Λόγος της Πέλλας Ηλεκτρονική Εφημερίδα Νομού Πέλλας
«Η Τουρκία δια του επίσημου κρατικού καναλιού εγείρει θέμα “Γενοκτονίας 40 χιλιάδων Τούρκων του Μωρηά” το 1821»
γράφει ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ3, Γιώργος Γεωργιάδης, σε ανάρτησή του στο Facebook, σημειώνοντας ότι, «θέλοντας να σπιλώσει τα 200 χρόνια της Επανάστασης».
«Η επίθεση της Τουρκίας είναι ολιστική και υβριδική σε όλα τα επίπεδα. Τον δρόμο αυτόν βέβαια στρώνουν χρόνια εντός Ελλάδος και κάποιοι περίεργοι κακόφωνα Ελληνόφωνοι δήθεν διανοούμενοι και πολιτικοί που επί της ουσίας είναι οι ιμάντες της Τουρκικής προπαγάνδας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ίδιοι είναι και οι πρωταγωνιστές στην Άρνηση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. ΝΤΡΟΠΗ», καταλήγει ο δημοσιογράφος.
«Οι Τούρκοι του Μωρηά υπέστησαν μια μεγάλη σφαγή πριν από 200 χρόνια. Περίπου 40 χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν βάναυσα από τους Έλληνες. Η μαύρη κηλίδα της Ελλάδας στα ιστορικά έγγραφα για τη σφαγή του Μωρηά», γράφει άρθρο που έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα της κρατικής τηλεόρασης TRT.
Πολλοί «Τούρκοι» της Πελοποννήσου ήταν Έλληνες εξισλαμισμένοι. Για αυτό και είχαν ελληνικά επώνυμα.
Το 1821 ο πληθυσμός της Πελοποννήσου ήταν 400.000 χριστιανοί και 40.000 μωαμεθανοί.
Το 1823, σύμφωνα με τα στοιχεία της επαναστατικής ελληνικής κυβέρνησης της Α΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, η Πελοπόννησος είχε πληθυσμό 407.500 χριστιανών και 16.500 μωαμεθανών.
Στην εποχή της οθωμανικής κυριαρχίας, «Τούρκος» στα ελληνικά σήμαινε γενικά τον Μουσουλμάνο ή ειδικά τον Μουσουλμάνο υπήκοο του σουλτάνου.
Σύμφωνα με τον ιστορικό Στέφανο Παπαγεωργίου, η οθωμανική αυτοκρατορία ήταν μια πολυεθνική αυτοκρατορία, όχι εθνικό τουρκικό κράτος, και πολυεθνοτική ήταν και η σύνθεση της τάξης των Οθωμανών αξιωματούχων που ασκούσε την εξουσία, ελάχιστοι από τους οποίους είχαν τουρκική καταγωγή.
Επίσης, μέχρι και τον 19ο αιώνα, τα μέλη των ανώτερων στρωμάτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν αυτοπροσδιορίζονταν ως «Τούρκοι», αλλά ως Μουσουλμάνοι και Οθωμανοί, ενώ η λέξη «Τούρκος» χρησίμευε για να διακρίνει τους μη-Τούρκους ή σήμαινε τον Τουρκμένο μουσουλμάνο αγρότη ή νομάδα της Ανατολίας και χρησιμοποιούνταν και υβριστικά, για να χαρακτηριστεί κάποιος άξεστος και απολίτιστος.
Στη διάρκεια της οθωμανικής κατάκτησης έγινε εξισλαμισμός μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και της Μικράς Ασίας, γεγονός που επέφερε σημαντικές πολιτισμικές, δημογραφικές και οικονομικές αλλαγές.
Τα αίτια κυρίως ήταν η νομικά κατώτερη θέση των μη μουσουλμάνων, η βαρύτερη φορολογία, οι καθημερινές ταπεινώσεις εκ μέρους των Τούρκων κλπ.
