Ο Πέτρος Γαϊτάνος εξηγεί γιατί είναι αμαρτία να βλέπεις Μουντιάλ!

Το λέγαμε εμείς ότι οι καραβολίδες είναι του Διαβόλου.
Με την τρομερότερη συντριβή πληροφορήθηκα εχθές ότι άρχισε το Μουντιάλ, όταν κατά λάθος μετακίνησα τη βελόνα στο κασετόφωνο και από τον Εσπερινό που άκουγα με ψυχοτρόφο ταπείνωση, από τη διδασκαλία του αυτάδελφου Ζωσίμου γεμάτη πνευματικό κάλλος, βρέθηκα να ακούω κάποιον αθλητικό ραδιοσταθμό. Όταν μάλιστα άκουσα να το λένε αυτό οι άνθρωποι που είχαν συναχθεί στο ραδιόφωνο και συνομιλούσαν τηλεφωνικά με φιλάθλους, όπως τον Μπιλ μπάι τάξι, τον Γιάννη Θήβα Αεκτζή, τον Βασιλάκη απ’ το Καματερό, από θαύμα δεν βρέθηκε στο πάτωμα ο ζεστός χυλός με κριθάρι που κολατσούσα.
Βλασφημία μεγάλη να παρακολουθείτε το Μουντιάλ, βλασφημία θανάσιμος και ασυγχώρητη, δια μέσου αυτού αμφισβητείτε τον τριαδικόν τρόπον υπάρξεως που μας απεκάλυψε ο ίδιος ο Υιός του Θεού με την Σάρκωση του.
Ο Θεός δεν επιθυμεί να κλωτσούμε σκεύη, μας χάρισε το δώρο των ποδιών για να περπατούμε τα χριστιανόπουλα να πηγαίνουμε εκκλησιά, για να στεκόμαστε όρθιοι σε στάση προσοχής όταν ακούμε τον Ύμνον τον Χερουβικόν, το Υμνολόγιο της Πεντηκοστής, το ‘Πρόβατα Ξυπνάτε’ του κυρίου Σφακιανάκη. Κλωτσώντας την μπάλα ο πιστός κλωτσάει τον ίδιο τον Θεό κατ’ εντολή του Διαβόλου, το ψαλιδάκι που τόσο αρέσκονται να αποθεώνουν οι πλανεμένοι με μιερά επιφωνήματα θαυμασμού, τα γνωστά σε όλους “ααα”, “ωωω”, “έτσι, γαμ@#$ το μουν@#$ που σε πέταγε”, το ψαλιδάκι, έλεγα, δεν είναι τίποτα άλλο από το σημείο του ανάποδου Σταυρού, ένα εφεύρημα του Πονηρού για να χλευάζει ο πιστός εν αγνοία του τον Χριστό, την Πίστη και την Ιερά Ακολουθία. Οποιοδήποτε ράπισμα της μπάλας με τα πόδια αποτελεί ανωμαλία, πλάνη και απομάκρυνση από τον σκοπό της δημιουργίας.
Τι σημαίνει κρεμάω τον τερματοφύλακα, ποιος ειναι ο τερματοφύλακας που κρεμάται σήμερον, σκεφτείτε το λίγο… Σκεφτείτε λίγο ποιος φυλάττει την Πίστη στη γη, ποιος δεν επιτρέπει στα δαιμόνια να εισέλθουν κάτω απ’ τα δοκάρια της Πίστεως, ποιος δεν τους επιτρέπει να παραβιάσουν την εστία την ψυχής. Μα φυσικά ο απλός ο κληρικός, ο φωτισμένος Πατέρας που με τη διακονία και την κατήχηση, αποκρούει τις αμαρτίες που προσπαθούν να εισέλθουν στο σώμα και το πνεύμα μας, ο ρασοφόρος Ατματζίδης που απλώνει τα χέρια να εμποδίσει τις καραβολίδες του Διαβόλου και εμείς αντί για ‘ευχαριστώ’, τον βάζουμε στο ρολόι να μετράει πόσα τρώει.
Ντρέπομαι, αν παρακολουθώντας τους ποδοσφαιριστές, νομίζετε ότι αυτό σημαίνει κατ’ εικόνα και ομοίωση. Έχει ο Θεός στέκες στα μαλλιά; Έχει δερματοστιξίες στα χέρια; Έχει δόντια σουβλερά και φοβερά όπως ο Σουάρες; Φοράει σορτσάκια αντίντας, ούμπρο, υποδήματα ρόμπε ντικάπα, τρέχοντας πίσω από ένα σφαιρικό Είδωλο, γιατί μην πλανάστε… Τι άλλο είναι πέρα από Είδωλον η μπάλα, το οποίο λατρεύουσι και προσκηνούσι οι πλανεμένοι;
“Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα”, είπε ο Θεός στον Μωυσή, “ου προσκυνήσεις αυτοίς, ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς· εγώ γαρ ειμί Κύριος ο Θεός σου”, του είπε όταν του παρέδωσε τις 10 Εντολές, λαξεμένες σε θεοφόρο πέτρα, 100 κιλά η κάθε μία, ασήκωτες σαν το ταλέντο μου.
