Όλη η Ελλάδα έμαθε το αυτονόητο το πρωί της Κυριακής 15 Μαρτίου.

Όλη η Ελλάδα έμαθε το αυτονόητο το πρωί της Κυριακής 15 Μαρτίου.
Το σώμα του 20χρονου φοιτητή της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων, Βαγγέλη Γιακουμάκη, βρέθηκε σε χωματόδρομο της λίμνης Παμβώτιδας. Τα επόμενα ερωτηματικά δεν έμειναν για πολύ αναπάντητα… Πριν το μεσημέρι της Δευτέρας ο ιατροδικαστής, Θεόδωρος Βουγιουκλάκης, διαπίστωσε ότι ο θάνατος οφείλεται σε αυτοχειρία. Άδοξο τέλος για ένα νέο παλικάρι που δεν άντεχε άλλο… Σύμφωνα με αστυνομικές πηγές, η νεκροψία έδειξε ότι ο Γιακουμάκης έθεσε τέλος στη ζωή του την ημέρα της εξαφάνισής του, στις 6 Φεβρουαρίου.
Το μοναδικό τραύμα που έφερε το θύμα ήταν στον δεξιό καρπό και προκλήθηκε από μαχαίρι πριν τον θάνατο. Με βάση αυτό το συμπέρασμα και με δεδομένο ότι το θύμα ήταν αριστερόχειρας, οι αστυνομικοί καταλήγουν πλέον στο ότι ο Γιακουμάκης αυτοκτόνησε κόβοντας τις φλέβες του δεξιού καρπού του. Ο δε χρόνος του θανάτου του συμπίπτει με την ημερομηνία της εξαφάνισής του.
O Γιακουμάκης εθεάθη τελευταία φορά την Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου, όταν το μεσημέρι έφυγε από τη Σχολή με κατεύθυνση το κέντρο της πόλης, έχοντας αφήσει στο δωμάτιό του το κινητό του τηλέφωνο, το πορτοφόλι και τις κάρτες του.
Τι να πει κανείς; Πως δεν είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που είχε πέσει θύμα εκφοβισμού και βίαιης συμπεριφοράς απο ομάδα φοιτητών; Ότι αυτά συμβαίνουν και στα σχολεία και στη γειτονιά και στο Πανεπιστήμιο και στο στρατό για τους άντρες; Και ίσως σε όλες τις εκφνσεις της ζωής καθημερινά γιατί παντού υπάρχουν κάποιοι που το παίζουν οι ”έξυπνοι” ή νταήδες… ή αλήτες ή… ; Μιλούν όλοι για τιμωρία. Για σοκαριστική είδηση, πως θα μπορούσε να είναι ο δικός τους αδελφός, το δικό τους παιδί, ξάδελφος, συγγενής… Τι πρωτοφανές! Τι πρωτότυπο! Όταν βλέπουμε δίπλα μας περιστατικά γυρνάμε το κεφάλι από την άλλη, δεν είναι δικό μας άτομο βρε, άστο, ας κάνουν οι γονείς του ή το ίδιο το παιδί ότι θέλουν… ας βρει λύση μόνο του… Υποκρισία. Ποιος θρήνος σε όλη τη χώρα; Ποια λόγια; Τίποτα. Νεκρική σιγή. Αυτό ακριβώς. Κρυβόμαστε όλοι πίσω από το δάχτυλο μας. Κουτσομπολιά παντού, φήμες περισσότερες… για όλους και για όλα σχόλια. Όταν πρόκειται όμςω για τέτοιες περιπτώσεις το βουλώνουμε, κρυβόμαστε, αποσιωπούμε ότι έχουμε αντιληφθεί… Και μετά; Σοκ στην τοπική κοινωνία. Συγκλονισμένοι όλοι! Παραμύθια. Όπως με τον Βαγγέλη. Όλοι γνώριζαν, οι συμφοιτητές του έβλεπαν, οι γονείς ήξεραν πως είναι ένα ευαίσθητο παιδί και δεν άντεχε πολλά… Βίωνε καθημερινά έναν αληθινό Γολγοθά ως σπουδαστής της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων ο Βαγγέλης Γιακουμάκης και παρότι αυτή η κατάσταση ισοπέδωνε το είναι του, τόσο περισσότερο εγκλωβιζόταν μέσα σ’ αυτό τον ανείπωτο εφιάλτη, όπως το έντομο που παγιδεύεται σε ιστό αράχνης. Γιατί ως τέτοιος, ως ιστός δηλαδή, περιγράφεται η ψυχολογική κονιορτοποίηση του από το ασταμάτητο bullying που φέρονται ότι του ασκούσαν οι συντοπίτες συμφοιτητές του. Κι ενώ κάποια στιγμή, σε μια στιγμή έκρηξης του εγώ του, ζήτησε αλλαγή δωματίου για να γλιτώσει, δεν κατάφερε ν’ αποφύγει το πεπρωμένο. Στις εξόδους του, οι παρέες του ήταν και πάλι εκεί… οι ίδιοι δυνάστες.
Είναι χαρακτηριστικές οι καταθέσεις συμφοιτητών του για την πίεση που δεχόταν έχοντας κομματιασμένη την ψυχή του. Σύμφωνα με αστυνομικές πηγές, είναι παραστατικές μερικές φράσεις με τις οποίες έγινε η περιγραφή της κακοποίησης του. Όπως είπε κάποιος, τον είχαν κάνει τζουκ-μποξ, αντιγράφοντας σκηνή ελληνικής ταινίας με στρατιωτικό καψόνι.
