Λόγος της Πέλλας Ηλεκτρονική Εφημερίδα Νομού Πέλλας
Ο πρόεδρος της “Συντροφιάς Βλάχων Αθήνας” απαντά στον Κωστόπουλο: Φωνασκεί η ελίτ της γκλαμουριάς, των πούρων και των μπουζουκιών
Η ατάκα του Πέτρου Κωστόπουλου «ξεβλάχεψα την Ελλάδα με τα περιοδικά μου» προκάλεσε σάλο στα social media και ειδικά στο Twitter με τους πάντα καυστικούς και ετοιμόλουγους τουιτεράδες να δίνουν ρέστα για το… ξεβλάχεμα.
Δείτε εδώ τι είπε ο Κωστόπουλος
Ομως στο θέμα αναφέρθηκε και ο πρόεδρος της «Συντροφιάς Βλάχων Αθήνας», Αποστόλης Καψάλης, γνωστός εργατολόγος, ερευνητής στο ΙΝΕ της ΓΣΕΕ και διδάκτορας Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο, σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών, όταν κλήθηκε να απαντήσει στην ερώτηση του δημοσιογράφου «Εσάς, σας ξεβλάχεψε ο Πέτρος Κωστόπουλος;», με τον κύριο Καψάλη να απαντά: «Ευτυχώς, όχι!».
Καυστικός στο λόγο του, υπογραμμίζει ότι δεν τον ξαφνιάζει η απαξιωτική χρήση του όρου «βλάχος», γιατί η ελίτ γκλαμουριάς διακρίνεται και φωνασκεί επί μακρόν στο στίβο του life style των πούρων και των μπουζουκιών. Αυτές οι αντιλήψεις μας έφεραν στην αξιακή πτώχευση που προηγήθηκε ασφαλώς, της οικονομικής, λέει στην «Εφημερίδα των Συντακτών».
«Στοιχεία πολιτισμού είναι και ο σεβασμός στη διαφορετικότητα. Κοντά στα 40 πλέον, δεν είχα χρόνο να διαβάζω τα ιλουστρασιόν περιοδικά του κυρίου Κωστόπουλου, διάβαζα Κοινωνικές Επιστήμες, Ανθρωπολογία, και Νομικά. Ο κύριος Κωστόπουλος υπηρέτησε το σύστημα της αρπαχτής, και της παραβατικότητας, πετώντας στο δρόμο εκατοντάδες εργαζομένους», προσέθεσε για να καταλήξει: «Εμείς οι Βλάχοι ακούμε κλαρίνα, παραθερίζουμε στα ψηλά βουνά, και εάν ζητήσετε θαλασσινά για μεζέ στο τσίπουρο θα σας φέρουν χοντρό αλάτι»!
Ο Πέτρος Κωστόπουλος και η «Ελλάδα της ανάπτυξης»
Ο Πέτρος Κωστόπουλος κατάφερε να κάνει αισθητή την παρουσία του, με μια δήλωση που ήρθε να μας θυμίσει όχι και τόσο ξεχασμένες ιστορίες για το πώς όντως διαμορφώθηκε η ιδεολογία της Ελλάδας της «ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού».
Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από ανθρώπους που ενώ έχουν κάνει τον κύκλο τους χωρίς αυτοκριτική και απολογισμό, απλώς επιμένουν να διεκδικούν μια παρουσία ενώ πολύ απλά η εποχή τους έχει περάσει.
Ο Πέτρος Κωστόπουλος είναι μια τέτοια περίπτωση. Όπως, συμβαίνει συχνά με τους ανθρώπους των ΜΜΕ και δη εκείνους που κατορθώνουν να αναδείξουν νέες τάσεις υπήρξε ταυτόχρονα χαρισματικός και απελπιστικά εκνευριστικός. Δεν ήταν ο μόνος που συνδύαζε αυτά τα δύο χαρακτηριστικά. Συνάντησα και άλλους. Με ορισμένους συνεργάστηκα κιόλας, αλλά αυτές είναι ιστορίες που θα τις πούμε άλλη φορά.
Μη σας τρομάζει το χαρισματικός: κάποιος που κατορθώνει να φτιάξει έντυπα, να τα κάνει να αποκτήσουν κοινό, να καλύψουν κενά ή να δημιουργήσουν νέα είδη εντύπων, ένα ταλέντο είχε. Σε μια εποχή που τα πολιτικά περιοδικά έφταναν στα όριά τους, τα κλασικά ποικίλης ύλης δεν μπορούσαν να παίξουν τον παλιό τους ρόλο (δεν ήταν πια δυνατό π.χ. τον Ταχυδρόμο να τον διαβάζει όλη η οικογένεια) και περιοδικά που αναγνωρίζουν ως ακροατήριο τους 15-35 απλώς δεν υπήρχαν, και οι Κυριακάτικες εφημερίδες δεν είχαν ανακαλύψει τα ένθετα, αυτός μαζί με τον Τερζόπουλο έφτιαξαν το ΚΛΙΚ. Και έφτιαξαν μια κατηγορία, ανοίγοντας το δρόμο και για άλλα έντυπα.
