Κόκο, ο γορίλας που αγαπούσε τις γάτες

Η αγάπη μου για την ζωολογία δεν ξεκίνησε καθόλου τυχαία. Αλλά να μην τα πολυλογώ, το σίγουρο είναι ότι η Τζέιν Γκούντολ, η ερευνήτρια των χιμπατζήδων

έβαλε ανεπανόρθωτα το χεράκι της. Εάν κάποια στιγμή σας παραπέσει κάποιο έργο της, μη διστάσετε, πάρτε το και για σας και για τα παιδιά σας. Η συναίσθηση ως πολιτισμός είναι ο θεμέλιος λίθος μιας αρμονικής και ανώτερης κοινωνίας, και βάση για να πλάσετε τα παιδιά σας με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνουν ανθίσουν ως πραγματικοί άνθρωποι! Αισιοδοξώ πως θα τα καταφέρουμε κάποια στιγμή.
Μια και το έφερε η κουβέντα, μια μελέτη ενός πανεπιστημίου (δεν έχει σημασία ποιο) ανέδειξε ότι οι άνθρωποι με υψηλότερο IQ και γενικά οι πιο μορφωμένοι τείνουν να αρέσκονται στην παρέα μιας γάτας (συγγνώμη κυνόφιλοι, δε το είπα εγώ αυτό). Και όταν λέω αυτό μου έρχεται στο μυαλό και η Κόκο ο γορίλας, που είναι και το βασικό θέμα αυτού του άρθρου: Μια γορίλας που είχε σκορ από 70 έως 90 σε διάφορα τεστ IQ, όταν για παράδειγμα ο κύριος Φόρεστ Γκάμπ είχε ένα IQ 75 και κατέληξε με εκατομμύρια στην τράπεζα και πολλά στρέμματα ακινήτων και μπόλικα βραβεία!
Η Κόκο γεννηθείς 4 Ιουλίου 1971 στο Ζωολογικό κήπο του Σαν Φρανσίσκο, το αρχικό της όνομα ήταν Hanabi-ko (δείτε και την ομώνυμη ταινία του απίστευτου Τακέσι Κιτάνο – τον λατρεύω), το οποίο μεταφράζεται σε «παιδί πυροτεχνημάτων» στα Ιαπωνικά. Λόγο ασθένειας διαχωρίστηκε από τους άλλους γορίλες και μεταφέρθηκε στο The Gorilla Foundation στα βουνά της Santa Cruz. Εκεί γνώρισε την καλύτερη της φίλη, την Φρανσίν Πένι Πάτερσον, μια φοιτήτρια ψυχολογίας στο Στάνφορντ που διεξήγαγε ένα πείραμα για το διδακτορικό της πρόγραμμα.
Mε όλο τον σεβασμό στους Naomi Watts, Sigourney Weaver, και Jessica Lange κανένας άνθρωπος δεν έχει δημιουργήσει ποτέ δεσμό με έναν γορίλα όπως η Francine Penny Patterson με την Κόκο. Σε μια προσπάθεια να επικοινωνήσει με τον μεγάλο πίθηκο, άρχισε να της διδάσκει νοηματική και αγγλικά. Ήταν σε θέση να χρησιμοποιεί πάνω από 2.000 αγγλικές λέξεις στο λεξιλόγιό της και μπορούσε να επικοινωνήσει με την Φρανσίν και άλλους ανθρώπους. Είχε επίσης δημιουργήσει περίπου 1.000 και επιπλέον νοήματα για αυτό στο οποίο η Πάτερσον αναφέρεται ως “Gorilla Sign Language”, γοριλίστικα δηλαδή. Η Κόκο έκανε παγκόσμια αίσθηση και κέρδισαν και εξώφυλλο της έκδοσης του 1976 του National Geographic. Η επιρροή της Κόκο αναγνωρίστηκε από πολλούς διάσημους, καθώς έκανε φιλίες με τους Robin Williams, Leonardo Di Caprio, William Shatner, Peter Gabriel και πολλούς άλλους. Αυτό πάντως που έκανε εντύπωση σε όλους είναι η αγάπη της Κόκο για τα γατάκια. Και εδώ θα αναπροσαρμόσω αποσπάσματα από το βιβλίο της Francine Patterson «Koko Kitten’s»:
“Η Κόκο είναι σε θέση να γνωστοποιήσει τις απόψεις της και έχει μια ισχυρή αίσθηση για το ποια είναι. Στην πραγματικότητα, όταν ρώτησα την Κόκο αν ήταν ζώο ή άνθρωπος, απάντησε: «Γορίλας καλός άνθρωπος». Υπήρξαν πολλές φορές που η Κόκο με εξέπληττε, με διαφώτιζε και με ενέπνεε, αλλά τίποτα δεν με προϊδέαζε για το πώς θα αντιδρούσε όταν ένα μικρό, γκρίζο ορφανό γατάκι ήρθε να ζήσει μαζί μας. Αυτή είναι η ιστορία της Κόκο με το γατάκι της, τον All Ball. Είναι μια ιστορία στην οποία μια γοριλίνα μας μιλάει για τον εαυτό της σε μια γλώσσα που εκφράζει αγάπη, θυμό, θλίψη και χαρά – και στην ουσία, εμπνέει έναν νέο σεβασμό για όλα τα πλάσματα.
