Πρόσφυγας = Άνθρωπος;
Η προσφυγική κρίση θα μπορούσε, με τεράστια προσπάθεια και θάρρος, να αποτελέσει έναν συλλογικό θρίαμβο για την Ευρώπη. Αντ ‘αυτού, αποτελεί, ακόμη μία, συλλογική αποτυχία.
Οι πρόσφυγες ορίζονται και προστατεύονται από το διεθνές δίκαιο. Μια από τις θεμελιώδεις αρχές, που καθορίζονται στο διεθνές δίκαιο, είναι ότι οι πρόσφυγες δεν πρέπει να απελαύνονται ή να επιστρέφονται σε χώρες με συνθήκες όπου η ζωή και η ελευθερία τους, αντιμετωπίζει απειλή. Η Ευρωπαϊκή Ένωση προσέλαβε την Τουρκία σε ρόλο πορτιέρη ώστε να κρατήσει τους πρόσφυγες εκτός των εδαφών της, αναγνωρίζοντας την ως «ασφαλή χώρα», ενώ οι πάντες ξέρουν ότι δεν είναι.
Με την οικονομική κρίση καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν ταλαιπωρήθηκε τόσο όσο η Ελλάδα, ενώ με την προσφυγική κρίση καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν επέδειξε τόση ανθρωπιά όσο η Ελλάδα. Η προσπάθεια των συμπατριωτών μας για στήριξη των προσφύγων και μεταναστών συνεχίζεται αμείωτη. Είναι συγκινητικό να βλέπεις ανθρώπους να προσφέρουν από το υστέρημα. Στο πλαίσιο του αυθόρμητου κινήματος έμπρακτης αλληλεγγύης, αξιωθήκαμε και συγκινούμαστε βλέποντας σπίτια σε όλη τη χώρα να ανοίγουν τις πόρτες τους για να τους φιλοξενήσουν.
Οι συμπολίτες μας δεν διαχωρίζουν ανάμεσα σε πρόσφυγες που ζητούν άσυλο και σε παράνομους μετανάστες. Όλοι πεινούν, όλοι κρυώνουν, όλοι υποφέρουν. Όμως η αλληλέγγυα στον συνάνθρωπο ενεργοποίηση της κοινωνίας των πολιτών καλείται να ενισχύσει και να πολλαπλασιάσει την κρατική μέριμνα, όχι να την υποκαταστήσει.
Έχουμε στην Ελλάδα χιλιάδες ξεριζωμένους ανθρώπους που δεν θέλουν να είναι στην Ελλάδα αλλά δεν μπορούν να φύγουν από την Ελλάδα. Μπροστά δεν μπορούν να πάνε, πίσω δεν μπορούν να γυρίσουν.
Δεν το θελήσαμε, αλλά μας έτυχε. Δεν μπορούμε όμως παρά να είμαστε με τους ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη. Οι πρόσφυγες βρίσκονται σε ανάγκη και δεν μπορούμε παρά να είμαστε μαζί τους.
Το μέγεθος του προβλήματος υπογραμμίζει δήλωση του επικεφαλής της Εθνικής Διεύθυνσης Πληροφοριών των ΗΠΑ Τζέιμς Κλάπερ: «ο αριθμός των προσφύγων σε όλο τον κόσμο είναι ο υψηλότερος μετά από εκείνον που είχε καταγραφεί αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου». Παραπάνω από 60 εκατομμύρια με τους μισούς να είναι παιδιά, υπολογίζουν τα Ηνωμένα Έθνη.
Αν σε γύρισμα της τύχης αντιστρέφονταν οι ρόλοι και ξυπνούσαμε ένα πρωί και βλέπαμε εμάς, ή κάποιους οικείους μας, ανάμεσα στα στίφη των ανθρώπων που συνωθούνται στα λιμάνια, που στοιβάζονται στα φουσκωτά και κρατιούνται σφιχτά μην τα ρουφήξει ο τάφος της θάλασσας, που οδοιπορούν χωρίς τέρμα στους δρόμους του κόσμου, ποια θα ήταν η στάση μας;…
Η ιστορία παίζει άσχημα παιχνίδια. Είμαστε μια κοινωνία που έχει ζήσει την προσφυγιά και την μετανάστευση και από τις δύο όψεις της. Πολλές φορές μεταναστεύσαμε μαζικά, τώρα είμαστε χώρα και αποστολής μεταναστών και υποδοχής. Πώς είναι δυνατόν να μην διδασκόμαστε από αυτή την κατάσταση και να αφήνουμε υπερσυντηρητικά αντανακλαστικά υπερπατριωτών, που διατυμπανίζουν ότι αγαπούν τη χώρα περισσότερο από τους άλλους, με τις ρατσιστικές φωνές τους να δίνουν τον τόνο;
Η ιστορία θα είναι σκληρή μαζί μας.
ΚΙΝΗΣΗ ΝΕΩΝ ΕΔΕΣΣΑΣ