Ραγίζει καρδιές η μητέρα της Κυριακής: “Θυσιάστηκε για να μιλήσουν κι άλλες γυναίκες”

Σχεδόν δύο μήνες από την γυναικοκτονία της 27χρονης Κυριακής Γρίβα έξω από το Α.Τ. των Αγίων Αναργύρων,…

που έπεσε νεκρή από τις πολλαπλές πισώπλατες μαχαιριές που δέχθηκε από τον πρώην σύντροφό της, η μητέρα της, ξεσπά για ακόμη μία φορά και ραγίζει καρδιές.

Η μητέρα της Κυριακής, μίλησε στον ΑΝΤ1, ζητώντας από τις Αρχές και τους εισαγγελικούς λειτουργούς, να ολοκληρώσουν τις έρευνές τους και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Εξέφρασε και πάλι την επιθυμία της να είχε κοντά το παιδί της, λέγοντας: «θέλω να την αγκαλιάσω, την μυρίσω, χάνω τη μυρωδιά της» και περιέγραψε πως, κάθε βράδυ “πηγαίνει” το χέρι της στο κινητό της, για να της στείλει μήνυμα.

«Πηγαίνω και χαϊδεύω τα μάρμαρα και λέω ‘το παιδί μου είναι εδώ μέσα’», είπε σε σπαρακτικό τόνο η γυναίκα, ενώ για την κόρη της ανέφερε «θυσιάστηκε για να βγουν κι άλλες γυναίκες να μιλήσουν, γιατί χρειάζεται πολύ θάρρος μία γυναίκα για να βγει και να μιλήσει για τον κακοποιητή της». Παράλληλα, σύμφωνα με ρεπορτάζ του ΑΝΤ1, το πόρισμα της ΕΔΕ για τις ευθύνες των αστυνομικών, επεστράφη λόγω ελλείψεων.

«Παρακαλάω την Παναγία να μου την στείλει στον ύπνο μου…»
«Είστε ένα πρόσωπο συμβολικό για εμάς», είπε η ρεπόρτερ του ΑΝΤ1 στη μητέρα της Κυριακής Γρίβα, με την ίδια να απαντά:

«Το ξέρω… Το καταλαβαίνω. Δυστυχώς όμως, δυστυχώς. Δυστυχώς, δεν θα ήθελα να συμβεί αυτό με τίποτα. Κάθε πρωί θέλω να της στείλω ένα μήνυμα, να της λέω, «καλημέρα». Πόσες φορές πήγε το δάχτυλο μου εκεί, στο τηλέφωνο της, να την πάρω τηλέφωνο, πολλές φορές…

Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα πήγαινα σε εκείνη την Κυριακή που είχα πάει στο σπίτι της και μου έφτιαξε καφέ. Ήταν ο πιο ωραίος καφές που είχα πιει ποτέ στη ζωή μου. Εύχομαι να τελειώσει εδώ, να ήταν το παιδί μου το τελευταίο, το τελευταίο θύμα, η τελευταία γυναίκα. Να είμαι η τελευταία μάνα που κλαίει το παιδί της. Θέλω να είμαι η τελευταία μάνα που κλαίει το παιδί της! Καμία άλλη μάνα! Καμία άλλη μάνα, γιατί μόνο οι μανούλες καταλαβαίνουν, μόνο οι μαμάδες καταλαβαίνουν πόσο πολύ πονάει, πονάει πολύ… Πονάει πολύ, παρά πολύ να «χάνεις» το παιδάκι σου… Θα ήθελα πολύ να την αγκαλιάσω… Γιατί ήταν αδυνατούλα και μικρούλα και θέλω να την αγκαλιάσω, να τη μυρίσω… Να τη μυρίσω θέλω, χάνω τη μυρωδιά της. Παρακαλώ κάθε βράδυ την Παναγία, κάθε βράδυ παρακαλάω την Παναγία να μου την στείλει στον ύπνο μου έστω για ένα λεπτό. Έστω για ένα λεπτό να μου πει, «μανούλα, δεν πόνεσα, ρε μαμά, δεν πόνεσα, δεν πόνεσα μαμά και νιώθω γαλήνη εδώ που είμαι, γιατί είμαι στην αγκαλιά της Παναγίας και προσέχω πολλά παιδάκια εδώ».

Μόνο μια μανούλα μπορεί να καταλάβει. Το πρώτο πράγμα όταν γεννιέται ένα παιδί, το πρώτο πράγμα που αναγνωρίζεις, που στο δίνουν στην αγκαλιά σου, είναι η μυρωδιά της. Η μυρωδιά της και το κλάμα της. Αυτά δεν θέλω να τα ξεχάσω ποτέ.

Θέλω να πω για αυτούς τους αστυνομικούς, για αυτούς εισαγγελικούς λειτουργούς, όποιοι κι αν αυτοί, να κάνουν όσο γίνεται πιο γρήγορα, να κάνουν γρήγορα, να ανακουφιστώ τουλάχιστον. Να πω ότι τελείωσε. Πηγαίνω και χαϊδεύω τα μάρμαρα και λέω, «το κοριτσάκι μου, το παιδάκι μου είναι εδώ μέσα». Γιατί το παιδί μου να είναι εκεί; Γιατί δεν βρέθηκε κάποιος να τη βοηθήσει; Εγώ αυτή τη στιγμή δεν είμαι και πολύ καλά, έχω βγει από το νοσοκομείο, την ψυχιατρική Κλινική, είμαι με βαριά φάρμακα και αγωγή. Θυσιάστηκε για να μιλήσουν κι άλλες γυναίκες να πάρουν παραδείγματα. Να μη φοβηθούν, να πουν ότι, να μην μου συμβεί κι εμένα το ίδιο και να βγουν να μιλήσουν. Γιατί χρειάζεται πολύ θάρρος για μια γυναίκα να βγει και να καταγγείλει τον κακοποιητή της».