Ένας πραγματικός Survivor στην Ελλάδα της κρίσης

Πολιτικός μηχανικός, μουσικός, οδηγός, πολυτεχνίτης

Ο 36χρονος Χρήστος Γαλάνης, που πήρε μέρος προ ημερών – τυχαία- στην ανατρεπτική καμπάνια για τα τρία χρόνια από την ίδρυση του Ποταμιού είναι ένας από τους μαχητές της ζωής

Αν ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν είχε αποφασίσει πριν από τρία ακριβώς χρόνια να διαβεί το Ρουβίκωνα για να γεννηθεί το Ποτάμι, τότε ο εκ των βασικών προσώπων της ανατρεπτικής καμπάνιας του κόμματός του με τους εννέα χαρακτήρες της επικαιρότητας, ο Χρήστος Γαλάνης, θα ήταν οπωσδήποτε ένας από τους τηλεοπτικούς «Πρωταγωνιστές»- και μάλιστα σε εκπομπή μονοπρόσωπη, μονοθεματική!

Το Ποτάμι επέλεξε πριν από λίγες μέρες να «γιορτάσει» τα τρίτα του γενέθλια με εννέα βιντεάκια στο καθένα εκ των οποίων ο βασικός πρωταγωνιστής εκπροσωπούσε μια κατηγορία «κατηγόρων» της Σεβαστουπόλεως. Σταθερό πρόσωπο σε κάθε σποτ ήταν ένας μακρυμάλλης νεαρός με καρό πουκάμισο- στα σποτ του Ποταμιού βρέθηκε τυχαία, ήταν μία ακόμη δουλειά από τις πολλές που κάνει και ο ίδιος ξεκαθαρίζει ότι δεν έχει καμία σχέση τόσο με το Ποτάμι, όσο και με την πολιτική. Τον λένε Χρήστο Γαλάνη και αν ψάχναμε για survivor στην πραγματική ζωή, τότε θα κέρδιζε επάξια το έπαθλο. Είναι πολιτικός μηχανικός με σπουδές και μεταπτυχιακό στην Αγγλία, εργάσθηκε ελάχιστα στο αντικείμενο των σπουδών του και κερδίζει όσα του χρειάζονται κάνοντας τα πάντα: Μουσικός σε ρεμπέτικες μπάντες, σερβιτόρος, οδηγός σε εταιρείες κινηματογραφικών παραγωγών, κομπάρσος σε διάφορες παραγωγές (κάπως έτσι βρέθηκε και στην καμπάνια του Ποταμιού), κάμεραμαν. Αν χρειάζεται να βγει το μεροκάματο πηγαίνει με έναν φίλο του σε λαϊκές, ενώ, όπως χαρακτηριστικά λέει, «τώρα που ανοιγει ο καιρός, γίνομαι και τεντάς»- πάλι για το μεροκάματο. Και μέσα σ’ όλα αυτά, και μικροδουλειές ως μηχανικός: «Κανένα τοπογραφικό, κανένα ενεργειακό πιστοποιητικό… Όλα», λέει.

Οι κοινωνιολόγοι θα έλεγαν ότι ο Χρήστος Γαλάνης ανήκει στη λεγόμενη «χαμένη γενιά» της κρίσης. Είναι 36 ετών, πατέρας ενός αγοριού δύο ετών, με σπουδές και περγαμηνές, αλλά κάνει κυρίως, χίλιες δυο άλλες δουλειές, παρά αυτό που σπούδασε: Ο ορισμός του ετεροαπασχολούμενου επιστήμονα. Ο ίδιος, όμως, βλέπει τα πράγματα εντελώς διαφορετικά. Γιος και ανιψιός μηχανικών από την Άρτα, ο επαγγελματικός του προσανατολισμός έμοιαζε προδιαγεγραμμένος. Μετά το Λύκειο φεύγει για την Αγγλία, όπου σπουδάζει, κάνει μεταπτυχιακό και περίπου το 2006, έχοντας αρχίσει να εργάζεται εκεί μπαίνει το δίλημμα: «Μένω εδώ ή επιστρέφω στην Ελλάδα; Τότε η κρίση δεν μας είχε χτυπήσει ακόμη την πόρτα, έκανα την επιλογή της επιστροφής με κριτήριο ότι δεν μπορούσα να συνηθίσω τη ζωή εκεί. Εγώ ήμουν μεγαλωμένος στην Άρτα, είχα μάθει να ζω στην ύπαιθρο, να έρχομαι σε επαφή με τα ζώα, να δουλεύω τα καλοκαίρια έξω, είτε κοντά στον πατέρα και το θείο μου, είτε και σε αγροτικές δουλειές – μαζεύαμε και οικογενειακώς πορτοκάλια».