Σύμφωνα με την Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας της Βιθυνίας το 325 μ. Χ., ο Θεός του Ισραήλ χώρισε σε έθνη τους ανθρώπους, όχι για να ανταγωνίζονται μεταξύ τους στην ποδοσφαίρα, αλλά για να τον λατρεύουν και να ομολογούν εν έργω και λόγω την Πίστη τους.
Θα μπορούσαν τουλάχιστον να παίζουν ποδοσφαίρα χωρισμένοι σε δόγματα χριστιανικά, Φραγκισκανές καλόγριες εναντίον Ιεχωβιτών για παράδειγμα, αλλά φυσικά όχι εναντίον άλλων θρησκειών, καθώς ποιος ένθεος έχοντας σώας τας φρένας θα ήθελε να συναχθεί στον ίδιο χώρο με έναν βουδιστή που γνωρίζει καράτε, κουνγκ φου, σουντόκου, σοτοκάν και ξέρει πως να αιωρείται ψηλά απ’ το έδαφος και επομένως να καθίσταται ασύγκριτος στην κεφαλόσφαιρα; Ή θα μπορούσαμε να χωριστούμε σε ενορίες και να παίζουμε τα κονάκια μεταξύ μας, τι πλάκα, τι χάχανα που θα κάναμε. Εκτός κι αν φοβάστε τον Βασίλη Τζαλακώστα της σκήτης του Άγιου Ιερόθεου του Ησυχαστή, τον ξανθό Γκαρίντσα, εμένα δηλαδή με την άρτια τεχνική κατάρτηση, το πνευματικό φέγγος και θάμπος, με το κάλλος της ολόχρυσης κόμης, ένας Λαμπριάκος με λίγο καλύτερη φωνή είμαι, τι είμαι; Αυτό είμαι.
Ρωτάτε “και αν δεν ήταν θαύμα αυτό που έγινε το 2004, τι ήταν, Πέτρο”; Βεβαίως και ήτο θαύμα, βεβαίως και ήτο θαύμα η μπαλιά του φίλου μου του Βασίλειου του Τσάρτα στον Άγγελο, που ο Άγγελος πάντα έκανε κίνηση όταν είχε ο Μέγας Βασίλειος την μπάλα, και βέβαια είναι θαύμα το νερό που έβαλε να πιει ο Βασίλειος στο ποτήριον, καθώς λέγεται ότι στην Ιερά Μονή του Βηθλαβά, όπου φυλάττεται ως αγιασμός, ούτε χαλάει, ούτε μυρίζει, ούτε βέβαια πίνεται, το είχε σαλιώσει ο σίχαμας, ποιος να πλησιάσει;
Πάψτε να γογγύζετε καί να βαρυγκομείτε, λοιπόν και χαρείτε, καλοκαίρι είναι, θέρος, μπορείτε να συναχθείτε στις πανήγυρεις που ανθούν αυτήν την εποχή, να διασκεδάσετε με χορούς της πατρίδος μας, να ανέλθετε στεφανηφόροι στους ουρανούς τρώγοντας γαρδουμπάκια, κατσικάκι και υπό τους ήχους της πίπιζας, του λαούτου, της φωνής του Σπύρου του Μπρέμπου, του Γιώργου του Βελησάρη και των άλλων ισαποστόλων του δημοτικού μας τραγουδιού. Ή μπορείτε να συναγελάζεστε στις νηπιοβαπτίσεις και να γελάτε με το δράμα του μικρού αμαρτωλού τη στιγμή που βουτάται στο αγιασμένο ύδωρ και αισθάνεται τα μικροσκοπικά καλαμπαλίκια του να παγώνουν και να τουρτουρίζουν.
Θυμάμαι μια μέρα που ως νέος κι εγώ έπινα ζυθόνια με τον μεγαλύτερο συνθέτη που έβγαλε ποτέ η πατρίδα μας, τον Σταμάτη τον Σπανουδάκη, τότε που ακόμη χαλούσε τον κόσμο με την υπέροχη χριστιανική του ποπ, θυμάμαι πώς συγκλονίστηκε όταν του ξεστόμισα ότι όχι μόνο έχω δει ποδόσφαιρο μία φορά, αλλά ότι θα το ξανάκανα αν χρειαζόταν. Το δάκρυ του Σταμάτη, αυτό το το δάκρυ που ανάβλυσε από την άγια κάρα του, αυτό με έκανε να ορκιστώ μπροστά του ότι δεν θα βλασφημούσα ξανά.
Άντε, κλείστε την τηλεόραση τώρα. Αρκετά. Διαβάστε και τίποτα, τόσα συναξάρια!
oneman