Μια κοινωνία που έχει πιάσει… πάτο ή μήπως έχει και πιο κάτω;

Τόσο σάπιος είναι πια ο κόσμος μας ή απλώς μίκρυνε και τίποτα πια δεν μένει κρυφό;

Ούτε εφιάλτης. Βιασμοί, χουλιγκανικές δολοφονίες, παιδοκτονίες, παιδεραστίες, πληρωμένα συμβόλαια, διαφθορά, βασανισμοί ηλικιωμένων, σκοτωμοί. Ένα μαύρο σύννεφο καθημερινά απλώνεται πάνω από ζωή μας. Το οργουελικό 1984 μοιάζει μικρό σε αυτή τη μαυρίλα που ζούμε, με αυτά που ακούμε… παντού ζόφος και έρεβος!

Ακούγοντας τις ειδήσεις, παρακολουθώντας την τηλεόραση ή το δίκτυο πραγματικά ψυχοπλακώνεσαι . Έχει και πιο πάτο άραγε; Ο νεαρός Άλκης που δεν κατάλαβε πως και γιατί έφυγε από τη ζωή. Ο 7χρονος που βρήκε το θάνατο από το χέρι της μάνας του και του συντρόφου της ήταν θαμμένος στην… ταράτσα του σπιτιού 5 χρόνια…Η 24χρονη που καταγγέλλει ότι βιάστηκε από 3 πλουσιόπαιδα, η 13χρονη που εξομολογείται στην δασκάλα της ότι ο άνθρωπος που ήταν στο σπίτι της επί χρόνια ασελγούσε πάνω της, τη βίαζε κατ’ επανάληψη. Δεκάδες -αν όχι περισσότεροι…-ηλικιωμένοι μαρτυρούσαν στα χέρια ανθρώπων σε ένα οίκο που μόνο… ευγηρία δεν προσέφερε. Κι ο παπάς που εκμεταλλευόταν το ράσο του στο Κατηχητικό βίαζε κοριτσάκια… Μοιάζει να μην έχει τελειωμό η ειδησεογραφία του είδους. Ούτε ώρα ηρεμίας, ούτε στιγμή να μην ησυχάζεις από όλα αυτά, ένα σφίξιμο μόνιμο στο στομάχι το νιώθεις πριν καν ανοίξεις τον δέκτη σου. Είναι τρέλα αυτό που βιώνουμε! Πολύ περισσότερο γιατί νομίζεις ότι μόνο αυτά συμβαίνουν γύρω σου, αυτή είναι η πραγματική ζωή και πέραν τούτων ουδέν! Να εξαιρέσουμε δεν μπορούμε και κάποιες ακραίες σκέψεις που έγιναν για ένα άλλο θλιβερό περιστατικό με τα 3 παιδιά της Πάτρας… Είναι αλήθεια ότι η συναισθηματική φόρτιση μεγαλώνει, όταν πρόκειται για ανήμπορούς ανθρώπους που βρίσκονται στο τέλος της διαδρομής τους ή για τόσο νεαρές και ευαίσθητες ηλικίες όπως είναι τα παιδιά.

Μας συγκλόνισε αυτή η ιστορία στο Γηροκομείο Χανίων, προκάλεσε αλγεινή εντύπωση το γεγονός των πλημμελών ελέγχων, η εγκληματική αδιαφορία μιας Πολιτείας και η ενοχική σιωπή της κοινωνίας. Άνθρωποι πέθαιναν στο κρεβάτι του πόνου, εκεί μέσα ο χάρος έμοιαζε να είχε βγει παγανιά και κανένας δεν είχε πάρει χαμπάρι… Το αυτό και με τη δολοφονία του μικρού που τον έθαψαν στην… ταράτσα της πολυκατοικίας η μάνα του και ο σύντροφός της. Το λες, το γράφεις και δεν το πιστεύεις! Το σκότωσαν, το έθαψαν, το εξαφάνισαν… τι ήταν βρε άθλιοι το παιδάκι για σας; Ούτε ένα ποντίκι να σκοτώσεις δεν του επιφυλάσσεις τέτοια τύχη…

Τραγικές ειδήσεις μιας μαύρης περιόδου. Κι εάν ήταν μόνο αναμετάδοση μιας είδησης, μία αναπαραγωγή τυχαίων γεγονότων ήταν εύκολο να ξεφύγεις. Πατάς το κουμπί, γυρίζεις κανάλι, δεν ανοίγεις υπολογιστή και εφημερίδα. Αλλά είναι πραγματικότητα. Σκληρή πραγματικότητα! Και όσο και αν διαφωνούμε μαζί της… δεν μπορούμε να την αλλάξουμε! Τι συμβαίνει όμως; Τόσο σάπισε η κοινωνία μας; Τόσο χειρότερα είναι τα πράγματα; Δεν είναι δίπλα μας άνθρωποι μα μόνο βιαστές, απατεώνες, εκμαυλιστές και δολοφόνοι; Δεν υπάρχει τίποτα όρθιο πια; Ή μήπως τώρα μαθαίνουμε τι πραγματικά γίνεται; Μήπως τώρα ο κόσμος μας είναι πιο μικρός και τα νέα τρέχουν; Μήπως έχει ξυπνήσει ο κόσμος και δεν κρατά τίποτα κουκουλωμένο, καταγγέλλει πιο εύκολα, νιώθει έτοιμος να ξεσκεπάσει καλά κρυμμένα μυστικά;

Το ερώτημα παραμένει: Ποιος φταίει; Η απάντηση δεν έχει δοθεί. «Η κοινωνία προετοιμάζει το έγκλημα. Ο εγκληματίας το διαπράττει.» έλεγε ένας μεγάλος Ιταλός δραματουργός. Ή μήπως είναι όλα… έτοιμα; Καθορισμένα; Δεν είμαι βέβαιος για το τι ισχύει. Αλλά η κοινωνία μας έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ενοχές για το περιβάλλον που έχει διαμορφώσει.

Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος-Του Κώστα Μπογδανίδη