Μαζικοί εξισλαμισμοί γίνονταν μετά από αποτυχημένες επαναστάσεις, από εξαναγκασμό αιχμαλώτων, με παιδομάζωμα κ.ά.
Περισσότεροι εξισλαμισμοί έγιναν στην Μικρά Ασία, τον Πόντο, την Θράκη (Δυτική και Ανατολική), την Καππαδοκία, στην Ήπειρο (Βόρεια και νότια) και στην Μακεδονία και στα μεγάλα αστικά κέντρα (π.χ Κωνσταντινούπολη) με αποτέλεσμα οι περιοχές αυτές να αποκτήσουν μουσουλμανική πλειονότητα ενώ μεγάλης έκταση εξισλαμισμοί συνέβησαν και στην Κρήτη, έτσι ώστε το 1821 περίπου ο μισός πληθυσμός του νησιού ήταν μουσουλμάνοι (Τουρκοκρητικοί).
Σε κάποιες περιπτώσεις γινόταν μαζικός εξισλαμισμός ολόκληρων χωριών με μια απλή τελετή από έναν χότζα.
Πολλοί Χριστιανοί άλλαζαν θρήσκευμα μόνο επιφανειακά ή και παρέμεναν κρυπτοχριστιανοί.
Σε κάποιες περιοχές δημιουργήθηκαν κοινότητες «ατελώς εξισλαμισμένων», όπως οι Βαλαάδες της Μακεδονίας, οι οποίοι διατηρούσαν την ελληνική γλώσσα και έθιμα, οι Ντονμέδες Εβραίοι, ή οι «σαμπάνηδες» ή «μουρτάτες» αρβανίτες πρώην χριστιανοί της Καρύστου.
Μερικοί νέο-μουσουλμάνοι, όπως οι Λαζοί του Πόντου, γίνονταν εξαιρετικά φανατικοί και ανάγκαζαν με βιαιοπραγίες σε εξισλαμισμό και τους Έλληνες.
Με το Xάτι Xουμαγιούν του 1856 πολλοί κρυπτοχριστιανοί επανήλθαν στον χριστιανισμό αλλά υπέστησαν διώξεις από το τουρκικό κράτος.
Οι Νεομάρτυρες της ορθόδοξης Εκκλησίας είναι περιπτώσεις εξισλαμισμένων χριστιανών που θέλησαν να επανέλθουν στο χριστιανισμό και για το λόγο αυτό εκτελέστηκαν με μαρτυρικό τρόπο.
Ο εξισλαμισμός είναι γνωστός και ως τούρκεμα (συνήθως στη δημώδη γλώσσα) ή εκτουρκισμός.
Για τη… σφαγή των Τούρκων
Ο Βασίλης Κρεμμυδάς έχει γράψει ότι «δεν μπορούμε να κρίνουμε γεγονότα και συμπεριφορές των αρχών του 19ου αιώνα με τις σημερινές ευαισθησίες γι’ αυτές» καθώς και ότι «ο ιστορικός και ο κάθε ασχολούμενος με το συγκεκριμένο παρελθόν οφείλει να γνωρίζει ότι αυτή η “βαρβαρότητα” έχει πίσω της τεσσάρων αι. δουλεία, ότι οι άνθρωποι και η ζωή τους ήταν αλλιώτικη από τη σημερινή».
Ο εκδότης Άμπραχαμ Τζον Βάλπρι (Abraham John Valpy) θεωρεί ότι «το πιο βάρβαρο απ’ όλα…είναι η προσπάθεια μερικών να εξομοιώσουν το ελληνικό χαρακτηριστικό της “συστηματικής σκληρότητας”, όπως το λένε, με εκείνο των ίδιων των Τούρκων, και για το λόγο αυτό αναφέρονται συνεχώς στην ιστορία των βαρβαροτήτων που πραγματοποιήθηκαν στην Τριπολιτσά… Εάν μιλάμε για συστηματικές σκληρότητες, δεν θα πρέπει να δώσουμε προσοχή τόσο στις φρικτές πράξεις του πολέμου, αν και είναι τρομερές, όσο σε εκείνες που για τέσσερις συνεχείς αιώνες εφαρμόσθηκαν μονομερώς ενάντια στα αθώα θύματά τους».
Ο Τζ. Ίρβινγκ Μάνατ έχει γράψει: «Η ελληνική προσπάθεια δεν μπορεί ποτέ να γίνει κατανοητή χωρίς παραστατική εξέταση τετρακοσίων ετών τουρκικής κυριαρχίας».
Ήταν «το φυσιολογικό αποτέλεσμα της εμπειρίας τετρακοσίων ετών υπό τους μουσουλμάνους, της υποταγής των Ελλήνων στο ελληνικό έδαφος σε μια χούφτα αλλοδαπών κατακτητών, εκ διαμέτρου αντίθετων στη φυλή τη θρησκεία και τον πολιτισμό, οι οποίοι στραγγίζουν το καλύτερο αίμα τους για την ικανοποίηση του πάθους τους για άναρχη δύναμη και την επιβολή της, έως ότου ωριμάζει η συσσωρευμένη καταπίεση με αναπόφευκτη συγκομιδή μια εθνική βεντέτα. Μόλις δοθεί το ιστορικό υπόβαθρο, βλέπουμε ότι εκ φύσεως μια ελληνική έγερση σήμανε έναν πόλεμο εξολόθρευσης».
50 χρόνια πριν η σφαγή των Ελλήνων της Πελοποννήσου
Να σημειωθεί ότι 50 χρόνια πριν είχε πραγματοποιηθεί εκτεταμένη σφαγή Ελλήνων στην Πελοπόννησο ως συνέπεια της αποτυχημένης επανάστασης του 1770 (Ορλωφικά).
Στην Πελοπόννησο το 1774 οι συνθήκες που επικράτησαν μετά την καταστολή της επανάστασης ήταν φοβερές για τους Έλληνες.
Οι Αλβανοί, τους οποίους οι Τούρκοι είχαν εξαπολύσει κατά των Ελλήνων, επί εννέα χρόνια λεηλατούσαν τη χερσόνησο, έκαιγαν, έσφαζαν, εξανδραπόδιζαν και πουλούσαν τους κατοίκους.
Οι κάτοικοι της Βοστίτσας (Αιγίου) σφάχτηκαν όλοι, οι Σπέτσες ερημώθηκαν.
Όταν δεν έβρισκαν πρόχειρη λεία οι Αλβανοί ανάγκαζαν τους Πελοποννήσιους να υπογράψουν χρεωστικές ομολογίες και πολλοί είχαν τέτοιες στα χέρια τους για πεντακόσιες ή εξακόσιες χιλιάδες γρόσια. Άλλοι πωλούνταν ως δούλοι. Ο Φρ. Πουκεβίλ αναφέρει ότι 20.000 πουλήθηκαν στην Αφρική και σε Τούρκους της Ρούμελης.
Όσοι Έλληνες μπόρεσαν, κρύφτηκαν στα βουνά ή κατέφυγαν στην Επτάνησο.
Ακόμα και οι Μανιάτες ανέβηκαν στα κρησφύγετα του Ταΰγετου και οι οικισμοί τους λεηλατήθηκαν και πυρπολήθηκαν.
Όπως αναφέρει ο Σάθας «Τα πάντα είχεν αφανίσει η Αλβανική πανώλης. Εκεί ένθα προ ολίγου υπήρχον πόλεις και κώμαι πολύανδροι και ευδαίμονες, ήδη έβλεπέ τις θανάτου ερήμωσιν, και πυριφλεγή ερείπια. Η Πελοπόννησος πάσα είχε σχεδόν απογυμνωθή κατοίκων».
Οι αναρτήσεις της κρατικής τουρκικής τηλεόρασης στο Twitter:
