέσω κάποια ερωτήματα: Η Ρωσία είναι εχθρός της Δύσης; Γιατί η Δύση (ΗΠΑ + Ε.Ε) προσπαθεί συνέχεια να την απομονώσει και να την αποκλείσει; Γιατί η Ρωσία είναι εκτός του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου; Γιατί δεν την εντάσσουν στην Ε.Ε; Εάν είναι εχθρός η Ρωσία γιατί η Δύση δεν της επιτίθεται στρατιωτικά;

Θεωρούν ότι το «καθεστώς Πούτιν» δεν είναι δημοκρατικό; Γιατί δεν αντιμετωπίζουν παρόμοια καθεστώτα και πολιτικές κρατών με τον ίδιο τρόπο; Όταν η Δύση προσπαθεί να δημιουργήσει στρατιωτικές βάσεις  στα σύνορα της Ρωσίας και να την περικυκλώσουν τι περίμεναν; Δεν θα αντιδρούσε ο Πούτιν; Θυμάστε τι έγινε το 1962 με την Κούβα; Κι οι ΗΠΑ με πυρηνικά απείλησαν… Κατανοώ ότι πολλοί θα προτιμούσαν μια αδύναμη, άβουλη Ρωσία όπως επί Γιέλτσιν αλλά δεν έχουν να κάνουν με τον Γιέλτσιν! Επίσης, βάσει της Φιλελεύθερης προσέγγισης των Διεθνών Σχέσεων η οποία και επικράτησε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, για να αποφευχθούν ένοπλες συρράξεις, γίνεται διάλογος  μεταξύ των κρατών, υπάρχει επικοινωνία μεταξύ τους και αλληλοπροσέγγιση σε όλα τα επίπεδα, όπως και συμμετοχή όλων σε διεθνείς οργανισμούς  πάλι σε όλα τα επίπεδα, για να υπάρχουν ως επί το πλείστον μόνο ειρηνικές λύσεις και να είναι όλοι κερδισμένοι. Συμβαίνει όντως, ειλικρινώς  και ουσιωδώς κάτι τέτοιο ή οι διεθνείς οργανισμοί είναι απλά ένα εργαλείο των ισχυρών, για να επβάλλουν την πολιτική τους; (Βλέπε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Γερμανία-Ε.Ε). Αυτό που βλέπω εγώ, είναι ότι η Δύση φούσκωσε τα μυαλά των Ουκρανών με απατηλές υποσχέσεις και τους οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση, αφήνοντάς τους μόνους και αβοήθητους και τώρα ρίχνουν «κροκοδείλια δάκρυα» κάνοντας μόνο δηλώσεις δήθεν συμπαράστασης χωρίς ουσιαστική στήριξη και βοήθεια. Η Ρωσία είναι μαθημένη και συνηθισμένη στις κυρώσεις των υπολοίπων και δεν νομίζω, πως κάτι τέτοιο την πτοεί. Η ιστορία αυτή στην Ουκρανία ξεκίνησε με τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση». Αυτή είχε παρακινηθεί από τις εκθέσεις διαφόρων εγχώριων και ξένων παρατηρητών των εκλογών, καθώς και από την αντίληψη του μεγάλου μέρους του κοινού (που έτσι τους διαδόθηκε), ότι τα αποτελέσματα των επαναληπτικών εκλογών της 21ης ​​Νοεμβρίου 2004 μεταξύ των κορυφαίων υποψηφίων Γιούσενκο και Γιανουκόβιτς ήταν στημένα από τις αρχές και υπέρ του τελευταίου. (Andrew Wilson, “Ukraine’s ‘Orange Revolution’ of 2004: The Paradoxes of Negotiation”, in Adam Roberts and Timothy Garton Ash (eds.), Civil Resistance and Power Politics: The Experience of Non-violent Action from Gandhi to the Present, Oxford University Press, 2009)

Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο ουσιαστικά υπάρχει αυτή η αντιπαράθεση μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών. Το Κίεβο δεν ήταν η πρώτη πρωτεύουσα της Ρωσικής αυτοκρατορίας; Αφού όμως σήμερα πρόκειται για δύο διαφορετικά κράτη, μια ανεξάρτητη Ουκρανία (από Δύση και Ρωσία) δεν θα ήταν κυρίως προς όφελος της αλλά και της σταθερότητας στην περιοχή; Δεν θα μπορούσε να αποτελέσει και γέφυρα μεταξύ Ρωσίας και Δύσης; Ας επιστρέψουμε όμως στους Αμερικάνους… Έστειλαν letter σε Ελλάδα, Κύπρο, Ισραήλ και Αίγυπτο πως αποσύρουν την υποστήριξη στον αγωγό Eastmed. Με τα γεγονότα στην Ουκρανία ακυρώθηκε και ο αγωγός NordStream 2. Η Ρωσία κατέχει σχεδόν το μονοπώλιο παροχής φυσικού αερίου στην Ευρώπη, οπότε μπροστά στον κίνδυνο έλλειψης τι απομένει; Το Αμερικανικό υγροποιημένο αέριο LNG! Και μάλιστα θα κατασκευαστεί και δεύτερος αποθηκευτικός σταθμός στην Αλεξανδρούπολη.

