1ο βραβείο καλύτερου πεζογραφήματος στη “σκιά των αστεριών” στη μαθήτρια Μήνου Γεωργία

Το 1ο βραβείο καλύτερου πεζογραφήματος από το διαγωνισμό του 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσών για την εκδήλωση “Στη σκιά των αστεριών”

κατέκτησε η μαθήτρια της Β’ τάξης Μήνου Γεωργία. Συγχαρητήρια!…
“Όταν σβήνουν τα φώτα”
Τα φώτα σβήνουν. Κανείς δεν υπάρχει πλέον στο γήπεδο μετά τον αγώνα, ή μάλλον είναι ένας, ένας που δε θεωρείται επισκέπτης, αλλά οικοδεσπότης. Το έχει μάθει το γήπεδο, το ξέρει καλά, εδώ μεγάλωσε, εδώ έμαθε να αθλείται και τώρα; Τώρα κάνει κάτι πιο σημαντικό κάτι ίσως πιο δύσκολο. Προσπαθεί να μεταδώσει τις γνώσεις του, την εμπειρία του, τις αναμνήσεις του. Ήταν και αυτός κάποτε αθλητής ξέρεις. Αγωνιζόταν, προσπαθούσε να γίνει καλύτερος και τα κατάφερε. Τα κατάφεραν μάλλον δεν ήταν μόνος, δεν αγωνιζόταν μόνος μπορεί να φαινόταν μόνο το όνομα του στις βραβεύσεις, στα μετάλλια, στις ήττες, στις νίκες αλλά όχι δεν ήταν μόνος. Ήταν μαζί. Αυτός και ο προπονητής του. Ο αθλητικός του πατέρας όπως συνήθιζε να λέει. Μαζί καθόντουσαν μέχρι αργά κάνοντας προπόνηση, μαζί στεναχωριόντουσαν στις ήττες αλλά και πείσμωναν να συνεχίσουν και να δώσουν και οι δύο με τον τρόπο του ο καθένας το καλύτερο του εαυτό, χαίρονταν μαζί σε κάθε νίκη παίρνοντας θάρρος να συνεχίσουν, πονούσαν μαζί σε κάθε τραυματισμό.
Τα χρόνια περνούσαν και ο αθλητής γινόταν μέρα με τη μέρα καλύτερος, περισσότερες νίκες, λιγότερες ήττες, περισσότερα βραβεία, περισσότερη χαρά. Ξέχασε πως ήταν δύο και πως δεν ήταν μόνος του, ήταν περήφανος για τον ευατό του και μόνο για τον εαυτό του, νόμιζε πως ήταν αυτοδημιούργητος όπως έλεγε. Αλλά δεν ήταν. Δεν ήξερε, δεν ήξερε πως σε κάθε του νίκη εκείνος χαιρόταν πιο πολύ από τον ίδιο όχι τόσο για τον εαυτό του όσο για τον αθλητή του, το παιδί του έτσι όπως τον ένιωθε, σε κάθε του ήττα πονούσε περισσότερο γιατί ήξερε πως μπορούσε παραπάνω και πως ήταν απλά μια από τις πολλές αποτυχίες που ήταν δεδομένο από την αρχή πως θα είχε στην ζωή του. Τον αποκαλούσε αυστηρό, υπερβολικό, τελειομανή όντως ήταν. Μα δεν ήταν μόνο αυτό ή μάλλον δεν ήταν κυρίως αυτό. Ήταν ένας πρώην επιτυχημένος αθλητής με πολλές διακρίσεις, ένας άνθρωπος που τώρα βοηθούσε άλλους να ζήσουν αυτό που έζησε και αυτός. Να μοιραστεί μαζί τους τις αναμνήσεις τους, να τους πει πως τους καταλαβαίνει. Δεν το είχε καταλάβει τότε. Δεν τον είχε καταλάβει τότε.
Πέρασαν πολλά χρόνια και τώρα κάθεται μόνος σε ένα γήπεδο με κλειστά φώτα έχοντας όλες αυτές τις αναμνήσεις. Πλέον τον ένιωθε. Κατανοούσε απολύτως ακόμη και τα λάθη του γιατί πλέον ήταν και αυτός στη θέση του. Μετά από έναν απερίγραπτο αγώνα που θαύμασε τον αθλητή του ήξερε πως πλέον μπορούσε να πει πως τον είχε ξεπεράσει. Αυτός ήταν ο σκοπός του να τον κάνει καλύτερο από τον ίδιο. Όλα ήταν ήσυχα και αυτός καθόταν μόνος χαμένος μες στις σκέψεις του όταν άκουσε έναν ήχο, γύρισε και είδε τον αθλητή του.
-coach τι κάνεις εδώ μόνος;
-Τίποτα αγόρι μου, εσύ γιατί γύρισες πίσω; Δεν θα πήγαινες να γιορτάσεις την νίκη σου με τους φίλους σου;
-Ναι θα πήγαινα! Όμως θα ήταν λάθος. Ο μόνος άνθρωπος που αξίζει να γιορτάσω μαζί του την νίκη μου είσαι εσύ γιατί απλά δεν είναι δική μου, είναι δική μας.
Είπε και έβγαλε το μετάλλιο από το στήθος του και το κρέμασε στον λαιμό του. Εκείνος δεν είπε τίποτα μόνο βούρκωσε και τον αγκάλιασε γνωρίζοντας πως έχει κάνει κάτι σημαντικό στη ζωή του.
Μήνου Γεωργία