Λόγος της Πέλλας Ηλεκτρονική Εφημερίδα Νομού Πέλλας
Αναλύοντας τα στοιχεία που μπορεί κανείς να εντοπίσει αναφορικά με τη στάση των Τούρκων στο Αιγαίο και την αμφισβήτηση των Εθνικών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων μέχρι το 1974 κομβικό σημείο μετά τα γεγονότα του 1955 στη Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο που η Τουρκία έδειξε τις πραγματικές της προθέσεις για την παραπέρα πορεία.
Ήταν το 1962 όταν σε Ελληνικά χωρικά ύδατα οι Τούρκοι βύθισαν το Καλύμνικο αλιευτικό σκάφος Μαρίτσα με δύο νεκρούς από το πλήρωμα, τρεις να καταλήγουν στις Τουρκικές φυλακές για έξι μήνες και τον καπετάν Μανώλη Λόλια ή Σάρακα να πέφτει στη θάλασσα λίγα λεπτά πριν βουλιάξει ολοκληρωτικά το αλιευτικό και για 5 ώρες να παλεύει με τη θάλασσα και τις σφαίρες της Τουρκικής καταδίωξης να πέφτουν βροχή προκειμένου να τον σκοτώσουν. Στόχος των Τούρκων ήταν να χαθούν όλα τα ίχνη και το γεγονός να μην δει ποτέ το φως της δημοσιότητας, αλλά με τον φόβο να φωλιάζει στις ψυχές των Καλυμνίων ψαράδων ότι χάθηκαν δικοί τους άνθρωποι χωρίς να γνωρίζει κανείς οτιδήποτε στο νησί. Έτσι λοιπόν αναζητώντας στοιχεία από διάφορες πηγές βρήκα ελάχιστα, όμως τα σπουδαιότερα είναι οι ζωντανές μαρτυρίες, δύο εκ των πρωταγωνιστών που ήταν στο αλιευτικό και βρίσκονται στη ζωή και θυμούνται εκείνες τις τραγικές ώρες καταχείμωνα του 1962. Ο τρίτος από το πλήρωμα επιζών, βρίσκεται στην Αυστραλία ως μετανάστης.
Προκειμένου να φωτιστεί το γεγονός όσο καλύτερα μπορεί, έκανα δύο επισκέψεις στα σπίτια των δύο ψαράδων που έζησαν το σκληρό πρόσωπο των υπεύθυνων του επεισοδίου και ο αναγνώστης θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα γιατί ασφαλώς ούτε ο καπετάνιος ούτε το πλήρωμα του Τουρκικού πολεμικού ενήργησαν αυτοβούλως αλλά μετά από εντολές ανωτέρων. Ο καπετάν Μανώλης Σάρακας δείχνει πάνω στο χάρτη την ακριβή θέση που εμβόλισαν οι Τούρκοι το Μαρίτσα στα ελληνικά νερά.
Ήταν Νοέμβριος του 1962, έντεκα με δώδεκα τα μεσάνυχτα και ψαρεύαμε σε Ελληνικά νερά μεταξύ Καλολίμνου και Ιμίων με το αλιευτικό Μαρίτσα, όταν ξαφνικά μια Τουρκική καταδίωξη με χαρακτηριστικά Ζ-17 και με σβηστά φώτα πλησιάζοντας στο σκάφος μας το εμβόλισε στη πλώρη δημιουργώντας ένα τεράστιο ρήγμα και ταυτόχρονα πήδηξε πάνω στο κατάστρωμα του Μαρίτσα, ένας Τούρκος ναυτικός που μιλούσε Ελληνικά, κρατώντας όπλο και φακό ενώ μετά τον εμβολισμό η Τουρκική καταδίωξη προσπάθησε να γυρίσει τη πλώρη του Μαρίτσα προς την Τουρκία ώστε λίγο λίγο να το μετακινήσει στα Τουρκικά νερά.
