Ιππεύοντας ξέφρενα ένα σαρδάμ!

Η κυβέρνηση οφείλει να βάζει κανόνες και όχι να ανοίγει διάλογο με επιχειρηματίες

Θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί η απάντηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην τελευταία αποστροφή του λόγου του από το βήμα της Βουλής στον Σταύρο Ψυχάρη, «Κανένας δεν είναι προσωρινός στη δημοκρατία». Ειδικά τώρα, δεδομένου ότι του ασκήθηκε ως γνωστόν δίωξη… Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρωθυπουργός επιλέγει από τη Βουλή να απευθυνθεί στον εκδότη του ΔΟΛ… Την τελευταία φορά ήταν πριν λίγες ημέρες με αφορμή το πόθεν έσχες του Σταύρου Ψυχάρη… Σήμερα όμως ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να το είχε αποφύγει και να μην απαντήσει στην ανακοίνωση του ΔΟΛ για τη δίωξη του εκδότη σχετικά με προσωπικό του δάνειο.
Ένας επιχειρηματίας (οποιοσδήποτε επιχειρηματίας), μπορεί στο πλαίσιο της προάσπισης των συμφερόντων του να εκδώσει ανακοινώσεις εναντίον της κυβέρνησης, να δώσει συνεντεύξεις και γενικά να πει ό,τι νομίζει… Θα τον κρίνουν οι αναγνώστες και συνολικά οι πολίτες… Ενώ σε κάθε περίπτωση, αν αυτά που λέει είναι «προβληματικά» με την έννοια της νομοθεσίας, τότε αυτεπάγγελτα θα επιληφθεί η Δικαιοσύνη.
Ο πρωθυπουργός δεν είναι κομψό να ασχολείται με έναν επιχειρηματία και μάλιστα την ώρα που αυτός είναι υπόλογος στη Δικαιοσύνη… Κινδυνεύει να παρεξηγηθεί από τους πολίτες και να φανεί ότι υπάρχει προσωπική αντιπαράθεση, κάτι που δεν επιτρέπεται για το θεσμό που εκπροσωπεί.
Η Δικαιοσύνη και μόνο η Δικαιοσύνη, από ‘δω και πέρα είναι αρμόδια να διερευνήσει τα πεπραγμένα του Σταύρου Ψυχάρη… Για αυτό και ο πρωθυπουργός δεν έχει κανένα λόγο να ανοίγει δημόσια διάλογο με τον εκδότη και μάλιστα από το βήμα της Βουλής.
Ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του το μόνο που έχουν να κάνουν, είναι να θέσουν το πλαίσιο και τους κανόνες… Τα υπόλοιπα είναι περιττά.
Κανένας μας δεν είναι προσωρινός στη δημοκρατία, αλίμονο!