Θυμηθείτε ότι είναι η εποχή πριν το διαδίκτυο. Εάν ήθελες να διαβάσεις, χρειαζόσουν έντυπο με εικόνα και κείμενο. Σε μια Ελλάδα που είχε βγει για τα καλά από τη μεταπολίτευση, υπήρχε ένα κοινό που ήθελε σε ένα περιοδικό να βρει συνεντεύξεις πολιτικών, αλλά όχι παραπολιτικά σχόλια, ήθελε να διαβάσει για σινεμά, μουσική, σεξ, κοινωνικά προβλήματα αλλά δεν ήθελε να διαβάσει συμβουλές κηπουρικής και οικοκυρικής, και κυρίως ήθελε να διαβάσει για το πώς θα ζήσει καλύτερα. Ένα μέρος αυτού του κοινού κρατούσε από πιο αριστερές αναφορές, άλλοι ήταν πασόκοι και κάποιοι έβλεπαν το νεοφιλελευθερισμό ως λύση. Με ένα δημοσιογραφικό τιμ ορεξάτο και με ιδέες το περιοδικό αυτό κέρδιζε σε μια χώρα που είχε βγάλει τα αμπέχωνα και – κακά τα ψέμματα…- έβλεπε την κατανάλωση ως αυτοπραγμάτωση και καταξίωση. Σε μια χώρα που κάποτε έκανε ουρά στο «υπόγειο του Κουν» και μετά αναζητούσε «άκρη» στους πορτιέρηδες των κλαμπ της μόδας.
Αυτό ήταν το lifestyle. Αλλά δεν το δημιούργησε το ΚΛΙΚ. Αυτό απλώς το αναπαρήγαγε. Το lifestyle το δημιούργησε μια πολιτική σκηνή που ήδη από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 είχε αποφασίσει ότι δεν υπάρχουν και μεγάλες ιδεολογικές διαφορές (όπως φάνηκε το 1989), μια επιχειρηματικότητα που χίμηξε πάνω στα ευρωπαϊκά κονδύλια και τα μεγάλα έργα, μια δημοσιογραφία που ανακάλυπτε τη γοητεία του κυνισμού και μια πνευματική ζωή που όταν δεν κυνηγούσε επιχορηγήσεις του υπουργείου Πολιτισμού επεδίωξε να εκμεταλλευτεί τις νέες ευκαιρίες της ιδιωτικής τηλεόρασης. Και όλοι μαζί τη γοητεία του χρηματιστηρίου. Αυτή η Ελλάδα διάβαζε και το ΚΛΙΚ και αργότερα το ΝΙΤΡΟ.
Αυτή την Ελλάδα ο Κωστόπουλος την ήξερε. Ήταν οι χωμένοι στα κόλπα παλιοί σύντροφοι του από το ΠΑΣΟΣΚ που ανακάλυπταν ότι άμα το βαζάκι με το μέλι είναι μεγάλο μπορείς να βάλεις το χέρι σου μέχρι τον αγκώνα μέσα, ήταν οι επιχειρηματίες που ανακάλυπταν τη Μύκονο και τις στημένες «φωτογραφίες» στα σκανδαλοθηρικά έντυπα ως τρόπο προβολής, ήταν μια δημοσιογραφία όπου έβλεπες πάλαι ποτέ μαρξιστές ινστρούκτορες που θα σου έκοβαν την καλημέρα γιατί δεν θυμόσουν μια φράση του Λένιν να γίνονται διαπρύσιοι οπαδοί της αγοράς και να γράφουν φλογερά άρθρα υπέρ του εκσυγχρονισμού και αναλύσεις για μετοχές.
Το ΚΛΙΚ δεν το διάβαζαν μόνο αυτοί. Το διάβαζαν και πιτσιρικάδες, το διάβασαν και πιο σκεπτόμενοι. Αλλά τον τόνο τον έδινε η Ελλάδα που δεν κατάλαβε τι προειδοποίηση ήταν η κατάρρευση του χρηματιστηρίου το 2000 και προτίμησε να πλέει ανέμελη μέχρι που το 2009 αποδείχτηκε πώς το ρήγμα ήταν υπαρκτό και το καράβι πήγαινε σε φούντο.
Η παρακμή του Κωστόπουλου, η μετάβαση από το ΚΛΙΚ στο ΝΙΤΡΟ και το Down Town, από την γκλαμουριά με σκέψη στη χυδαιότητα του νεοπλουτισμού ακολουθεί στην πραγματικότητα το πώς μια ολόκληρη κοινωνία, ή τουλάχιστον μεγάλο μέρος της, βυθίζονταν σε μια αυταπάτη διηνεκούς ευμάρειας που έκανε το «ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε» εθνικό ύμνο…
Δεν είναι τυχαίο ότι καταλήγει τώρα, στα γεράματα, να κάνει τέτοιες δηλώσεις. Το κακό είναι ότι αυτά που λέει τα πιστεύει. Πιστεύει δηλαδή ότι συνέβαλε με τα έντυπά του στο να βγει η Ελλάδα από την καθυστέρηση και να γίνει Ευρώπη!
top10