Ο Καπετάν Μανώλης Λόλιας ή Σάρακας διηγείται ότι μέσα στο πανδαιμόνιο που δημιουργήθηκε μετά από τον εμβολισμό του σκάφους και με τη θάλασσα να μπαίνει στο σκάφος με μεγάλη ταχύτητα από το ρήγμα που δημιουργήθηκε και επειδή ο Τούρκος ναύτης που βρισκόταν πάνω στο Μαρίτσα ζητούσε να μάθει επίμονα και σε έξαλλη κατάσταση ποιος είναι ο καπετάνιος και κανένας δεν απαντούσε, σκότωσε τον 17 χρόνο Μηλιάδη που βρισκόταν στο μηχανοστάσιο του σκάφους, τότε βρήκα το κουράγιο και παίρνοντας ένα λουστάρι (καβύλια) κτύπησα τον Τούρκο ναύτη και τον έριξα στη θάλασσα. Ο καπετάνιος και οι άλλοι ναύτες της Τουρκικής καταδίωξης βλέποντας αυτό το σκηνικό με τον Τούρκο Ναύτη στη θάλασσα και προσπαθώντας να τον ανεβάσουν στη καταδίωξη, το πολεμικό σκάφος έκανε γύρους και πυροβολούσε αδιάκριτα με αποτέλεσμα να κτυπήσουν τον δεύτερο ψαρά του μισοβουλιαγμένου Μαρίτσα, τον Γιάννη Γιατζόγλου ο οποίος πέθανε από αιμορραγία.
Σ’αυτό τον ελάχιστο χρόνο, που έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, μετά το κτύπημα που έκανα στο Τούρκο ναύτη έπεσα και εγώ στη θάλασσα και με μεγάλες αναπνοές κατάφερα να απομακρυνθώ παρά το ότι οι σφαίρες έπεφταν από πάνω μου βροχή γιατί αφού πλέον το Μαρίτσα πρακτικά είχε βουλιάξει, βρέθηκαν στη θάλασσα επίσης και οι άλλοι τρεις ψαράδες οι οποίοι προσπάθησαν να απομακρυνθούν από τη Τουρκική καταδίωξη χωρίς όμως να τα καταφέρουν και τους συνέλαβαν και τους τρεις σε μια απόσταση 300-400 μέτρα από το σημείο που διαδραματίστηκαν αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα.
Ο καπετάν Μανώλης Σάρακας δείχνει πάνω στο χάρτη την ακριβή θέση που εμβόλισαν οι Τούρκοι το Μαρίτσα στα ελληνικά νερά
Για πέντε περίπου ώρες με συνεχείς μεγάλες αναπνοές απομακρυνόμουνα από το χώρο που βούλιαξε το Μαρίτσα , βγάζοντας το κεφάλι μου από τη θάλασσα μόνο για να ανανεώσω την αναπνοή μου αφού επί ώρες η Τουρκική καταδίωξη αναζητούσε τον έκτο του πληρώματος και που με ήθελαν άρον άρον νεκρό για να μην υπάρχουν ίχνη από το συμβάν. Εγώ σ’αυτή την αξέχαστη εφιαλτική βραδιά κατάφερα να δοκιμάσω τις ανθρώπινες μου αντοχές και έφτασα ξημερώματα στις ακτές της Ψερήμου που με βρήκε ένας βοσκός Ψερημιώτης.
Ο άλλος επιζών από το πλήρωμα του Μαρίτσα ο Μυλωνάς Γιώργος, 17 χρονών και αυτός τότε, τον οποίο επισκέφτηκα στο σπίτι του στις 22/7/2017μου είπε ότι δεν θέλει να θυμάται εκείνες τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε τότε . Όμως θέλοντας να φωτίσει με τη ζωντανή μαρτυρία του πόσο μεθοδικά δούλευαν οι Τούρκοι από τότε για να αμφισβητήσουν τα θαλάσσια σύνορα μας μου είπε τα εξής: Μετά τον εμβολισμό του Μαρίτσα και το σκοτωμό των δύο ψαράδων όταν η Τουρκική καταδίωξη μας περισυνέλεξε και μας ανέβασε στο σκάφος, μας ρωτούσαν επίμονα πόσα άτομα ήταν στο Μαρίτσα και εγώ που ήμουν ο μικρότερος μόλις 17 χρονών και έχοντας δει τον άλλο17χρονο να τον σκοτώνουν μπροστά στα μάτια μου είπα την αλήθεια, ότι ήμασταν έξι πάνω στο σκάφος! Οι Τούρκοι όμως μετρούσαν 5 άτομα, τους δύο σκοτωμένους και εμάς τους τρεις που συνέλαβαν. Και όσο δεν έβρισκαν τον έκτο από το πλήρωμα τόσο μας κτυπούσαν περισσότερο.
