Λόγος της Πέλλας Ηλεκτρονική Εφημερίδα Νομού Πέλλας
Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ήταν Έλληνας οπλαρχηγός και ηγετική μορφή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, γνωστός ως «Νικηταράς ο Τουρκοφάγος»
Γεννήθηκε στη Μεσσηνία το 1781. Η μητέρα του ήταν αδερφή του Κολοκοτρώνη. Ήταν ψηλός, μελαχρινός, πρώτος στο πήδημα και γρήγορος στο τρέξιμο. Πολεμούσε από 11 χρονών μαζί με τον πατέρα του.
Η επανάσταση του 1821
Με την έκρηξη της επανάστασης, μαζί με τον θείο του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και άλλους οπλαρχηγούς μπήκε στην Καλαμάτα, στις 23 του Μάρτη του 1821.
Στις 12-13 του Μάη επικεφαλής 800 ανδρών συμμετείχε στην νικηφόρα μάχη στο Βαλτέτσι.
Στις 18 Μαΐου του 1821 και ενώ κατευθυνόταν προς το Ναύπλιο με μόλις 200 άντρες, αντιμετώπισε στα Δολιανά ισχυρή Τουρκική δύναμη 6.000 ανδρών υπό τον Κεχαγιάμπεη, υποστηριζόμενη και από πυροβόλα.
Κατάφερε να τους προξενήσει τεράστια καταστροφή και σχεδόν να τους αποδεκατίσει. Έντρομοι οι Τούρκοι σκορπίστηκαν στις γύρω ρεματιές για να γλυτώσουν, εγκαταλείποντας τα ζώα και τα πυροβόλα τους στα χέρια των Ελλήνων.
Ο «Τουρκοφάγος»
Στη μάχη στα Δερβενάκια η ορμητικότητα και η «λύσσα» του ήταν τόσο μεγάλη που έσπασε τέσσερα σπαθιά με τα χέρια του (το τέταρτο κόλλησε στο χέρι του και έπαθε αγκύλωση)! Σ’ αυτήν τη μάχη του κόλλησαν το προσωνύμιο «Τουρκοφάγος», διότι όπως τον είδαν οι συμπολεμιστές του μέσα στα αίματα, έμοιαζε με σαρκοφάγο ζώο.
Ένας έντιμος και πιστός επαναστάτης
Μετά την μάχη, όταν τον ρώτησαν ποια λάφυρα θέλει, ο Νικηταράς απάντησε: «Δεν θέλω τίποτα. Θέλω να δω την πατρίδα μου λεύτερη»!
Παρά την άρνηση του να πάρει κι αυτός κάποια λάφυρα, στο τέλος και μετά από την επιμονή των συντρόφων του, πήρε μια σέλα, μια ταμπακέρα ξυλόγλυπτη κι ένα σπαθί.
Την σέλα χάρισε αμέσως σε συμπολεμιστή και φίλο του. Την ταμπακέρα, την έστειλε στην γυναίκα του Αγγελίνα με το σημείωμα: «Την στέλνω σε σένα που αγαπώ ύστερα από την Πατρίδα. Λάβε την για να με θυμάσαι».
Το ξίφος το έστειλε στην Ύδρα για τις ανάγκες του στόλου. Οι πρόκριτοι όμως του νησιού, το επέστρεψαν λέγοντας ότι «το σπαθί αυτό, μόνον όταν το κρατεί το χέρι του Νικηταρά έχει αξία».
Η ντροπή, ο “λίγος” Όθωνας και το άδοξο τέλος
Μετά την απελευθέρωση συνελήφθη δύο φορές και το 1839 φυλακίστηκε με διαταγή του βασιλιά Όθωνα. Τα βασανιστήρια που πέρασε στη φυλακή ήταν φρικτά.
Στις 18 Σεπτεμβρίου 1841 ο Νικηταράς επέστρεψε στο σπίτι του στον Πειραιά. Η κακή του ψυχολογική κατάσταση και η φτώχεια του επιδείνωσε ακόμη περισσότερο την υγεία του. Σιγά-σιγά άρχισε να χάνει την όρασή του.
Η φτώχεια και η τύφλωσή του τον οδήγησαν τελικά στην επαιτεία.Με εντολή της αρχής που όριζε τα πόστα επαιτείας στον Πειραιά,του όρισαν μια θέση κοντά στην σημερινή εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπαν να στέκεται εκεί κάθε Παρασκευή.
Ο Νικηταράς πέθανε τυφλός και πάμπτωχος στις 25 Σεπτεμβρίου 1849. Τελευταία του επιθυμία ήταν να τον θάψουν δίπλα στον θείο του Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
Σήμερα δυστυχώς ο τάφος του αγνοείται….