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα και μετά το στρατιωτικό αρχίζει να εργάζεται σε εταιρεία μεταλλικών κατασκευών με έδρα τη Θεσσαλονίκη και σύντομα γίνεται υπεύθυνος του τεχνικού τμήματος για ό,τι αναλαμβάνει η εργοδότριά του στην Ήπειρο. Ωστόσο, δεν είναι ευχαριστημένος από τους ρυθμούς της ζωής, παραιτείται και επιστρέφει στην Αθήνα, όπου βρίσκει δουλειά και πάλι στο αντικείμενο των σπουδών του. «Κατάλαβα γρήγορα ότι μου έλειπαν πιο απλά πράγματα. Τότε ήταν που άρχισα, παράλληλα, μαζί με τον λογιστή της εταιρείας που εργαζόμουν να παίζω μουσική -ρεμπέτικο, σε ένα μαγαζί στα Κάτω Πατήσια».

Σε «ελληνική βραδιά» στην Πύλο, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Πριν τα Μεσάνυχτα, δίπλα στον χολυγουντιανό ηθοποιό Ιθαν Χοκ – Ο Χρήστος Γαλάνης είχε εργασθεί ως οδηγός για τον διάσημο ηθοποιόΛίγο καιρό αργότερα τα σύννεφα της κρίσης που είχαν μαζευτεί έφεραν την καταιγίδα. Η δουλειά του μουσικού έγινε -σχεδόν- κύρια. Ο Χρήστος δεν έχασε ποτέ την αισιοδοξία του και η ματιά του στη ζωή είναι αυτό που οι περισσότεροι θα λέγαμε «διαφορετική». «Δεν ψάχνω πολλά και σύνθετα. Και νομίζω ότι η κρίση κάνει τελικά και καλό. Αποκαλύπτει χαρακτήρες και ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις», λέει. «Πιστεύω ότι πράγματι, πολλοί έχουν αδικηθεί όπως εξελίσσονται τα πράγματα. Από τη δική μου τη σκοπιά όμως, είχε σημασία ότι δεν εγκλωβίστηκα. Είτε λόγω κρίσης, είτε λόγω χαρακτήρα και βιωμάτων, απέκτησα ευελιξία». Ο Χρήστος Γαλάνης λέει κάτι που πολύ δύσκολα ακούγεται τα τελευταία χρόνια: «Οικονομικά είναι μια καλή περίοδος για μένα». Το λέει γιατί πράγματι βγάζει «πολλά λεφτά», όπως θα το ορίζαμε οι περισσότεροι; Όχι. Το λέει γιατί βγάζει, δουλεύοντας σκληρά και προσπερνώντας τις κοινωνικές ετικέττες «όσα χρειάζεται». «Θα μπορούσα να κλαίω τη μοίρα μου, να στέλνω βιογραφικά και να περιμένω. Όμως, δεν πάει έτσι. Άλλο η ανάγκη για δουλειά και άλλο η πραγματική ζωή».