Κάθε χρόνο, κάνω ένα πάρτι για την Κόκο με τούρτα, αφρώδη μηλίτη και πολλά δώρα. Η Κόκο ξέρει τι είναι τα γενέθλια. Όταν ρωτήθηκε τι κάνει στα γενέθλιά της, απάντησε: “Φάτε, πιείτε, γερνάτε.”
Τρεις μέρες πριν από το πάρτι της είπα: «πηγαίνω για ψώνια σήμερα. Τι θέλεις στα γενέθλιά σου»; «Δημητριακά. Καλό ποτό», σημείωσε η Κόκο.«Αλλά τι δώρα θέλεις»; ρώτησα.
«Γάτα», απάντησε η Κόκο και επανέλαβε, «Γάτα, γάτα, γάτα».
Δεν με εξέπληξε το γεγονός ότι η Κόκο ζήτησε μια γάτα. Διαβάζουμε εδώ και πολλά χρόνια και οι αγαπημένες τις ιστορίες ήταν ο «Παπουτσωμένος γάτος» και τα «Τρία μικρά γατάκια». Όταν διαβάζει την ιστορία των τριών μικρών γατιών που χάνουν τα γάντια τους, η Kόκο καταλαβαίνει ότι η μητέρα τους είναι θυμωμένη και ότι τα γατάκια κλαίνε. «Τρελό», μου δείχνει η Κόκο.
Στα γενέθλιά της έδωσα στην Κόκο τα συνήθη δώρα-χυμό μήλου, μερικά φρούτα, ξηρούς καρπούς και μια κούκλα. Δεν ήθελα να δώσω στην Κόκο μια κούκλα γάτα για παιχνίδι γιατί ήξερα ότι τελικά θα την καταστρέψει.
Τον Δεκέμβριο, έκανα μια λίστα για αυτήν. Έβγαλα περίπου είκοσι φωτογραφίες-φρούτα, λαχανικά, ξηρούς καρπούς (και άλλες νοστιμιές που ταίριαζαν στη διατροφή της), κούκλες, χτένες και κουβέρτες. Κάθε Χριστούγεννα η Κόκο παίρνει μια κάλτσα με πολλά δώρα. Αγαπά τα Χριστούγεννα.
“Τι θες για τα Χριστούγεννα;” ρώτησα καθώς έδειξα στον Κόκο τις φωτογραφίες. Η Κόκο μελέτησε προσεκτικά το φυλλάδιο. Στη συνέχεια, έδειξε μια κούκλα, καρύδια… και μια γάτα!
Όταν ήρθε η ώρα της έδωσα τα χριστουγεννιάτικα δώρα της και συμπεριέλαβα μια γάτα-κούκλα. Η συμπεριφορά της μου είχε φανεί παράξενη και τελικά κατάλαβα: Ήταν δυσαρεστημένη με το χριστουγεννιάτικο δώρο της. Δεν ήθελε μια γάτα-κούκλα. Η Κόκο ήθελε μια πραγματική γάτα.
Ήταν σχεδόν έξι μήνες αργότερα, όταν η Κάρεν, μια από τις βοηθούς μου, έφτασε με τρία γατάκια. Τα νεογέννητα γατάκια είχαν εγκαταλειφθεί από τη μητέρα τους. Η Κάρεν έδειξε τα γατάκια στην Κόκο. «Τα λατρεύω», υπέγραψε η Κόκο. Καθώς δείξαμε στην Κόκο τα γατάκια, τα τέσταρε. Όταν συναντά έναν νέο φίλο, φυσάει στο πρόσωπό του. Νομίζω ότι προσπαθεί να τον μυρίσει. Ίσως περίμενε τα γατάκια να ανταποκριθούν αντίστοιχα. Η δοκιμή αγγίγματος εξέπληξε. Τα δυο γατάκια είχαν τρομοκρατηθεί, μάλλον από την όψη της. Το τρίτο γατάκι, ένα καφέ τιγράκι χωρίς ουρά, δεν αντέδρασε καθόλου. “Ποιο θέλεις;” ρωτήσαμε.
”Αυτό”, έγνεψε η Κόκο, δείχνοντας το τιγράκι.
Και την επομένη μέρα που έφεραν ξανά τα γατάκια να παίξει μαζί τους αυτή είχε διαλέξει εκείνο. «Πως θα το ονομάσεις το γατάκι;» Ρώτησα.
«All Ball, ο Μπάλας», σημείωσε η Κόκο.
«Ναι», είπα, «σαν μια μπάλα, που δεν έχει ουρά». Και οι γορίλες δεν έχουν ουρά, ίσως για αυτό αυτοί οι δύο έγιναν και φίλοι. Ο Μπάλας έμεινε όλη τη νύχτα. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας έγινε μόνιμο μέλος του νοικοκυριού μας… η συνέχεια εδώ