Η Χαλκιδική γύρισε τριάντα χρόνια πίσω

Ήταν τέλη της δεκαετίας του ‘80 και αρχές της επόμενης, όταν οι γονείς μου -φρέσκοι συνταξιούχοι δάσκαλοι τότε- είχαν κάνει κάποια ταξίδια

σε όμορες χώρες για να γνωρίσουν την… γειτονιά μας. Θυμάμαι, ότι ο πατέρας μου είχε συγκλονιστεί από την συγκίνηση που αποκόμισαν επισκεπτόμενοι την κοιτίδα τους, τον Πόντο, ενώ η μητέρα μου, μου είχε πει: να πας στην Αλβανία να δεις πώς ζούσαμε επί Κατοχής και στην Βουλγαρία για να γνωρίσεις πώς ήταν η Ελλάδα την εποχή που γεννήθηκες.
Θυμήθηκα τις φράσεις της μητέρας μου, όταν τις προάλλες μιλώντας με φίλο που επέστρεψε από τριήμερο στη Χαλκιδική, μου είπε με θλίψη: έτσι ήταν η Χαλκιδική, όταν πρωτοπήγα πριν από τριάντα χρόνια.
Πράγματι, αν αγνοήσει κανείς τα μπετά- τα κτιριακά συγκροτήματα που κατέλαβαν τεράστιες εκτάσεις παρά θιν’ αλός, τίποτα δεν θυμίζει την καλοκαιρινή Χαλκιδική που ξέραμε.
Τα ξενοδοχεία κλειστά. Τα περισσότερα από τα μεγάλα. Και όσα άνοιξαν, λειτουργούν απλά και μόνον ως… υπνωτήρια. Ούτε μπουφέδες, ούτε εκδηλώσεις δίπλα στις πισίνες, ούτε δεξιώσεις, ούτε θαλάσσια σπορ.
Τα καταστήματα εστίασης, άνοιξαν μεν, αλλά ψάχνουν πελάτη με το κιάλι. Πού οι καλές εποχές που υπήρχε ουρά για μπουγάτσα ή για πιτόγυρο;
Τα ίδια και χειρότερα στα μπιτσόμπαρα. Για χρέωση ούτε λόγος, αλλά κι έτσι, οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες χάσκουν άδειες.
Και μην αναρωτηθεί κανείς τι γίνεται τα βράδια, στα κλαμπ, στα μπαράκια, στα κέντρα διασκέδασης, στα μπουζουκομάγαζα, γιατί η απάντηση είναι μονολεκτική. Τίποτα (δεν γίνεται). Θα αραχνιάσουν τα περισσότερα κι όσα ανοίξουν, θα βγουν οι ιδιοκτήτες στην πόρτα, να κυνηγούν τους πελάτες με το τουφέκι για να τους βάλουν μέσα.
Η Χαλκιδική, τα σαββατοκύριακα του Ιουνίου, θυμίζει εποχές του ’80. Άδειοι δρόμοι, άνετη κυκλοφορία οχημάτων, ερημικές ακρογιαλιές, καθαρό περιβάλλον, ησυχία.΄
Οι ντόπιοι, οι επαγγελματίες που άνοιξαν τα μαγαζιά τους ελπίζοντας… και οι Θεσσαλονικείς ιδιοκτήτες εποχικών κατοικιών, που πήγαν για τριήμερο. Τουρίστες ελάχιστοι. Και αυτοί, αντιμετωπίζονται από τους «δικούς μας» όχι ως εκλεκτοί φιλοξενούμενοι που μας δίνουν τα ωραία τους χρήματα, αλλά ως πιθανοί φορείς που ενδέχεται να μας μολύνουν. (Μου διηγήθηκαν απίστευτα στιγμιότυπα από την παρουσία ξένων σε σουπερμάρκετ, που αντιμετωπίζονταν ως πόλος… αποφυγής)… διαβάστε περισσότερα εδώ