Ωδή στον εκπαιδευτικό του 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσών Τσάνη Ευάγγελο, που συνταξιοδοτείται

Ωδή στον άξιο εκπαιδευτικό του 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσών Τσάνη Ευάγγελο που συνταξιοδοτείται.

Αγνή, έμπρακτη πίστη, εργατικότητα, μεθοδικότητα, φιλότιμο, ευσυνειδησία, κοφτερή σκέψη, αίσθημα ευθύνης ,θυσία για τον μαθητή, συνάδελφο και γονιό, σταράτα και καθαρά λόγια, δυναμικά και έντιμα έργα.

Αυτά είναι μερικά από τα πολύτιμα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του Θεολόγου Τσάνη Βαγγέλη που φέτος συνταξιοδοτείται από το χώρο της εκπαίδευσης. Σας πολύπειρος Υποδιευθυντής, έχοντας την ικανότητα να συνδιαλέγεται με πρόσωπα και καταστάσεις, να επιλύει προβλήματα, να ακούει τους πάντες με ιώβεια υπομονή, με τα χαρίσματα της απλότητας, της δικαιοσύνης, του πηγαίου χιούμορ αλλά και της αφοσίωσης και αγάπης προς το 3o Γυμνάσιο Γιαννιτσών, τίμησε- τόσα χρόνια-τον θεσμικό του ρόλο και αποτέλεσε τη ψυχή, τον πυλώνα του Σχολείου.

Παρέμεινε επί  είκοσι εννιά συναπτά έτη(!) ο πιο “πιστός στρατιώτης” του συγκεκριμένου σχολείου υποδέχθηκε και αποχαιρέτησε επτά Διευθυντές/τριες.Άνθρωπος με ανεπτυγμένη στο έπακρο την αίσθηση αλληλεγγύης και με πηγαία συναισθήματα για τη ζωή και τον συνάνθρωπο, ήξερε να δίνει απλόχερα και να συνδράμει πρόθυμα, να στηρίζει, να συμβουλεύει και να καθοδηγεί τον καθένα που αντιμετώπιζε προσωπικά προβλήματα. Ενθάρρυνε πάντα τους μαθητές/τριες να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους, τους ευχόταν καλή επιτυχία να εργαστούν ή ν’ αναπτύξουν ένα επάγγελμα που θα τους ευχαριστεί και θα  τους κάνει περισσότερο ευτυχείς. Τους ενέπνεε στην γνήσια ορθόδοξη πίστη όχι μονάχα με το απαράμιλλο χάρισμα της μεταδοτικότητας που τον χαρακτήριζε αλλά και δια του παραδείγματος . Kι όταν ερχόταν η ώρα της τριήμερης εκδρομής των τελειόφοιτων ήταν εκείνος που ελάμβανε πρώτος τη δύσκολη απόφαση να τους συνοδεύσει χωρίς να λογαριάζει ρίσκο, ευθύνη, ξενύχτι και ταλαιπωρία.

Ενδιαφερόταν για τον πόνο του άλλου, φανερά αλλά και αθόρυβα. Άπειρες φορές μας παρακίνησε με τον ενθουσιώδη χαρακτήρα του να παρέχουμε τη συνδρομή μας στην ανακούφιση των αδελφών της Ενορίας του Γυμνασίου μας (αλλά και όλης της πόλης) με σειρά δράσεων όπως “Το βουνό και ο κουμπαράς της αγάπης”, “Γίνε Ανάδοχος-ActionAid”, “Συλλέγουμε πλαστικά καπάκια και προσφέρουμε αναπηρικά αμαξίδια” ή με την ενίσχυση του” Γεύματος της Αγάπης”.

Εξυπηρετούσε τους πάντες στο γραφείο χωρίς διακρίσεις, αγαπούσε τη δουλειά του όσο κανείς άλλος. Τα παιδιά τον λάτρευαν. Στα συρτάρια του φύλασσε διάφορα γλυκίσματα που τα προσέφερε απλόχερα όταν οι μαθητές/τριες ζητούσαν τη βοήθεια του.

Όταν παρουσιαζόταν βλάβη στο σχολείο γοργά από πίσω της έκανε την εμφάνιση του, κρατώντας τα πολύτιμα σύνεργα της εργαλειοθήκης του, κατσαβίδια, πένσες, κάβουρες, τρυπάνια κι ότι άλλο χρειαζόταν. Και δεν υπήρχε περίπτωση να μην επιδιορθώσει την αβαρία. Πάντοτε σεμνός, ταπεινός, διακονούσε το σχολείο με πνεύμα θυσίας κάθε μέρα μέχρι αργά το απόγευμα. Πολλές φορές χρειάστηκε να θυσιάσει Σαββατοκύριακα και αργίες προς χάριν του 3ου Γυμνασίου. Πνεύμα ελεύθερο, κοντά στις καινούργιες εξελίξεις και ευέλικτος, χωρίς θρησκόληπτες παρωπίδες και στεγανά. Στους μεγάλους κοινωνικούς και κλαδικούς αγώνες βρίσκονταν πάντα μπροστά στις επάλξεις, παλεύοντας  δυναμικά, χωρίς συμβιβασμούς και με πειθώ για τα δίκαια των καθηγητών και της δημόσιας εκπαίδευσης, χωρίς υπολογισμούς και διακρίσεις.

Αυτός ήταν ο Ευάγγελος  Τσάνης, Εμείς τον φωνάζαμε απλά Μπος. Με τη συνταξιοδότηση του  γινόμαστε  όλοι φτωχότεροι. 

Το 3ο Γυμνάσιο  Γιαννιτσών δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο.

Υ.Γ.   Τα δικά μας λόγια είναι αδύνατο να περιγράψουν τη συγκίνηση που επικράτησε κατά τις στιγμές του αποχωρισμού του κ. Τσάνη Ευάγγελου με το 3ο Γυμνάσιο, απόρροια του χείμαρρου βιωμάτων κι αναμνήσεων.

Παραθέτουμε αυτούσια τα σύντομα λόγια του στην προσπάθειά μας να αιχμαλωτίσουμε κάτι από το άρωμα και την ομορφιά τους:  «…Σήμερα για μένα είναι μέρα γιορτινή, αλλά και συναισθηματικά δύσκολη.

Μέρα συγκινησιακής φόρτισης, διότι ύστερα από 36 χρόνια υπηρεσίας, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ν’ αποχαιρετήσω τον κόσμο και τους χώρους του 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσών, που αντιπροσωπεύουν ένα μοναδικό, ξεχωριστό κομμάτι της ζωής μου, το δεύτερο- στην κυριολεξία-  σπίτι μου…

Προσπάθησα στην εκπαιδευτική μου πορεία με ηρεμία, αγάπη, μ’ ένα γλυκό χαμόγελο και μια ζεστή  κουβέντα να εμπνεύσω, να μεταδώσω ελπίδα, αισιοδοξία, παρηγοριά  και Χριστό στα παιδιά. Δεν ξέρω αν τελικά τα κατάφερα. Συγχωρέσετε με αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα.

Εύχομαι σε όλους να απολαύσουν μια ζωή γεμάτη υγεία και προσωπική ευτυχία. Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς».