“Καζάκο κοίταξε τα δάκρυα του γιου μου…”

Είναι 49 ετών, σπούδασε Ιατρική στην Πάτρα, απόφοιτος του Προτύπου Λυκείου, άσκησε την Ιατρική στο Νοσοκομείο «Άγιος Ανδρέας»

στη συνέχεια στο Κέντρο Υγείας Ερυμάνθειας, απέκτησε δύο παιδιά ον 12χρονο Φίλιππο και την 10χρονη Συμέλα, παντρεμένος με την επίσης Πατρινή Χαρά Μαργαρώνη και πέρυσι… αναγκάστηκε να φύγει για Ιρλανδία. Όπως έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια της κρίσης… χιλιάδες επιστήμονες.

Ο Δημήτρης Τσορτανίδης βρισκόταν στην Πάτρα μαζί με την οικογένειά του, όταν έμαθε πως ο πρώην καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Κώστας Καζάκος μίλησε για «προδότες» (και αργότερα για «προδοσία») σε σχέση με όλους όσους εγκαταλείπουν τη χώρα. Πριν μερικές ημέρες αναγκάστηκε να πάρει και πάλι τον δρόμο της επιστροφής. Από το λιμάνι της Πάτρας για Ιταλία, από εκεί οδικώς για Γαλλία και στη συνέχεια με φέρι για Ιρλανδία. Πέντε ημέρες ταξίδι. Μάλιστα ο αποχαιρετισμός στην Πάτρα ήταν ιδιαίτερα δύσκολος. Ο μεγάλος του γιος δάκρυσε που έφευγε, η μητέρα του, του σκούπιζε το πρόσωπο την ώρα που χαιρετούσε τους συγγενείς του. Πλέον τα δύο παιδιά πηγαίνουν σε Ιρλανδικό Σχολείο, αφού στην πόλη Ενις όπου διαμένουν δεν υπάρχει ελληνικό (μόνο στο Δουβλίνο υπάρχει ελληνικό). Η ζωή τους άλλαξε μέσα σε ένα χρόνο, από τότε που έφυγαν από την πατρίδα για τη ξενιτιά!

Ο Δημήτρης Τσορτανίδης έγραψε ένα συγκλονιστικό ποστ – αφιερωμένο στον Καζάκο. Μία απάντηση που όφειλε να κάνει ως Πατρινός που αναγκάστηκε να φύγει από την πατρίδα του, στα 48 του χρόνια. Και να υποχρεώσει και τα παιδιά του να εγκαταλείψουν τους φίλους και τους συγγενείς και να αλλάξουν την ζωή τους, ζώντας πλέον στην χώρα της Βόρειας Ευρώπης η οποία αν και το 2010 «μέλος» των χωρών που αντιμετώπιζαν κρίση (PIGS – «γουρούνια» – Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία) σήμερα «τρέχει» με απίστευτους ρυθμούς ανάπτυξης και κατάφερε μέσα σε επτά χρόνια να ξεπεράσει ακόμη και την Γερμανία σε κατά κεφαλήν εισόδημα.

Η συγκλονιστική επιστολή

Σου χαρίζω τα δάκρυά μας, Ναι Κώστα Καζάκο. Στα χαρίζω, Κι ας μην τ’ αξίζεις ίσως…

Παιδί ακόμα σε θυμάμαι απ’ τις ασπρόμαυρες ταινίες. Σε θυμάμαι που νηστικός ζητάς να φας. Δε θυμάμαι σε ποια ταινία, ίσως κάποιος φίλος να θυμάται καλύτερα. Ο πιτσιρικάς, που του ζητάς φαί, σου απαντάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια «Είχαμε φασόλια και τα φάγαμε». Τόσο εντύπωση μου έκαναν τα λόγια που ακόμα τα θυμάμαι. Σαράντα τόσα χρόνια αργότερα σου ξαναλέω αυτή τη φράση.

Είχαμε φασόλια και τα φάγαμε. Δεν έμεινε τίποτα.

Ακολουθώντας πολιτικές και νοοτροπίες που μας οδήγησαν στο σημερινό τέλμα, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με χρέη που μας πνίξαμε. Ποτέ δε θα μάθουμε το γιατί. Προφανώς δε συμφέρει κανέναν. Ποτέ κανείς δε θα κληθεί να δώσει εξηγήσεις. Ποτέ κανείς δε ζήτησε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό . Ποτέ κανείς δεν αναγνώρισε την άθελή του (ή πρός ίδιον συμφέρον) προδοσία του. Μαζί τα φάγαμε, αλλά κάποιοι χόρτασαν για πάντα. Μη λέμε τη μισή αλήθεια. Κι εμείς κλαίμε, πάνω στο καράβι που μας πηγαίνει μακριά. Κλαίμε για μας, κλαίμε για αυτούς που μένουν πίσω και κουνούν μαντήλια, κλαίμε για την Ελλάδα. Όμως Ελλάδα δεν είναι οι κυβερνήσεις της, οι πολιτικοί της, το οργανωμένο κράτος. Ελλάδα είναι οι άνθρωποι, ο τόπος, τα άγια τούτα χώματα.

Μη νομίζεις πως έχουμε το σύνδρομο της Στοκχόλμης και έχουμε συναισθήματα γι’ αυτό που μας πλήγωσε τόσο βαθιά, Αγαπάμε τα λουλούδια της, τα ηλιοβασιλέματά της, τα βουνά της, τις θάλασσες, Αγαπάμε την τέχνη της, τη μουσική της. Αγαπάμε όλους αυτούς που μας μεγάλωσαν στην αγκαλιά της. Αγαπάμε κι εσένα Κώστα Καζάκο, γιατί είσαι κομμάτι μας. Δε φύγαμε για να πλουτίσουμε, ούτε να κάνουμε καμιά dolce vita. Φύγαμε για να ζήσουμε. Κι όπου να πάμε θα είμαστε Έλληνες. Βλέπεις η Ελλάδα είναι τόσο μεγάλη που ο χώρος είναι μια διάσταση που δεν την περιορίζει. Είναι πάνω από μας, μια δύναμη ασύγκριτη κι ασυγκράτητη συνάμα.

Θα μπορούσα να γράψω κατεβατά… Φτάνει όμως, Το’ πιασες το νόημα, Κι αν δεν το ’πιασες καλά κοίτα τις φωτογραφίες που είναι πάνω στο καράβι. Το καράβι που μας πήγε μακριά, Κοίτα τη γυναίκα μου που σκουπίζει τα δάκρυα του γιού μου, Κοίτα την κόρη μου που χαιρετά με όλη της τη δύναμη. Κοίτα τους ανθρώπους μας πίσω απ’ τα κάγκελα. Κοίτα κι εμένα,που δε φαίνομαι και απλά απαθανατίζω τις στιγμές, σα να συμβαίνει σε κάποιον άλλον. Κοίτα και θα νιώσεις τα υγρά δάκρυα στα μάγουλα. Κοίτα στα μάτια τους «προδότες».

dete.gr