Λόγος της Πέλλας Ηλεκτρονική Εφημερίδα Νομού Πέλλας
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τσάντα είναι ένα από βασικότερα και αγαπημένα αξεσουάρ των γυναικών. Φυσικά υπάρχουν τσάντες και τσάντες… ανώνυμες και τσάντες που φωνάζουν από μακριά το όνομα της κατασκευαστικής εταιρείας ή του οίκου από τον οποίο προέρχονται. Τσάντες επώνυμων οίκων όπως Chanel, Gucci, Saint Laurent, Dior, Louis Vuitton, Prada και άλλες «καλοβαφτισμένες» γίνονται επενδυτικοί θησαυροί που μπορούν να διατηρηθούν για μια ολόκληρη ζωή. Τι γίνεται όμως όταν η επένδυση χάνει την αξία της;
Όταν ο αγοραστής αισθάνεται ότι απέκτησε υπερεκτιμημένα το πολυπόθητο αντικείμενο
Πριν μερικά χρόνια η εταιρεία Louis Vuitton (LVMH) κλονίστηκε όταν στην ελληνική αγορά- και πιο συγκεκριμένα στο κατάστημα της Κηφισιάς- ακούστηκε ότι πωλούσε τσάντες που δεν είχαν κατασκευαστεί στις μονάδες παραγωγής του γαλλικού οίκου, αλλά σε πρόχειρα τουρκικά εργοστάσια που καμία σχέση δεν είχαν με την εταιρεία.
Το νέο σκάνδαλο που πριν λίγες μέρες ξέσπασε στην Ιταλία με τις εταιρείες Dior, Armani και Alviero Martini Spa έφερε στο προσκήνιο πολλά ερωτηματικά για την αγορά πολυτελών ειδών και κατά πόσο οι καταναλωτές θα πρέπει να επενδύουν σε αυτήν. Σύμφωνα με όσα διέρρευσαν από τις ιταλικές αρχές οι αναφερόμενες εταιρείες έχουν προσλάβει υπεργολάβους, που με τη σειρά τους απασχολούν Κινέζους εργάτες ή άλλης εθνικότητας μετανάστες, οι οποίοι αμείβονται με δύο ή τρία δολάρια ανά ώρα. Μάλιστα αρκετοί εργάτες διανυκτερεύουν μέσα στα εργοστάσια προκειμένου να αυξήσουν την παραγωγή.
Άξια συζήτησης είναι και τα κόστη παρασκευής που βγήκαν στην επιφάνεια. Μία τσάντα Dior που στην αγορά διατίθεται με το ποσό των 2.780 δολαρίων κατασκευάζεται με 57 δολάρια, ενώ μια τσάντα Armani έχει κόστος κατασκευής 270 δολάρια και πωλείται περίπου στα 2.000 δολάρια.
Τελικά τι πληρώνουν οι καταναλωτές ποιότητα ή λογότυπο; Λογικά πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δύο γιατί η εταιρεία δεν έχει μόνο το κόστος παραγωγής. Υπάρχει η διαφημιστική επένδυση, το καίριο εμπορικό σημείο, η πολυτέλεια του καταστήματος, η εξειδικευμένη πωλήτρια, η ειδική συσκευασία, το όνομα του προϊόντος που πουλάει το όνειρο της επιτυχίας για εκείνον ή εκείνη που το αποκτά, όλα έχουν ένα κόστος για την εταιρεία και στη συνέχεια ένα τίμημα -bαυξητικόb- για τον τελικό καταναλωτή. Αυτό όμως που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι να γνωρίζει ο αγοραστής γιατί δαπανά υψηλά ποσά για το προϊόν που θέλει να αποκτήσει. Είναι μέρος του status quo, της κοινωνικής κατάστασης στην οποία περιφέρεται, δείγμα οικονομικής ανόδου ή απέλπιδα προσπάθεια να παρουσιάσει μια εικόνα που στην πραγματικότητα δεν τον εκφράζει;
Σύμφωνα με μια έρευνα που έκαναν τα πανεπιστήμια Harvard Business School και Boston College, η απόκτηση πολυτελών αντικειμένων δεν κάνει τους καταναλωτές πιο ευτυχισμένους, ειδικά αυτούς που με κόπο αποκτούν τα αντικείμενα αυτά. Υπάρχουν δυο βασικές κατηγορίες καταναλωτών στην αγορά των πολυτελών ειδών. Η πρώτη κατηγορία είναι οι άνθρωποι που έχουν μεγάλη δυνατότητα να ξοδέψουν υψηλά χρηματικά ποσά χωρίς να στερηθούν βασικές ανάγκες. Η δεύτερη κατηγορία αφορά τα άτομα που ψωνίζουν έχοντας όμως στερηθεί κάποια άλλα πράγματα. Όπως εξηγείται από την έρευνα των Πανεπιστημίων η αγορά ενός πολυτελούς αντικειμένου πουλάει την ιδέα της άνετης ζωής και του καλού γούστου για εκείνον που θα το αποκτήσει. Είναι όμως συχνά η παρουσίαση μιας ζωής που δεν υφίσταται. Οι ερευνητές χαρακτήρισαν αυτόν τον τύπο του αγοραστή «Το σύνδρομο του απατεώνα στην κατανάλωση πολυτελών ειδών», θέλοντας να εξηγήσουν την παρουσίαση μιας ψεύτικης εικόνας που δεν συνάδει με το άτομο που την έχει.