Το πιάσατε το υποννοούμενο; Μήπως η Ε.Ε που είναι άμεσα ενδιαφερόμενη όσον αφορά την Ενεργειακή της Ασφάλεια, θα πρέπει να εξετάσει καλύτερα την στάση της; Το ότι η χώρα μας εμπλέκεται με αυτόν τον τρόπο σε αυτήν την διαμάχη είναι μέγιστο λάθος!!! Οφείλεται ή σε ασχετοσύνη ή σε διαταγές άνωθεν. Στείλαμε όπλα εναντίον της Ρωσίας σε αυτόν που έβγαλε νόμο, ο οποίος εξαφάνισε τους ομογενείς μας! Σε αυτόν που εξαπάτησε μαζί με την Δύση και έβγαλε μπροστά τον Ουκρανικό λαό. Ο Ουκρανικός λαός είναι το θύμα της υπόθεσης και υποφέρει άδικα λόγω ψευδών και απατηλών υποσχέσεων και έμεινε μόνος του, να αντιμετωπίσει αυτήν την κατάσταση. Ενώ εμείς μάλλον ξεχάσαμε την Κριμαία την περίοδο της Μικρασιατικής εκστρατείας, που στείλαμε με την τότε Αντάντ (Entente) 80.000 στράτευμα εναντίον των Μπολσεβίκων, με αποτέλεσμα εκτός του ότι υπερίσχυσαν οι Μπολσεβίκοι, στήριξαν και τον Κεμάλ, συμβάλλοντας στα αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε εις βάρος μας… Και είναι υποκρισία να μιλάμε μόνο για τον Πούτιν, ενώ ξεχνάμε τι έγινε στην Σερβία, το Ιράκ, τη Συρία την Λιβύη καπό ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και φυσικά στην Κύπρο από την Τουρκία  (έβαλαν βέβαια και οι ΗΠΑ-Αγγλία το χεράκι τους…).

Μέγιστο λάθος κύριε πρωθυπουργέ!!! ΔΕΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΩ ΚΑΝΕΝΑΝ!!!

Αυτό που γνωρίζω, είναι πως στην πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις υπάρχουν ΜΟΝΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ! Όποιος το καταλάβει και το εμπεδώσει καλά, θα είναι προς όφελός του (βλέπε Γερμανία-Τουρκία, Γερμανία-Ρωσία, Ρωσία-Τουρκία).

Και κάποια ερωτήματα για το τέλος. Αφού εμμένουμε τόσο στο διεθνές δίκαιο γιατί κανείς δεν μιλάει για την Κύπρο; Γιατί δεν υπάρχει η ίδια ευαισθησία όπως παλαιότερα με το Κουβέιτ και τώρα με την Ουκρανία; Η σιωπή για την Κύπρο τέτοιες στιγμές δεν αποτελεί προσβολή στο πρόσωπό της; Εναντίον της έγινε χειρότερη παραβίαση του διεθνούς δικαίου! Κρίμα κύριε πρόεδρε… Θα δείτε στο τέλος πως η Τουρκία που το παίζει πάντα σε «διπλό ταμπλό» και είναι πάντα «επιτήδειος ουδέτερος», θα βγει και πάλι κερδισμένη. Από πότε η Τουρκία έγινε ειρηνοποιός δύναμη και η Ελλάδα πολεμοχαρής; Η Ελλάδα είναι αυτή που έπρεπε να αναλάβει διπλωματικές πρωτοβουλίες ειρηνικής επίλυσης, εκμεταλευόμενη τις  ιστορικές-παραδοσιακές της σχέσεις και με τις δύο χώρες ώστε και να αναβαθμιστεί ορόλος μας διεθνώς. Αντ΄αυτού χαρίσαμε τον ρόλο αυτό στην Τουρκία και αντί να αναδείξουμε ξανά το Κυπριακό ζητώντας ενέργειες εναντίον της, συνομιλούμε μαζί της νομιμοποιώντας ουσιαστικά την παράνομη δράση της!!!

Για αυτό πρέπει να υπάρξει υπευθυνότητα και να ΜΗΝ ΣΙΩΠΗΣΕΤΕ  ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ!!! ΣΑΡΑΝΤΑ ΟΚΤΩ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ! Κάποια στιγμή αυτή η ιστορία στην Ουκρανία θα τελειώσει. Μετά τι θα γίνει που η Ρωσία μας θεωρεί πλέον εχθρικό κράτος, ενώ ήταν από αυτούς που μας στήριζε πολιτικά στο Κυπριακό, για να μην αναφέρω και το υπόλοιπο φάσμα των διμερών μας σχέσεων όπως εμπόριο, ενέργεια, τουρισμός κλπ; Ή με την Κύπρο που στηρίχτηκε από αυτήν κατά πού οικονομικά; Σίγουρα πάντως  θα έχει στενότερες σχέσεις με την Τουρκία… Εφόσον ο καθένας ενδιαφέρεται αποδεδειγμένα μόνο για το συμφέρον του, όλα τα υπόλοιπα είναι ελάχιστης σημασίας. Σοβαρευτείτε λοιπόν κι αρχίστε να πράττετε ανάλογα υπό το ύψος των περιστάσεων.