Λόγος της Πέλλας Ηλεκτρονική Εφημερίδα Νομού Πέλλας
Ήταν τέσσερις το πρωί της 20ης Ιουλίου του 1974 και είχε ακόμη σκοτάδι, όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα τουρκικά πλοία στον Καραβά, «παγώνοντας» για πάντα τον χρόνο στην Κύπρο. Η 11χρονη τότε Αναστασία, βρισκόταν στο σπίτι της με την οικογένειά της, όταν άκουσε να φωνάζουν «ήρθαν οι Τούρκοι!». Μια φράση, που τότε δεν γνώριζαν ότι σηματοδοτούσε την έναρξη της τουρκικής εισβολής. Πενήντα χρόνια μετά, ο ξεριζωμός έχει αφήσει ανοιχτές πληγές στις ψυχές των χιλιάδων προσφύγων της Κύπρου, με μοναδική ελπίδα να παραμένει η επιστροφή στα σπίτια τους.
Ανήμερα της μαύρης επετείου της τουρκικής εισβολής, η Αναστασία Χριστοφόρου ξετυλίγει στο Τhesstoday.gr τις εικόνες πολέμου που έζησε στο χωριό της, πηγαίνοντας από το ένα καταφύγιο στο επόμενο, μέχρι να φύγει προς την πρωτεύουσα για να γλιτώσει από τις θηριωδίες των εισβολέων. «Φεύγοντας, αφήσαμε τα πάντα, μαζί και την παιδική μας ηλικία», αναφέρει χαρακτηριστικά.
«Ήμασταν εγκλωβισμένοι .Φωτιά ερχόταν από το βουνό, βόμβες από τον αέρα και πλοία από τη θάλασσα»
Περιγράφοντας τις κρίσιμες ώρες μετά την έναρξη της εισβολής, λέει «όταν ξεκίνησε η απόβαση, ακούσαμε τους βομβαρδισμούς από τα αεροπλάνα, τρανταζόταν όλο το σπίτι. Οι Τούρκοι στρατιώτες έριχναν βόμβες napalm που άναψαν φωτιά στο βουνό μας, τον Πενταδάχτυλο και οι φλόγες άρχισαν να περικυκλώνουν την κωμόπολη. Από τη μία η φωτιά, από τον αέρα τα αεροπλάνα και από τη θάλασσα τα πλοία. Νιώθαμε εγκλωβισμένοι, χωρίς σωτηρία. Στο σπίτι μας ήρθαν να προφυλαχθούν οικογένειες από τα παράλια, γιατί ήταν πιο κοντά στο βουνό παρά στη θάλασσα και περιμέναμε λίγες μέρες. Στο ραδιόφωνο, ακούγαμε πολεμικά ανακοινωθέντα που έλεγαν πως κερδίζουμε τον πόλεμο, όμως αυτό δεν ίσχυε… ψάξαμε καταφύγιο ακόμη και στις σπηλιές του βουνού. Σταδιακά άρχισε να αδειάζει η γειτονιά και στις 27 Ιουλίου αποφασίσαμε ότι τελειώνει ο χρόνος. Έτσι φύγαμε, μόνο με μία αλλαξιά ρούχα και στρωσίδια για να ξαπλώνουμε. Νομίζαμε πως θα επιστρέψουμε ξανά».
«Τα τελευταία 50 χρόνια ένα κομμάτι μας έχει παγώσει»
Αφού έφυγε από το σπίτι της, φιλοξενήθηκε μαζί με την οικογένειά της και άλλους πρόσφυγες σε σπίτια Κυπρίων στο Αργάκι Μόρφου. Μετά μεταφέρθηκε στο οικοτροφείο «Σχολή Μιτσή», στο Τρόοδος, κι έπειτα κατέληξε σε διαμέρισμα στη Λευκωσία. «Μόνο όταν κατασταλάξαμε στη Λευκωσία μάθαμε ότι οι Τούρκοι κατέλαβαν το 40% της Κύπρου. Η ζωή μας σταμάτησε εκεί. Συγγενείς, φίλοι και γνωστοί έφυγαν από τη ζωή περιμένοντας τη δικαίωση. Η μητέρα μου, μου έλεγε ότι θα γυρίσουμε πίσω πριν φύγει από τη ζωή… λίγο πριν το τέλος της έλεγε, “κόρη μου, ίσως προλάβετε εσείς…” Σήμερα μένω στη Λευκωσία, στο ίδιο διαμέρισμα. Δε θελήσαμε να ψάξουμε για άλλο σπίτι. Πενήντα χρόνια μετά, συνεχίζουμε τη ζωή μας ως μισοί άνθρωποι, η ψυχή μας μένει εκεί και περιμένουμε τη μέρα που θα πάμε πίσω», διηγείται… δείτε εδώ