Κρινόμαστε όλοι στο φως και μας κρίνει ο ελληνικός λαός, είπε στομφωδώς τις άλλες ο πρωθυπουργός στη Βουλή, εννοώντας το ακριβώς αντίθετο. Τον δικαιολογώ καθότι μπερδεύουν συνήθως τα λόγια τους τα αμήχανα, τα πανικόβλητα, καθώς και τα ολομέθυστα άτομα – το τσίπουρο του Μπούτα δεν ήταν τελικά τόσο γνήσιο. Οι κυβερνητικοί βουλευτές, παρά ταύτα, τον χειροκρότησαν μέχρι διαλύσεως της παλάμης, διεκδικώντας επαξίως το βραβείο της ανοιχτής εκδοχής της. Η ηθική υπεροχή της Αριστεράς σε όλο της το μεγαλείο. Ενός ανδρός αρχή, διασαφήνισαν με τη διαγωγή τους.
Ολοφύρονται οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ στο Κοινοβούλιο, οι κόκκινοι κομισάριοι κατά δήλωσή τους, για το ότι η αντίδραση, και δη η μαύρη, απεργάζεται σενάρια ανατροπής της εθνοσωτηρίου κυβερνήσεως με στόχο την αντικατάστασή της από οικουμενική τοιαύτη. Δεν υποπτεύονται καν πως ο πρώτος που προσπαθεί να την κοπανήσει παντοίοις τρόποις είναι ο ίδιος ο αρχηγός. Το Μαξίμου το κρατά επτασφράγιστο μυστικό. Ωσπου να το κατορθώσει τους υποβάλλει σε συνεχή, γερμανικά καψώνια, εκθέτοντάς τους ανερυθρίαστα.
Λαφυραγωγεί το πολιτικό προσωπικό της παράταξης, βάζοντάς το να επευφημεί ακόμα και τα φραστικά σφάλματά του. Λειτουργεί όμως βάσει μεφιστοφελικά οργανωμένου πλάνου. Είδε κι απόειδε με τις αποτυχημένες απόπειρες απόδρασης. Κατάλαβε ότι το στενό μαρκάρισμα των επιτελών του δεν του αφήνει στοιχειώδη έστω ελευθερία κινήσεων, την παραμικρή πιθανότητα επίτευξης του σκοπού του. Κι αφού αποδεικνύονται μη ρεαλιστικά τα εγχειρήματά του, αποφάσισε να δραπετεύσει διά του σουρεαλισμού. Καβαλικεύει ένα σαρδάμ, αν εννοείτε, ευελπιστώντας πως θα του εξασφαλίσει ξέφρενο καλπασμό. Η σκέψη του είναι απλή και πρακτική. Διαπιστώνει ότι με μαθηματική ακρίβεια συμβαίνει πάντοτε το εκ διαμέτρου διαφορετικό απ’ ό,τι σκέφτεται, απ’ ό,τι τάζει, απ’ ό,τι λέει.
Πρέπει άρα να πει το αντίθετο του επιδιωκομένου μπας και επιτύχει επιτέλους τα σχέδιά του. Αν έκρενε, φέρ’ ειπείν, από το βήμα της Βουλής το σωστό, ότι δηλαδή «κανένας μας δεν είναι μόνιμος στη δημοκρατία», είναι απολύτως βέβαιο ότι ο πισινός του θα ζέσταινε τον πρωθυπουργικό θώκο επί δεκαετίες, κάτι που ξορκίζει όπως ο διάβολος το λιβάνι. Επισήμανε έτσι το ολωσδιόλου ενάντιο, ικετεύοντας από μέσα του να δώσει ο Γιαραμπής να πραγματοποιηθεί. Τονίζοντας ο ΘΑλέξης ότι «κανένας δεν είναι προσωρινός», περιμένει πως αύριο μεθαύριο θα μαζέψει τα μπογαλάκια του και όπου φύγει φύγει.
Ο υπερρεαλισμός αναντιρρήτως συνιστά επαναστατικό κίνημα που αναπτύχθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα στον χώρο της λογοτεχνίας και γρήγορα εξελίχθηκε σε ένα ευρύτερο καλλιτεχνικό και πολιτικό ανατρεπτικό ρεύμα. Βασισμένος στις ψυχαναλυτικές θεωρίες του Φρόιντ και στα απόνερα του μαρξισμού αποβλέπει στη διερεύνηση του ασυνειδήτου και την απελευθέρωση της φαντασίας μέσω του απόλυτου αντικομφορμισμού. Η γραφειοκρατία της Αριστεράς ουδέποτε εμπιστεύτηκε τους σουρεαλιστές κι εκείνοι με τη σειρά τους δεν άντεξαν την αρτηριοσκληρωτική λειτουργία των κομμάτων της. Να μου το θυμηθείτε! Ο Τζίφρας θα τους την κάνει τελικά κι οι σφουγγοκωλάριοι, αντί να παλαμοκροτούν, θα φασκελώνονται.

Ιππεύοντας ξέφρενα ένα σαρδάμ!