Η Αθήνα καλωσορίζει το πρώτο Σχολείο του Δάσους

Από αυτό το καλοκαίρι, η αττική γη καλωσορίζει το πρώτο Σχολείο του Δάσους. Σύμφωνα με τις αρχές της Παιδαγωγικής του Δάσους και των Ελεύθερων Σχολείων κι έτσι όπως έχουν εφαρμοστεί σε χώρες της Ευρώπης (I Ur och Skur) και του κόσμου, ομάδες παιδιών ηλικίας 2 έως 5 ετών και 6 έως 10, θα προσεγγίσουν τη ζωή στο ύπαιθρο, με την καρδιά, το νου και τα χέρια, σε ένα σχολείο καθοδηγούμενο από τα ίδια, χωρίς τοίχους, αυτό της φύσης.

Οδηγίες για να φτάσεις στο σχολείο του δάσους

Ερχόμενοι από Λεωφόρο Κηφισίας διερχόμαστε την Κηφισιά, συνεχίζουμε προς Νέα Ερυθραία όπου η λεωφόρος μετονομάζεται σε Βενιζέλου, συνεχίζουμε προς Εκάλη όπου γίνεται Θησέως και φτάνουμε Δροσιά όπου γίνεται ο ίδιος πάντα δρόμος Μαραθώνος. Εκεί στην πλατεία Δροσιάς, στα φανάρια δεξιά στρίβουμε και κινούμαστε επί της Λεωφόρου Δροσιάς-Σταμάτας. Στα δεύτερα φανάρια που συναντούμε στρίβουμε δεξιά προς Ροδόπουλη και στο αριστερό μας χέρι εντοπίζουμε την οδό Αγίου Ιωάννου και στρίβουμε αριστερά. Αυτός είναι ο δρόμος μας που διέρχεται μέσα από έναν μικρό οικισμό ονόματι Γαλήνη. Λίγο πριν αρχίσει να ανηφορίζει προς το ξωκλήσι του Άϊ-Γιάννη και το γήπεδο της Ροδόπολης, θα δούμε στο αριστερό μας χέρι και στην κορυφή ενός λόφου την πέτρινη καλύβα-τόπο συνάντησης των εξορμήσεων μας στη γύρω περιοχή. Φτάσαμε!

Μία ανταπόκριση από μία μέρα στο σχολείο του Δάσους

Ανηφορίζουμε στο λόφο με τις απαλές καμπύλες ώστε να βρεθούμε στην πέτρινη καλύβα μας και τα βήματα μας χώνονται στο βρεγμένο ακόμη χορτάρι από την χθεσινοβραδινή μπόρα, αναδύοντας μια υπέροχη μυρωδιά από νοτισμένο ξερό άχυρο και άγρια μέντα.

Ανοίγουμε τη βαριά πόρτα και καθόμαστε κάτω απ’ τον πλάτανο περιμένοντας τα παιδιά. Ο ήχος του ρυακιού ακούγεται ξεκάθαρα σήμερα ανακατεμένος με το θρόισμα των πλατύφυλλων δέντρων και το απόμερο κάλεσμα του μεγάλου πεύκου. Θυμήθηκα το κάλεσμα της αλεπούς προς τα μικρά της το προηγούμενο βράδυ με το φως του φεγγαριού να κυριαρχεί…

Σύντομα οι γύρω λόφοι αρχίζουν να υποδέχονται τα παιδιά, μεγάλα και μικρά. Σήμερα είχα φέρει μαζί μου και το μεταλλόφωνο για να συνοδέψουμε το πρωινό μας τραγούδι κι αυτό φάνηκε ταιριαστό, καθώς η πρώτη νότα στριφογύρισε στον αέρα:

“Βήμα-βήμα, ένα-δυο
ποιός να πέρασε από’δω
Βήμα-βήμα, ένα-δυο
μόνη μου θε’ να το βρω.
Ένα σάλτο σταματάει
ο λαγός μας προχωράει
ο σκαντζόχοιρος τσιμπάει
…”

