Λόγος της Πέλλας Ηλεκτρονική Εφημερίδα Νομού Πέλλας
Στη φυλακή επιστρέφει η 30χρονη από την Πάτρα, η οποία τον Φεβρουάριο του 2020, λίγες ώρες μετά τον τοκετό,
έφυγε από το νοσοκομείο και εγκατέλειψε το νεογέννητο βρέφος της στην παραλία της Πλαζ, με αποτέλεσμα αυτό να πνιγεί αβοήθητο και να βρει τραγικό θάνατο.
Η γυναίκα είχε καταδικαστεί σε πρώτο βαθμό σε 8 χρόνια κάθειρξη για παιδοκτονία και όχι για ανθρωποκτονία από πρόθεση, όπως αρχικά είχε κατηγορηθεί, και μέχρι προχθές βρισκόταν προσωρινά ελεύθερη λόγω αναστέλλουσας ισχύος της ποινής που της είχε επιβάλει το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αιγίου, με τον όρο της ψυχιατρικής παρακολούθησης. Η 30χρονη γυναίκα κάθισε ξανά τη Δευτέρα (15/04) στο εδώλιο του κατηγορουμένου και δικάστηκε σε δεύτερο βαθμό από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Πατρών. Κρίθηκε ένοχη για παιδοκτονία όπως πρωτόδικα και παρά την περαιτέρω μείωση της ποινής σε πέντε χρόνια κάθειρξη, το δικαστήριο αποφάσισε με εισήγηση και της εισαγγελέα, να τη στείλει ξανά στη φυλακή για να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής, αναγνωρίζοντας μόνο το ελαφρυντικό το πρότερου σύννομου βίου, σύμφωνα με το pelop.gr.
Η ίδια, βυθισμένη στις σκέψεις της, μόλις αντιλήφθηκε ότι θα επέστρεφε στη φυλακή έπεσε στα γόνατα και με λυγμούς φώναζε, «γιατί, γιατί το κάνετε αυτό; Δεν μπορώ άλλο», ενώ και η μητέρα της, εκλιπαρούσε το δικαστήριο για επιείκεια: «Σας παρακαλώ πολύ, λυπηθείτε μας. Σας παρακαλώ πολύ, έχετε παιδιά δεν καταλαβαίνετε;».
Νωρίτερα, η κατηγορούμενη απολογήθηκε μέσα σε λυγμούς και υποβασταζόμενη από τον πατέρα της, ζήτησε από το δικαστήριο ανθρώπινη κατανόηση για την ψυχωτική κατάσταση που βίωσε, λέγοντας ότι έχει χάσει τη μισή ζωή της. Η γυναίκα έχει εκτίσει σχεδόν έναν χρόνο προσωρινής κράτησης στις φυλακές Ελαιώνα και με την τελική ποινή που της επέβαλε το δικαστήριο, της απομένουν κάποιοι μήνες έκτισης.
Ο συνήγορος υπεράσπισης Παναγιώτης Κοραντζόπουλος, μετά το τέλος της δίκης σχολίασε τα εξής: «Στην συγκεκριμένη υπόθεση οι υπερασπιστικές επιδιώξεις ταυτίστηκαν απόλυτα με τις δικαστικές παραδοχές. Η τελική επιμέτρηση της ποινής, καίτοι τοποθετήθηκε στο ελάχιστο όριο της κάθειρξης, δημιούργησε κάποιο τιμωρητικό υπόλοιπο προς έκτιση.
Προκύπτει, βέβαια, η αντιφατικότητα των σκοπών της ποινής, αλλά και η δι΄αυτής ματαίωση της προσπάθειας αυτοβελτίωσης και θεραπείας της κοπέλας, ως ψυχικά νοσούσας, επί σειρά ετών καθότι είχε χορηγηθεί αναστολή στην εκτέλεσή της μέχρι τον δευτεροβάθμιο έλεγχο.
Αδυνατώ να «προσεγγίσω» τα κριτήρια της τελικής κυρωτικής αποτίμησης, η οποία, κατά την άποψή μου, έχει σαφές μηνυματικό πρόσημο προς το σύνολο».