Οι Τούρκοι με πίστευαν και δε με πίστευαν όμως γι’ αυτό μέσα στα άγρια μεσάνυχτα έκαναν γύρους μέσα στη θάλασσα με την καταδίωξη πολυβολώντας εδώ και εκεί γιατί ήθελαν να σκοτώσουν και τον έκτο εάν υπήρχε, δηλαδή τον καπετάν Μανώλη Σάρακα για να εξαφανίσουν όλα τα ίχνη. Εμάς τους τρεις ψαράδες μας κράτησαν τρεις μέρες πάνω στη Τουρκική καταδίωξη και μας έδερναν συνέχεια και μετά μας μετέφεραν στις φυλακές στη περιοχή της Μούγλας όπου συνέχισε το ίδιο βιολί. Στη φυλακή μείναμε έξι μήνες μέχρι που τελείωσαν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και αποδείχθηκε ότι το Μαρίτσα ψάρευε σε Ελληνικά νερά. Μετά την επιστροφή μας στο νησί από τις φυλακές στη Τουρκία, πέθανε ο Κουλιάς Γιάννης, από τις πολλές κακουχίες. Ο Γιώργος ο Μυλωνάς λέει για τον καπετάν Μανώλη το Σαρούκο ότι εάν δεν έπεφτε στη θάλασσα και δεν είχε τις δυνάμεις να φτάσει στη Ψέρημο ή εάν τον σκότωσαν οι Τούρκοι δεν θα υπήρχαν καθόλου ίχνη και κανείς δε θα μάθαινε για το περιστατικό. Ήταν λέει φοβερός κολυμβητής με πολύ μεγάλη αναπνοή.
Ο Γιώργος ο Μυλωνάς λέει για τον καπετάν Μανώλη το Σαρούκο ότι εάν δεν έπεφτε στη θάλασσα και δεν είχε τις δυνάμεις να φτάσει στη Ψέρημο ή εάν τον σκότωσαν οι Τούρκοι δεν θα υπήρχαν καθόλου ίχνη και κανείς δε θα μάθαινε για το περιστατικό. Ήταν λέει φοβερός κολυμβητής με πολύ μεγάλη αναπνοή.
Με τις μαρτυρίες του καπετάν Μανώλη Σάρακα και του Γιώργου Μυλωνά αποδεικνύονται οι σχεδιασμοί της Τουρκίας πως ενεργούσε για να αμφισβητηθεί το καθεστώς στο Αιγαίο εδώ και έξι δεκαετίες, γι’ αυτό επιβάλλεται οι άνθρωποι αυτοί να τιμηθούν όπως πρέπει να τιμηθεί και ο Αντώνης Βεζυρόπουλος ο βοσκός των Ιμίων. Το παράδοξο σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι μετά την ενδελεχή έρευνα μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας για το περιστατικό του Μαρίτσα και ενώ διαπιστώθηκε ότι το σκάφος ψάρευε στα Ελληνικά Χωρικά Ύδατα δίπλα στα Ίμια, τις αποζημιώσεις τις πλήρωσε το Ελληνικό κράτος με Απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου.
Με δεδομένο τα όσα κάνει η Τουρκία στο Αιγαίο σε θάλασσα και αέρα ιδιαίτερα μετά την εισβολή στην Κύπρο το 1974, που παράνομα σήμερα διατείνονται οι Τούρκοι ότι αυτοί έχουν την ευθύνη έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο ανατολικά του 25ου Μεσημβρινού, που εκδίδουν παράνομα ΝΑΥΤΕΧ για ασκήσεις με πραγματικά πυρά αποκλείοντας ολόκληρες περιοχές μεταξύ Καστελορίζου και Ρόδου, που αμφισβητούν την ύπαρξη ΑΟΖ στα νησιά Ρω και Στρογγύλη, ενώ αυτή προβλέπεται σύμφωνα με το άρθρο 121για το Δίκαιο της Θάλασσας, με αναγγελία για παράνομες επιχειρήσεις που προβλέπουν την ναυτική συνεργασία και κατεύθυνση Εμπορικών Πλοίων σε όλο το μήκος και πλάτος των Διεθνών Υδάτων του Αιγαίου βορείως του 37ου παραλλήλου και τις νηοψίες που επιχειρεί παράνομα σε Ελληνικά –Καλυμνιακά αλιευτικά στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου μεταξύ Καστελλορίζου και Ρόδου στα πλαίσια του ICCAT, και τις ανεξέλεγκτες πλέον παραβιάσεις του Εθνικού εναέριου χώρου, αποτελεί εθνική ανάγκη επιτέλους οι Ελληνικές πολιτικές ηγεσίες να εγκαταλείψουν την πολιτική του “δεν διεκδικούμε τίποτα και δεν παραχωρούμε τίποτα” και να κοιτάξουν στα μάτια την εκάστοτε Τουρκική ηγεσία αξιολογώντας σωστά τις πραγματικές προθέσεις και σχεδιασμούς της, αξιοποιώντας την γεωπολιτική και γεωστρατηγική αξία της χώρας μας.
Φωτεινό παράδειγμα που πρέπει να μελετήσουν πολύ προσεκτικά και σε βάθος οι Έλληνες πολιτικοί είναι η πολιτική του αείμνηστου Εθνάρχη Τάσου Παπαδόπουλου όταν το 2004 με 40.000 στρατό κατοχής στη Κύπρο, ανακήρυξε την ΑΟΖ της Κύπρου, όταν οι έχοντες τότε την ευθύνη της άσκησης Εξωτερικής πολιτικής της χώρας προσπάθησαν να τον αποτρέψουν να ανακηρύξει ΑΟΖ φοβούμενοι την αντίδραση της Τουρκίας. Μόνο ντροπή ταιριάζει σ’ αυτές τις λογικές με τις οποίες αντέδρασαν οι πολιτικοί ταγοί της χώρας εκείνη την εποχή με αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο στις επιλογές ενός μεγάλου πραγματικά πολύ μεγάλου οραματιστή Έλληνα πολιτικού όπως ήταν ο αείμνηστος Τάσος Παπαδόπουλος.
Γι’ αυτό θα πρέπει αυτοί οι Έλληνες πολιτικοί που αντιμετώπισαν με αυτό τον φοβικό τρόπο την απόφαση της ανακήρυξης της ΑΟΖ της Κύπρου να επισκεφτούν τον τάφο του Τάσου Παπαδόπουλου και γονατιστοί να ζητήσουν ταπεινά συγνώμη από τον ίδιο και όλο το Έθνος.
Διότι όχι μόνο δεν έγινε πόλεμος μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας μετά την ανακήρυξη της ΑΟΖ αλλά ξαφνικά η Κύπρος βρήκε δυνατούς προστάτες γιατί στις εξωτερικές σχέσεις υπάρχουν μόνο συμφέροντα και όχι φίλοι αφού οι ίδιες χώρες που το 1974 , εάν δεν προέτρεψαν σίγουρα ανέχτηκαν την εισβολή εκ μέρους των Τούρκων στο νησί γι’ αυτό και σήμερα ο Ερντογάν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, μετά την ανακήρυξη και την οριοθέτηση της ΑΟΖ της Κύπρου και την έναρξη των γεωτρήσεων. Αλλά το μεγάλο πρόβλημα για τους Έλληνες πολιτικούς όσον αφορά την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής στον χώρο των Βαλκανίων αλλά κυρίως η στάση μας απέναντι στη Τουρκία είναι το φοβικό σύνδρομο που τους διακατέχει. Και αυτό γιατί; Γιατί απλούστατα δεν αξιοποιούν τους ειδικούς που μπορούν και κάνουν αναλύσεις και εκεί να πατήσουν οι πολιτικοί που συνδυαστικά με την ισχύ των Ε.Δ της χώρας που πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα να διαμορφώνουν και την στρατηγική αλλά και την τακτική στην άσκηση της εξωτερικής μας πολιτικής. Οι Έλληνες πολιτικοί δεν πρέπει να ξεχνούν μέσα από την ανάλυση των ειδικών και μια παραδοχή που είναι πραγματικότητα. Ότι οι Τούρκοι ουδέποτε, την απειλή άσκησης βίας με την οποία πολιτεύονται από την δεκαετία του 1950 μέχρι σήμερα την έκαναν πράξη εάν δεν είχαν την στήριξη των ΗΠΑ ή στη χειρότερη εκδοχή την ανοχή τους καθώς επίσης και την ανοχή της Ρωσίας.