Κατρακυλάμε με τα μεγαλύτερα παιδιά προς το ρυάκι. Κάποια ψάχνουν για ξύλα, κάποιος ψάχνει για ίχνη και η μεγαλύτερη της παρέας παρακολουθεί τις λιμπελούλες σάμπως απορροφημένη απόλυτα απ’ το θέαμα του ανάλαφρου πετάγματος τους. Σύντομα ανηφορίζουμε προσεκτικά ανάμεσα στις ελιές αποφασισμένοι να φτάσουμε αθέατοι στην φωλιά του λαγού, δίπλα στο παλιό καμίνι. Τα μικρότερα παιδιά με την Αθηνά ήδη σκαρφαλώνουν στο καράβι τους όπως λένε ένα τεράστιο σωρό από πέτρες στην κορυφή του λόφου. Μια αίσθηση ελευθερίας φουσκώνει το στήθος μου καθώς μισανοίγω τα μάτια και βλέπω τα παιδιά ανακούρκουδα πίσω απ’ τα σχίνα και τα πουρνάρια, με κλειστά τα μάτια και τα χέρια πίσω απ’ τ΄αυτιά ν’ αφουγκράζονται γύρω τους, ρουφώντας τους ήχους μιας αθόρυβα πολύβουης γης. Ο Γιώργος μου χαμογελάει συνωμοτικά κι η Έλια μου δείχνει το γεράκι στον ουρανό που σχίζει διαπεραστικά τη σιωπή.

Κι ύστερα φτάνουμε στα μεγάλα πλατάνια κι επιλέγουμε τη μεγάλη κουφάλα του πιο γέρικου για να ‘χτίσουμε’ την φωλιά μας. Η γη γύρω είναι υγρή και παρατηρούμε πόσο διαφορετικό είναι εδώ το χώμα απ’ ό,τι στους λόφους. Κάποια παιδιά βγάζουν τα παπούτσια τους κι όλοι σχεδόν συλλέγουν πεσμένα κλαδιά και τα στερεώνουν ανάμεσα στις διχάλες του ανοιγμένου κορμού, δημιουργώντας μια ανάλαφρη ‘στέγη’. Ο Φίλιππος κάθεται με τα κιάλια στην απαρχή του λιβαδιού που ξεδιπλώνεται πιο πέρα προσμένοντας να ξαναδεί μια μάχη όπως αυτή που προηγήθηκε, ανάμεσα σε ένα ζευγάρι μικρών αρπακτικών πουλιών και σε έναν εισβολέα, γεράκι.

Είναι όμορφο να τα βλέπω να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, κι αντί να καθαρίσουν το ‘δάπεδο’ της φωλιάς τους, να το στρώνουν με χλωρό τριφύλλι που συλλέγουν τριγύρω, καθώς θα ‘ταν λένε πολύ υγρό για να καθίσουν. Τρώνε το κολατσιό τους καθισμένα μέσα στην κουφάλα, στα χόρτα επάνω, ή σκαρφαλωμένα στα κλαδιά των δέντρων. Έρχεται και η ομαδούλα με τα μικρά παιδιά κι ο δίχρονος Ορέστης θέλει να σκαρφαλώσει κι αυτός στον πλάτανο. Μαγεία… Χωρίζονται σε αλεπούδες και λύγκες και παίζουν κυνηγητό, μπαινοβγαίνοντας στην φωλιά.

Γυρίζοντας στην καλύβα καθόμαστε πάλι γύρω απ’ τον πλάτανο και διαβάζουμε ένα παραμύθι, λίγο πριν το μεσημεριανό αποχαιρετισμό μας. Αύριο πάλι.

Πηγή: tvxs.gr

Η Αθήνα καλωσορίζει το πρώτο Σχολείο του Δάσους