Λόγος της Πέλλας Ηλεκτρονική Εφημερίδα Νομού Πέλλας
Λίγοι είναι αυτοί που θα μπορούσαν να μπουν στη θέση των ανθρώπων που επέζησαν από το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, των ανθρώπων που κατάφεραν να βγουν από την κόλαση της μοιραίας αμαξοστοιχίας Intercity 62 και πλέον προσπαθούν να συνεχίσουν τη ζωή τους. Ένας από τους επιζώντες είναι ο 21χρονος Δημήτρης Κωσταρέλος, 20 ετών όταν επιβιβάστηκε στο τρένο. Ήταν επιβάτης του δεύτερου βαγονιού, πίσω από το κυλικείο, στη θέση 45. Ανακαλεί μιλώντας στην Karfitsa τις στιγμές που έζησε σε εκείνο το τρένο.
«Υπήρχε μια κούραση λόγω του τριημέρου. Γενικά όμως δεν υπήρξε κάτι που να μας προξενήσει φόβο. Ήμασταν στο κουπέ μας και ήμασταν σε κατάσταση ηρεμίας. Είχαμε κλείσει και το φως. Δεν κοιμόμασταν αλλά ηρεμούσαμε», αναφέρει ο νεαρός. Θυμάται έντονα την πυκνή μυρωδιά της φωτιάς και τα ουρλιαχτά των ανθρώπων. Το δεύτερο βαγόνι αναποδογύρισε και ο ίδιος θυμάται να μη μπορεί να ορίσει το σώμα του την ώρα της σύγκρουσης. «Εκείνο το βράδυ, όπως είχαμε σηκωθεί και ψάχναμε τρόπο να βγούμε από το βαγόνι μέσα στο σκοτάδι, βλέπουμε ένα παιδί να βγαίνει από το παράθυρο. Είπαμε να πάμε κι εμείς από εκεί. Την ώρα που πήγα να πηδήξω κάτω μια γυναίκα μού είπε “σε παρακαλώ, βοήθεια”. Δεν ήξερα τι να κάνω. Μου είπε να πάρω το παιδί της, περίπου πέντε με έξι ετών. Έτσι όπως ήταν η θέση δεν χωρούσε να βγει η γυναίκα. Πήρα το μικρό και το έδωσα στο παιδί που είχε περάσει πρώτο κάτω. Μετά από αρκετές μέρες έμαθα ότι και η μητέρα ήταν καλά και σώθηκε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν είχα το παιδί στα χέρια μου να μου λέει “πρόσεχε”. Μετά από σχεδόν ένα χρόνο έμαθα ότι το παιδί είχε ένα σύστημα που το υποστηρίζει, γιατί είχε πρόβλημα στην καρδιά του και αν έβγαινε αυτό το σύστημα θα πέθαινε. Ήταν το μόνο άτομο που μπόρεσα να βοηθήσω. Εμείς που ήμασταν στα μπροστινά βαγόνια και ήμασταν δίπλα στη φωτιά δεν είχαμε “μυαλό” να καθίσουμε να βοηθήσουμε. Αυτοί που ήταν στα πίσω βαγόνια ήρθαν και βοήθησαν», εξηγεί.
«Έχουν παγώσει τα συναισθήματά μου»
Καθώς συμπληρώνεται ένας χρόνος από την τραγωδία, τα συναισθήματά του είναι έντονα. «Μπορεί να μην έχασα κάποιον άνθρωπο στο τρένο, μπορεί να μη πέθανα εγώ αλλά έχασα πολύ βίαια και απότομα ένα μέρος του εαυτού μου. Πίσω σε εκείνο το τρένο για μένα υπάρχει ένας Δημήτρης, τον οποίο ναι μεν θα αποχαιρετούσα κάποτε, αλλά δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα. Έχασα ένα μέρος του εαυτού μου και του χαρακτήρα μου. Αναγκάστηκα να δημιουργήσω έναν νέο Δημήτρη. Έχω αλλάξει πολύ. Έχουν παγώσει τα συναισθήματά μου».
Ο κ. Κωσταρέλος τονίζει επίσης στην Karfitsa ότι το βίωμα του κάθε επιζώντα είναι διαφορετικό, ενώ διαφορετική είναι και η αντιμετώπιση. «Είμαι 21 χρόνων και τόσο βίαια αναγκάστηκα να βιώσω κάτι τέτοιο. Είμαι 21 και παίρνω φάρμακα για να ανταπεξέλθω στην καθημερινότητα, παίρνω φάρμακα για να κοιμηθώ. Μου παρέχεται ψυχιατρική βοήθεια. Δεν έφταιξα σε κάτι εγώ για αυτό. Προσπαθώ κάθε μέρα να μη χάσω την ελπίδα μου. Αν ένας άνθρωπος χάσει την ελπίδα του, γίνεται τέρας. Δεν υπολογίζει τίποτα. Προσπαθώ όμως», δηλώνει.
«Για μένα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν υπάρχει το τρένο ως μέσο»
Έναν χρόνο μετά, η συνειδητοποίηση δεν έχει έρθει ακόμη για τον ίδιο. «Ακόμα δεν μπορώ να δεχτώ ότι και τα δύο τρένα είχαν ταχύτητα. Όταν βγήκα έπρεπε να πηδήξω πάνω από το εμπορικό, από τα βαγόνια που δεν είχαν κάτι. Στο μυαλό μου είχα ότι το τρένο αυτό ήταν από πάντα εκεί σταθμευμένο και εμείς πήγαμε και συγκρουστήκαμε μαζί του. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι και τα δύο τρένα είχαν ταχύτητα 160 χλμ. Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι εγώ έχω σωθεί από αυτό ενώ ήμουν στο δεύτερο βαγόνι»… δείτε εδώ