«Τον είχαν κλείσει σε ντουλάπα και έριχναν κέρματα προκειμένου εκείνος να τραγουδήσει τα άσματα που υποδείκνυαν για να τον ελευθερώσουν. Άλλη φορά τον ακινητοποίσαν σε καρέκλα, τον τραμπούκιζαν, τον έφτυναν και τον χλεύαζαν με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς και σχόλια», ανέφερε άλλος.
Κάπως έτσι ακολούθησε το τραγικό τέλος του Βαγγέλη. Τα ίχνη του Γιακουμάκη χάθηκαν στις 5 Φεβρουαρίου. Ήταν τότε που μίλησε τελευταία φορά στο τηλέφωνο με τη μητέρα του. Την επόμενη μέρα η οικογένεια του τηλεφωνούσε, αλλά δεν έπαιρνε απάντηση. Όπως προέκυψε, το παιδί αυτό, πορεύτηκε με την απόγνωση του στο ραντεβού του με το θάνατο. Σταμάτησε μόνο για μια τυρόπιτα σε μαγαζί στο κέντρο της πόλης και στη συνέχεια χάθηκε για πάντα.
Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης δεν είναι πια κοντά μας. Δε θα πω, ότι εκεί που πήγε στη γειτονιά των αγγέλων όπως λένε κάποιοι, θα βρει τη γαλήνη και την ηρεμία γιατί πιστεύω ότι ο παράδεισος κι η κόλαση είναι εδώ. Στη Γη. Στην καθημερινότητά μας. Κι αυτό το παιδί, σύμφωνα με όσα πάντα έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας, έζησε την κόλαση στο πετσί του. Στην καρδιά του.
Πόσα να αντέξει μία ψυχούλα όταν οι ίδιοι του οι συμφοιτητές καθημερινά του έκαναν τη ζωή κόλαση; Πήγε να σπουδάσει και πέρασε ένα μαρτύριο από συνεχείς εξευτελισμούς από συνομηλίκους του. Κι η τοπική κοινωνία σιωπούσε. Όλοι ήξεραν και κανείς δε μιλούσε.
Γιατί; Ένα παιδί το οποίο είναι ντροπαλό και συνεσταλμένο πώς μπορεί να τα βάλει με τους νταήδες, όταν δεν έχει το θάρρος να τα πει στις αρχές;
Εκείνοι που γνώριζαν γιατί δεν απευθύνθηκαν στους αρμόδιους; Τι φοβήθηκαν;
Όλοι είναι συνεργοί σε αυτό το έγκλημα
Ποια θα είναι η ποινή για αυτούς που τον οδήγησαν στο θάνατο; Όσοι υπέβαλλαν σε αυτό το μαρτύριο αυτό το παιδί και το έφτασαν σε αυτό το σημείο; Να μη θέλει τη ζωή που ήταν μπροστά του; Αν όλοι το έπαιζαν πως τρελάθηκαν με την κατάληψη του Βαγγέλη… Θανάση αύριο, Μαρίας μεθαύριο… και πάει λέγοντας… κι όμως σιωπούσαν, τώρα ήρθε η ώρα να φωνάξουν, να ουρλιάξουν πως οι δολοφόνοι του πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Γιατί μόνο έτσι θα καταλάβουν ίσως και κάποιοι άλλοι ψευτόμαγκες πως υπάρχει τιμωρία και δεν θα τη γλιτώνουν πάντα γιατί ίσως έχουν πιο “ανοιχτές πλάτες”.
Επειδή το bullying έχει γίνει μάστιγα, προσοχή στους γονείς, να ακούτε τα παιδιά σας. Και τα ίδια τα παιδιά να μη φοβούνται. Μιλήστε.
Δυστυχώς για την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο του εκφοβισμού είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση. Ο Βαγγέλης δεν είναι ο ένας, είναι ο ένας από τους πολλούς. Ήταν ο λάθος άνθρωπος, στη λάθος χώρα, τη λάθος εποχή. Ήταν ο “λίγο άντρας”, στην Ελλάδα, την εποχή της κρίσης. Όπως καταλαβαίνεις, εδώ δεν υπάρχει χώρος για διαφορετικούς και εναλλακτικούς. Εδώ έχουμε κρίση και θα επιβιώσει ο πιο δυνατός, δηλαδή ο πιο άθλιος, ο πιο ελεεινός, ο πιο ρουφιάνος και ο πιο αδίστακτος. Και η τοπική κοινωνία απλά και δήθεν παραστάνει πως δεν ξέρει. Δεν είδε ποιος ή ποιοι ήταν αυτοί που ταλαιπωρούσαν ένα άτομο συστηματικά. Δεν είχε την αρμοδιότητα να αναλάβει δράση, να πει μία κουβέντα, να κάνει κάτι.
Όταν βγεις από το σπίτι σου για να πας εκεί που είναι να πας, μην πιστέψεις τους μετεωρολόγους και τις προβλέψεις τους. Όχι, δεν έχει φτιάξει ο καιρός και ο ήλιος που βλέπεις κατά διαστήματα μπορεί να σε ξεγελάσει. Ντύσου καλά, φυσάει αδιαφορία… Σσσ, η κοινωνία κοιμάται. Ξυπνά μόνο για τα κουτσομπολιά της ημέρας, για να ξεφύγει από τη δική της βρωμιά! Υπαίτιοι είμαστε όλοι όταν ξέρουμε, βλέπουμε και σιωπούμε… Όχι άλλο θύμα. Ας ήταν ο άτυχος νεαρός Βαγγέλης ο τελευταίος. Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχούλα σου…
Χ.Π.