Μάχη της Κόνιτσας-73 χρόνια μετά…

Ο Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος (Π.Ε.Σ.)-«Ελληνοκρατείν» μας υπενθυμίζει ότι συμπληρώνονται κατ’ αυτές τις Άγιες Ημέρες 73 χρόνια

από την επική Μάχη της Κονίτσης (25 Δεκεμβρίου 1947 – 6 Ιανουαρίου 1948), η οποία διεξήχθη στην ομώνυμη ακριτική πόλη (και έδρα του Μητροπολίτου Δρυινουπόλεως-Αργυροκάστρου για όσο διάστημα παραμένει κατεχομένη η Βόρειος Ήπειρος).
Μετά την Απελευθέρωση από την Τριπλή Κατοχή, η Κόνιτσα περιήλθε και πάλι υπό τον έλεγχο του ελεύθερου Ελληνικού Κράτους. Την εποφθαλμιούσε όμως ένας πολύ πιο ύπουλος εχθρός, οι μητραλοίες μισέλληνες γενιτσαροποιημένοι κομμουνιστές.
Τί έγινε όμως στην μάχη της Κονίτσης και γιατί αποτελεί σταθμό στην νεώτερη ελληνική Ιστορία; Όπως σημειώνει ο φιλόλογος καθηγητής Γεώργιος Ν. Κουρκούτας στο βιβλίο του «Η μάχη της Κόνιτσας, το κρίσιμον για τον Ελληνισμό έτος 1947», (Πελασγός, Αθήνα 2017) στις 23 Δεκεμβρίου 1947 από την Γιουγκοσλαβία ανακοινώθηκε ο σχηματισμός της «Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης» εντός της Ελλάδος με «πρωθυπουργό» τον κατσαπλιά Μάρκο Βαφειάδη και «υπουργούς» γνωστούς κομμουνιστές εν οις και ο μετέπειτα αναβιωτής του φρικτού παιδομαζώματος πράκτορας των σοβιέτ Πέτρος Κόκκαλης. Ο επικεφαλής του κόμματος του εγκλήματος και της προδοσίας (ΚΚΕ), ο εξωνημένος «γενικός γραμματέας» Νίκος Ζαχαριάδης, σχεδίαζε την κατάληψη μιας πόλεως στα σύνορα, για να εγκατασταθεί η «κυβέρνηση» υπό τον παράφρονα Μάρκο Βαφειάδη, με απώτερο στόχο να αναγνωριστεί ως μία άλλη κυβέρνηση της Ελλάδος από χώρες του ανατολικού συνασπισμού (σοσιαλιστικού μπλοκ). Κοντολογής, ήθελε να πετύχει ό,τι πέτυχαν αργότερα οι ομοϊδεάτες του στην Άπω Ανατολή (με το τέως Βόρειο Βιετνάμ και το έως σήμερα σταλινικό απολίθωμα της Βορείου Κορέας).
Για τον σκοπό αυτόν επελέγη η ακριτική Κόνιτσα, που ήταν δίπλα σε κομμουνιστικό κράτος (Αλβανία), από όπου οι κομμουνιστές αντάρτες εξοπλίζονταν και εφορμούσαν. Κατά την πάγια συνήθεια των άσπονδων αντιχρίστων εχθρών του ελληνισμού, ως ημέρα και ώρα επιθέσεως ορίστηκε μία γιορτή της Χριστιανωσύνης, και συγκεκριμένα το πρωινό των Χριστουγέννων του 1947. Στις 6 το πρωί, με τις πρώτες καμπάνες των εκκλησιών για το χαρμόσυνο γεγονός της κατά σάρκα Γεννήσεως του Σωτήρος, η πόλη δέχεται επίθεση με πυκνά πυρά στην αμυντική περίμετρο.
Στην Κόνιτσα υπήρχαν δύο Τάγματα Πεζικού, το 582ο και το 584ο υπό την διοίκηση της 75ης Ταξιαρχίας του Κωνσταντίνου Δόβα (τον οποίο αντικατέστησε, λόγω βαρέως τραυματισμού του κατά τις επιχειρήσεις, επάξια ο Γεώργιος Παλλαντάς) και λίγες δυνάμεις των Μονάδων Αποσπασμάτων Διώξεων (ΜΑΔ) και της Χωροφυλακής-περίπου λιγότεροι από χίλιοι άνδρες. Γύρω από την Κόνιτσα επετέθησαν 2.200 κομμουνιστοσυμμορίτες του λεγόμενου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), σε δύο «ταξιαρχίες» υπό την ηγεσία του Γιώργη Σοφιανού και του Δημήτρη Ζύγουρα (Παλαιολόγου). Η φρουρά της Κόνιτσας χωρίς την ενίσχυση δυνάμεων δεν θα άντεχε.
Οι ξενοκίνητοι αντάρτες χτυπούν την γέφυρα Μπουραζάνη, που ενώνει την Κόνιτσα με την υπόλοιπη Ήπειρο οδικώς και έτσι μένει μόνο ο καρρόδρομος από την γέφυρα Ρομπόκη (από εκεί που διέρχεται σήμερα η Παλαιά Εθνική Οδός Ιωαννίνων-Κοζάνης). Από την τελευταία θα διέλθουν μέσα σε επικές συνθήκες, μέσα σε κακοκαιρία, άθλια μονοπάτια και με συνεχή ένοπλη αντιπαράθεση με τους κομμουνιστοσυμμορίτες το 527ο Τάγμα Πεζικού και Χωροφύλακες υπό τον Λυγεράκη αλλά και οι Λόχοι Ορεινών Καταδρομών (ΛΟΚ) της Γ΄ Μοίρας, για να φτάσουν και να ενισχύσουν οι πρώτοι την άμυνα της πόλεως, το βράδυ στις 19:50 της 31ης Δεκεμβρίου το 527ο και 6 ώρες αργότερα, στις πρώτες ώρες του νέου έτους οι ΛΟΚ. Αυτές οι ενισχύσεις ανέτρεψαν τα δεδομένα υπέρ των πολιορκημένων, που σε πολλά σημεία έδιναν αγώνα μέχρις εσχάτων με πολλές απώλειες.
