Monday, 23 December, 2024

13 και 14 Σεπτεμβρίου του 1944, Γιαννιτσά. Ημερομηνίες σκότους και θλίψης, προδοσίας και Πατριωτισμού…

Από το απόγευμα της 13 Σεπτεμβρίου του 1944 τα μεγάφωνα της πόλης των Γιαννιτσών στην διαπασών. Όλοι ανεξαρτήτως οι άρρενες

από 10 ετών και άνω να συγκεντρωθούν στο προαύλιο του πρώτου δημοτικού σχολείου… τα γυναικόπαιδα στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου.
Όποιος παραμείνει σπίτι του θα εκτελείται επί τόπου γέμισαν τα Γιαννιτσά απο ταγματασφαλίτες και Γερμανούς, διέταξαν μερικά παιδιά μέχρι δεκαοχτώ χρονών να φέρουν γκασμάδες και φτυάρια και άνοιξαν τάφο τέσσερα επί τέσσερα… στο ανάχωμα πάνω ο Σούμπερτ, Γερμανός αξιωματικός, με το πιστόλι βγαλμένο απ’ την θήκη… γύρω του οι ταγματασφαλίτες με μπροστάρηδες τον Ιορδάνη Χασερή απο τη Δράμα και τον Σκαπέρδα να διατάζουν τα παιδιά που έσκαβαν να φωνάζουν ζήτω ο Φύρερ, ζήτω η μεγάλη Γερμανία… συγκέντρωσαν περίπου τριακόσιους Πατριώτες, οι ταγματασφαλίτες φώναζαν έναν έναν και χτυπώντας ασύστολα παντού έλεγαν «μαρτύρα ρε πού βρίσκονται οι αντάρτες» απάντηση καμιά ξύλο απερίγραπτο… μέχρι λιποθυμίας, ένα σπρώξιμο μέσα στον Τάφο και η χαριστική βολή απ’ το πιστόλι του Σούμπερτ στο Κεφάλι.
Πάνω από εκατόν τριάντα οι Νεκροί εκείνη τη Μαύρη Μέρα.
Αυτή η Ιστορία Έχει ατέλειωτες σελίδες μαύρες και Ηρώων φτάνει να μη λησμονούμε…
Μέσα σ’αυτόν τον Τάφο υπάρχουν Γιαννιτσιώτες Πατριώτες… και ΜΟΝΟΝ…


*Στη φωτογραφία η οικογένεια του Γεωργάτση Κωνσταντίνου και της Λιούλη Μαρίας το έτος 1938…
Αναφορά από τον Απόστολο Ασλανίδη

Μοιραστείτε με τους φίλους σας
Μοιράσου με τους φίλους σου