Γι’ αυτό άμεσα πρέπει να καταργηθεί το ΚΥΣΕΑ και να θεσμοθετηθεί και να λειτουργήσει το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας. Σε κάθε περίπτωση επειδή καλά κρατεί το γαϊτανάκι της αμφισβήτησης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων εκ μέρους της Τουρκίας επιβάλλεται άμεσα η χάραξη Εθνικής στρατηγικής, γιατί το πληγωμένο θερίο όπως είναι σήμερα ο Ερντογάν αφού δεν του βγαίνει τίποτα ούτε στη Συρία, ούτε στο βόρειο Ιράκ ούτε στην ΑΟΖ της Κύπρου μπορεί να κάνει πράξη την απονενοημένη κίνηση και να δημιουργήσει θερμό επεισόδιο που μπορεί να γενικευθεί σε πόλεμο πιστεύοντας ότι θα τον κερδίσει και έτσι να ανατάξει τις εσωτερικές του δυνάμεις στη πορεία προς τις εκλογές του 2019. Βέβαια ο Ερντογάν λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο γιατί οι Ένοπλες δυνάμεις της χώρας είναι έτοιμες να υπερασπιστούν σε κάθε περίπτωση την εδαφική ακεραιότητα της.
Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Παυλόπουλος στο πρόσωπο του οποίου πρόσφατα προσεβλήθη όλο το Ελληνικό Έθνος όταν πηγαίνοντας στα ακριτικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου παρενοχλήθει το ελικόπτερο που τον μετέφερε από τους Τούρκους θα πρέπει επιτέλους να συγκαλέσει με πρωτοβουλία του τους πολιτικούς αρχηγούς και την ηγεσία των Ε.Δ κεκλεισμένων των θυρών και να αναλύσουν και να αξιολογήσουν την κατάσταση με τα όσα πλέον πράττουν οι Τούρκοι, μη σεβόμενοι ακόμα και τον Αρχηγό του Ελληνικού κράτους.
Αλήθεια αν συνέβαινε το αντίστροφο περιστατικό δηλαδή αν παρενοχλούσαμε εμείς πτήση του Προέδρου Ερντογάν πια θα ήταν η αντίδραση της Τουρκίας; Ρητορικό το ερώτημα μου αλλά αυτούς τους πονηρούς καιρούς που ζούμε ίσως χρήζει όχι απάντησης, αλλά επιχειρησιακής ετοιμότητας εκ μέρους αυτών που έχουν την ευθύνη για αυτή τη δύσμοιρη την χώρα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι Πολιτικοί μας αρχηγοί ας αφουγκρασθούν σωστά τα όσα συμβαίνουν στην ευρύτερη περιοχή της γειτονιάς μας και επειδή η συγκυρία μας ευνοεί, με πολύ προσοχή και τόλμη να κάνουν τις επιλογές που εξυπηρετούν το Εθνικό συμφέρον και να είναι σίγουροι ότι για τέτοιες αποφάσεις όλος ο Λαός θα είναι μαζί τους.
Του Δημήτρη Διακομιχάλη – pentapostagma