Ο καινούργιος χρόνος, το επίσης δραματικό 1948, έμπαινε αισιόδοξα για τους μαχητές της Κονίτσης, που έβλεπαν ότι ο αγώνας τους γινόταν νικηφόρος! Τις ίδιες ήμερες οι κάτοικοι των εκτός Ηπείρου πόλεων ήταν στα σπίτια τους και με εορτές περίμεναν την άφιξη του νέου έτους. Η Κόνιτσα φάνταζε μακρυά και μόνο η προβολή του τιτάνιου αγώνα από τον Τύπο και η άφιξη της Βασιλίσσης Φρειδερίκης στις 7 Ιανουαρίου 1948, μία ημέρα μόλις μετά την λήξη των μαχών και με συνθήκες ακόμη επικίνδυνες (μία κίνηση που έδειξε το θάρρος της αοιδίμου Ανάσσης και έδωσε το παράδειγμα σε πολλούς φοβισμένους πολιτικούς τότε), επηρέασαν την κοινή γνώμη που κατανόησε ότι ο αγώνας του Ελληνικού Στρατού στην Κόνιτσα ήταν υπέρτατος αγώνας για την κοινή μοίρα του εντός ορίων ελληνισμού.
Όπως αναφέρει ο αείμνηστος Αλέξανδρος Ζαούσης στο βιβλίο του «Η τραγική αναμέτρηση» (τόμος Α΄, εκδόσεις «Ωκεανίδα»): «Στην πρωτεύουσα η νίκη του Ελληνικού Στρατού στην Κόνιτσα έπαιρνε διαστάσεις εθνικού γεγονότος. Η Βουλή, η Ακαδημία Αθηνών, το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ) και πλήθος οργανώσεων έστελναν συγχαρητήρια ψηφίσματα στην φρουρά και τους κατοίκους της Κόνιτσας. Συγχρόνως, όπως από καιρό τους το είχε ζητήσει ο Γεώργιος Βλάχος της «Καθημερινής», οι Έλληνες «έβαζαν και το χέρι στην τσέπη τους». Πάσης φύσεως εργατοϋπαλληλικές οργανώσεις και ιδιώτες έστελναν χρήματα για την Κόνιτσα.
Η αποτυχία των κομμουνιστών να καταλάβουν την ακριτική Κόνιτσα θα είναι ένα πλήγμα στο ηθικό τους. Η Ελληνική Κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη θα λάμβανε επί τέλους περισσότερα μέτρα εναντίον των κακούργων του ΚΚΕ, ενώ ο αιμοσταγής Ζαχαριάδης θα ετοίμαζε μία νέα επίθεση, για να βρει κάποια πρωτεύουσα για την «κυβέρνησή» του. Η Κόνιτσα ήταν μία μεγάλη ήττα για την κίνηση των συμμοριτών να καταλάβουν την εξουσία.
Κάθε χρόνο τιμάται από τις τοπικές ενώσεις Αποστράτων Στρατού και Χωροφυλακής και Πολεμιστών της Ηπείρου, υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, η μνήμη των πεσόντων υπερασπιστών της Μάχης της Κονίτσης στον ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου (που δέχθηκε τα πυρά των ανταρτών) και στο μνημείο που έχει ανεγερθεί για αυτούς στην Κόνιτσα.
Κλίνουμε γόνυ ψυχής και καρδίας στους ευκλεώς αγωνισαμένους και ενδόξως πεσόντας και σ’ αυτόν τον ιερό αγώνα του Γένους, μαζί με κάθε Ελληνόψυχο Πατριώτη-Εθνικιστή και προσευχόμαστε μαζί με κάθε πιστό Χριστιανό για την ανάπαυση των ψυχών τους. Οι απαγορεύσεις της σατανοκινήτου κυβερνήσεως του αφορισμένου Κούλη για τέλεση πανδήμων Μνημοσύνων στους Ήρωες με πρόσχημα την ανύπαρκτη πανδημία κοροϊδοϊού δεν πρέπει να μας πτοούν. Χρωστάμε στους νεκρούς αυτής της τιτάνιας προσπάθειας του Έθνους, που μας παρέδωσαν ελεύθερο ελληνικό Εθνικό Κράτος, ασχέτως αν αργότερα κάποιοι συνοδοιπόροι της εγκληματικής αριστερής ή φιλελέδικης κοσμοπολίτικης ιδεοληψίας το πρόδωσαν. Έχουμε χρέος και προς τους επιγιγνομένους, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, που δικαιούνται να ζουν ελεύθερα στην με ποταμούς αιμάτων ελευθερωθείσα γη των πατέρων τους. ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΓΕΝΝΑΙΟΥΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΟΠΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΔΑΦΝΟΣΤΕΦΑΝΩΜΕΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ, ΠΟΥ ΤΣΑΚΙΣΑΝ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΑΡΣΙΑ!
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ, ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ!
ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ, ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΖΥΓΟ!
(Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος (Π.Ε.Σ.)
ellinokratein.blogspot.gr
facebook.com/ellinokratein2