Ο Αλέξανδρος Βαρυτιμιάδης ανοίγει την καρδιά του στο SDNA και περιγράφει τη «μάχη» που έδωσε με τον καρκίνο, αλλά και το πώς βγήκε νικητής και δίνει τη δική του συμβολή
σε όλους… παλεύουν καθημερινά για τη ζωή τους!
Από το καλοκαίρι του 2017 ο Αλέξανδρος Βαρυτιμιάδης πήρε την απόφαση να κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του και να αγωνιστεί στο εξωτερικό. Ο νεαρός άσος έφτασε ως τη Σουηδία, για λογαριασμό της Ουμέα, στην οποία αγωνίζεται ακόμα και σήμερα. Μόνο που δεν ήταν όλα τόσο… ρόδινα για τον άλλοτε άσο του ΠΑΟΚ και των Τρικάλων.
Αιτία ήταν το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε στο πόδι. Κακοήθης όγκος για την ακρίβεια. Ο καρκίνος είχε… χτυπήσει την πόρτα του 24χρονου άσου, ο οποίος όμως όχι απλώς δεν έχασε τη θέλησή του και το κίνητρο για να παίξει μπάσκετ, αλλά όσο περνούσε ο καιρός γινόταν όλο και πιο δυνατός καθημερινά.
Το περασμένο καλοκαίρι πέρασε την πόρτα του χειρουργείου, για τρίτη φορά μέσα σε 6 χρόνια, αυτή τη φορά για την πιο σοβαρή επέμβαση απ’ όλες. Και βγήκε νικητής, μέσα από τη δική του «μάχη». Και όχι μόνο κατάφερε να παίξει και πάλι μπάσκετ, άλλα στο τελευταίο του παιχνίδι στο σουηδικό πρωτάθλημα αναδείχθηκε MVP της αγωνιστικής, ενώ ήταν και μέλος της κορυφαίας πεντάδας, καθώς μέτρησε 19 πόντους, 12 ριμπάουντ και 2 ασίστ!
Ο νεαρός άσος άνοιξε την καρδιά του στο SDNA και μίλησε για την περιπέτεια της ζωής του. Αναφέρθηκε στο χρονικό του… πόνου, μοιράστηκε τις σκέψεις του το διάστημα της αποχής του από τα παρκέ, ενώ έδωσε τη δική του συμβουλή σε όσους περνούν τις δικές τους δυσκολίες…
Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να περιγράψεις όλο το χρονικό του προβλήματος…
«Αυτό το είχα από μωρό παιδί. Είχαν βρει όγκο στο πόδι. Όσο μεγάλωνα, μεγάλωνε και αυτό. Στην αρχή ήταν καλοήθης, στην πορεία όμως έγινε κακοήθης στο δεξί πόδι. Το 2012, όπου ήμουν στον ΠΑΟΚ, μπήκα σε μια διαδικασία να τον αφαιρέσω, αλλά έγινε μια λάθος εγχείρηση από τον γιατρό, με αποτέλεσμα να μου βγάλει τον κακοήθη όγκο σαν καλοήθη και να μου αφήσει όλες τις ρίζες. Αυτό ουσιαστικά δεν καθάρισε ποτέ και ο οργανισμός μου το δημιουργούσε κάθε χρόνο. Επέστρεψα από εκείνη την επέμβαση.
Το 2016 κατάλαβα ότι πάλι κάτι υπάρχει στο ίδιο σημείο, οπότε μπήκα ξανά στη διαδικασία να κάνω εγχείρηση, για δεύτερη φορά. Βρήκα τον γιατρό μου, ο οποίος μόλις άκουσε τις λεπτομέρειες της πρώτης εγχείρησης… τρελάθηκε με τα εκτρώματα της πρώτης εγχείρησης, όπου ο πρώτος γιατρός την έκανε τόσο λάθος. Θα μπορούσαν να υπάρξουν συνέπειες για τη ζωή μου. Οπότε, το 2016 είπαμε να κάνουμε πάλι την εγχείρηση. Χρειαζόταν να κάνουμε πάλι. Μου αφαίρεσε το 60% του μυ. Μου είπε ότι δεν θα μπορώ να παίξω μπάσκετ για 2 χρόνια, ενώ θα έκανα να ξανατρέξω 1,5 χρόνο. Δόξα το Θεό, το σώμα μου είναι πολύ γρήγορο στην αποκατάσταση, δούλεψα πολύ και μέσα σε 3 μήνες έκανα προετοιμασία με τα Τρίκαλα. Φυσικά, κανένας ποτέ δεν έμαθε τι είχα γιατί δεν θέλω να με λυπάται κανένας και να μου δοθεί κάτι που δεν αξίζω.
Οπότε είχε γίνει μια πολύ σωστή επέμβαση, καθαρίστηκε το πόδι και φτάσαμε αυτό το καλοκαίρι, περίπου στο τέλος του, ενώ ήμουν έτοιμος να κλείσω και ήταν όλα κανονισμένα, σε μια από τις επαναληπτικές επεμβάσεις μου είπε ο γιατρός “Μπαίνουμε αύριο για εγχείρηση”. Αυτό ήταν εντελώς ξαφνικό, διότι αν και είχαμε δει κάτι στις αρχές Μαρτίου, όταν είχα επιστρέψει, αλλά νομίζαμε ότι ήταν μια φλεγμονή, λόγω της επιβάρυνσης των δυνατών αγώνων. Έπρεπε να το αφήσουμε 2 μήνες να δούμε αν θα μεγαλώσει και όχι απλά μεγάλωσε, αλλά εμφανίστηκαν και δύο ακόμα όγκοι. Αρχές Αυγούστου μπήκαμε για τρίτη εγχείρηση και ο γιατρός μου είπε ότι κόβω το μπάσκετ και πως δεν θα ξαναπαίξω στη ζωή μου! Μου είπε πως θα κάνω να περπατήσω χωρίς πατερίτσες 4-8 μήνες.
Ουσιαστικά αφαίρεσαν όλο το μυ από τον δεξί μηρό, σε μια πολύ σοβαρή επέμβαση και μετά ακολούθησα κάποιες θεραπείες, για να μην δημιουργηθεί ξανά πρόβλημα. Πάλι καλά, επέστρεψα πολύ γρήγορα. