Μάτι: Που πήγαν τόσα εκατομμύρια ευρώ – Ψεύτικα λόγια και αδιαφορία από την πολιτεία

Ένας ακόμη νεκρός, ο 100ός, ένας ήρωας παππούς που κάηκε για να σώσει το εγγόνι του ήρθε να μας θυμίσει ότι υπάρχει και το εθνικό έγκλημα, η ανείπωτη τραγωδία στο Μάτι.
Ήρθε να θυμίσει σε όλους μας ότι η καταστροφή της Ανατολικής Αττικής δεν μπορεί να ξεχαστεί, ακόμη κι αν πέρασαν πέντε μήνες ή αν περάσουν 10 χρόνια.
Αλλά ήρθε ένας ακόμη θάνατος να στρέψει ξανά τα φώτα της δημοσιότητας στο Μάτι, εκεί που ο οικισμός προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του εν απουσία της κυβέρνησης.
Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε το… χρέος του και πήγε να άκουσε τα προβλήματα των κατοίκων και να δώσει λύσεις, όμως, λύσεις δεν έχουν βρεθεί και οι κάτοικοι δεν μπορούν να κλείσουν τις πληγές τους.
Όπως αναφέρουν τα «Νέα», δεκάδες οικογένειες που έχασαν τα σπίτια τους και δεν είχαν που αλλού να πάνε «μοιράζονται» πλέον στις κατασκηνώσεις του Δήμου Μαραθώνα, της Πολεμικής Αεροπορίας και του Στρατού Ξηράς. «Εδώ πάντως βλέπουμε λίγο πράσινο…» σχολιάζει η Εφη Μπομπόνη, η οποία μένει σε οικίσκο της Ε’ Κατασκήνωσης με την ηλικιωμένη μητέρα της και την 25χρονη κόρη της. «Γιατί κατά τ΄ άλλα δεν βλέπουμε φως στην αποκατάσταση των κατοικιών» προσθέτει. «Πέντε μήνες μετά και δεν έχει βγει ούτε μία άδεια επισκευής κτιρίου. Μη λένε λοιπόν ότι προχωρούν οι διαδικασίες» επισημαίνει η Νικολέτα Ζούπα με «κίτρινη» κατοικία στο Μάτι.
Η αγωνία για τα «κόκκινα» και «κίτρινα» σπίτια, εξαιτίας έλλειψης χρονοδιαγράμματος για την ανακατασκευή – επισκευή τους, κυριεύει τους πληγέντες. Κάθε εξαγγελία ή απόφαση, όπως τονίζουν, αφήνει ερωτηματικά ή δημιουργεί συνθήκες νέας αναμονής. Μεταξύ άλλων οι πυρόπληκτοι περιμένουν να δουν το πολυδιαφημιζόμενο εκ μέρους της κυβέρνησης Ειδικό Χωρικό Σχέδιο με τη μέθοδο του οποίου θα γίνει η πολεοδομική ανασυγκρότηση στο Μάτι. Και όλοι αναρωτιούνται: Που πήγαν τόσα εκατομμύρια ευρώ που δόθηκαν από Έλληνες, ομογενείς, ξένους, ανθρώπους που έδωσαν από το υστέρημα τους; Με τόσο χρήμα όλα θα έπρεπε να γίνουν καλύτερα από πριν… Φαγώθηκαν; Θα χρησιμοποιηθούν… ή όχι;
Δύσκολα Χριστούγεννα
Τα Χριστούγεννα στο άλλοτε ζωντανό Μάτι είναι πολύ δύσκολα. Είναι οι πρώτες γιορτές χωρίς 100 φίλους, συγγενείς, γείτονες και με μια περιοχή που ακόμη μυρίζει θάνατο. Η μυρωδιά καμένου παραμένει έντονη, εγκλωβισμένη σε σπίτια – κουφάρια και συνολικά η εικόνα του απογυμνωμένου οικισμού είναι αποκαρδιωτική. Και μπορεί η φύση να κάνει κατά τόπους τα δικά της μικρά θαύματα (χορτάρι και κυκλάμινα ξεπετάγονται στο τοπίο θλίψης), ωστόσο δεν αρκούν. Σε κάθε γωνιά ξυπνούν μνήμες από την τραγωδία του Ιουλίου: έρημες γειτονιές που παίρνουν ζωή από αδέσποτους σκύλους και γάτες, ετοιμόρροπα κτίσματα, στοιβαγμένοι κορμοί καμένων δέντρων, ξερόκλαδα και καμένα κουκουνάρια στην άκρη των δρόμων, σακιά με αμίαντο έξω από «κόκκινα» και «κίτρινα» σπίτια.
Πέντε μήνες μετά την τραγωδία της 23ης Ιουλίου, σβήνει η ελπίδα των πυροπλήκτων για ένα νέο ξεκίνημα. Κυριαρχούν η απελπισία και ο θυμός. Ως «χριστουγεννιάτικο δώρο», όπως λένε, τους έμειναν τα μεγάλα λόγια της κυβέρνησης για γρήγορη αποκατάσταση. «Δεν υπάρχει φως. Υστερα από εξαντλητική αναμονή ακούμε εξαγγελίες, βγαίνουν αποφάσεις και πάνω που αναθαρρεύουμε γκρεμίζεται κάθε προσδοκία», τονίζουν οι κάτοικοι.
Ένας οικίσκος στα ΚΑΑΥ έγινε το «σπιτικό» της Νικολέτας Ζούπα, μητέρας ενός 15χρονου. «Κανείς δεν ανέλαβε ευθύνη για τόσους νεκρούς, χαμένες περιουσίες, διαλυμένες ζωές. Ποτέ!» λέει συναισθηματικά φορτισμένη. Βουρκώνει: «Η σύγκρουση συναισθημάτων που βιώνει ο καθένας μέσα του προκαλεί τεράστιο βάρος». Ηταν από τις πρώτες που φρόντισε να συγκεντρώσει δικαιολογητικά για το «κίτρινο» σπίτι της: «Από τις 30 Αυγούστου απευθύνθηκα στο υπουργείο Υποδομών και από τις 25 Οκτωβρίου οι αρμόδιες υπηρεσίες έχουν ολοκληρωμένο τον φάκελό μου. Είμαι στο περίμενε, όπως όλοι, χωρίς να γνωρίζω αν και πότε θα έχω ξανά σπίτι. Ζούμε την απόλυτη κοροϊδία. Λες και δεν ξέρουν πού και ποια είναι τα καμένα». Αλλωστε η μεγαλύτερη ανησυχία των πυροπλήκτων είναι η έλλειψη χρονοδιαγράμματος για την αποκατάσταση των κατεστραμμένων κατοικιών. «Σκοπός είναι να βάλουμε το κεφάλι μας κάτω από μια στέγη. Εφτασα στο σημείο να παρακαλάω να γκρεμίσουν το σπίτι. «Ρίξτε το», φώναζα, «βγάλτε το κόκκινο, δεν με νοιάζει». Δεν θέλω να αποζημιωθώ για τα 120 τετραγωνικά μέτρα. Ας μου δώσουν 30 τετραγωνικά να ζήσω με τον γιο μου. Μας κάνουν να νιώθουμε γραφικοί. Και ας ανατράπηκε με τόση βία η ζωή μας» προσθέτει η μητέρα του ανήλικου αγοριού.
τα νέα