Η πραγματική ζωή τον κάνει «πολυτεχνίτη». Κάθε ευκαιρία για δουλειά δεν πάει χαμένη. Το ένα φέρνει το άλλο: Γνωρίζεται με τον ηθοποιό και ρεμπέτη Νίκο Καλογερόπουλο και όταν εκείνος αποφασίζει να επιστρέψει στη Μεσσηνία και να ανοίξει τη μουσική σκηνή Τρενοτεχνειο στην Κυπαρισσία, ο Γαλάνης τον ακολουθεί. Εργάζεται ως μπάρμαν και μουσικός -το καλοκαίρι που πέρασε έπαιζε ρεμπέτικα σε μια παραθαλάσσια ταβέρνα στο Καλό Νερό Μεσσηνίας και στη μπάντα μετέχει και η αρχιτεκτόνισσα Κατερίνα Καραδήμα- μαζί γράφουν και συνθέτουν τραγούδια (αναζητήστε τους στο youtube). Τώρα παίζει και πάλι ρεμπέτικα σε μια άλλη ταβέρνα, στο Χαλάνδρι. Γνωρίζεται με ανθρώπους που δουλεύουν σε κινηματογραφικές παραγωγές και εξασφαλίζει αρκετές δουλειές κάθε χρόνο στον τομέα.  «Μια από τις δουλειές που έχω κάνει είναι οδηγός για ηθοποιούς- όταν γυριζόταν στην Πύλο το Before Midnight, ήμουν ο οδηγός του Ιθαν Χωκ και της Ζουλί Ντελπί». Ο «οδηγός» και οι χολυγουντιανοί σταρ συνυπήρξαν σε βραδιές με ελληνικό φαγητό, μπύρες και μουσική το καλοκαίρι των γυρισμάτων στην Πύλη. «Ως οδηγός εργάστηκα και στα Special Olympics, ενώ ένα διάστημα είχα δουλέψει ως νυχτοφύλακας».

Γιατί να κάνει όλα αυτά ένας άνθρωπος με «πτυχίο»; Γιατί να μην πάρει κι εκείνος το δρόμο για το εξωτερικό, όπως έκαναν τα χρόνια της κρίσης ήδη 450.000 άνθρωποι της γενιάς του, πάνω κάτω; «Γιατί τα καταφέρνω. Και επειδή έφυγαν και πολλοί γνωστοί μου όλο αυτό το διάστημα, από τις δικές τους περιπτώσεις κρίνω ότι πολλοί που έφυγαν θα μπορούσαν μια χαρά να τα καταφέρουν και εδώ. Μένοντας», λέει αφοπλιστικά.

Όλες αυτές οι δουλειές όμως, δεν έχουν αβεβαιότητα, δεν είναι κόντρα στο όνειρο της ελληνικής οικογένειας για την «αποκατάσταση» των παιδιών της; Γελάει. «Ναι, πάντα άκουγα ότι έπρεπε να βρω μια δουλίτσα, να βρω και μια γυναικούλα, να έχω το σπιτάκι μου. Όλα στο υποκοριστικό. Όλα περιορισμένα, δεν είναι αυτό που θέλω». Και το άγχος της καθημερινότητας; Η κρίση που έχει προκαλέσει τόσο στρες ώστε να έχουν εκτοξευθεί οι πωλήσεις των αγχολυτικών στα ύψη και έχει σχηματίσει ουρές στα γραφεία ψυχολόγων και ψυχιάτρων, εκείνον δεν τον αγγίζει; «Τα καταφέρνω. Βλέπω και το λέω συνέχεια, τα απλά πράγματα στη ζωή. Με νοιάζουν οι άνθρωποι», δηλώνει κατηγορηματικά. Μπορεί όμως, η ζωή να μην έχει σταθερές; Μπορεί κάποιος τη μια μέρα να είναι μηχανικός, την άλλη οδηγός, την τρίτη σερβιτόρος και την τέταρτη… τεντάς; Και μάλιστα, μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά όταν πλέον έχεις αποκτήσει παιδί; «Το παιδί ήταν που πέρασε τα πάντα από κόσκινο. Ασυζητητί θα έχει ό,τι χρειάζεται. Τα χέρια μου πιάνουν, ό,τι χρειάζεται θα το εξασφαλίσω. Το παιδί ήταν αυτό που με έκανε να δω τα ουσιαστικά στη ζωή μου. Μεγαλώνει κυρίως με πολλή πολλή αγάπη», απαντά.

Και είναι πράγματι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα ο survivor της ζωής; Ναι. «Η καλύτερη δουλειά μου είναι στο δρόμο. Παίζω μουσική στο δρόμο μαζί με έναν φίλο μου και βάζουμε κάτω καπέλο. Είναι λες και έχω ανοίξει μαγαζί στην Πλάκα». Βγαίνει μεροκάματο με το καπέλο; «Ναι, και ταυτόχρονα εισπράττω και χαμόγελα και δίνω χαμόγελα. Και στεκόμαστε και σε ωραίο σημείο: δίπλα στο σπίτι του «Αντωνάκη», στην Πλάκα…»

protothema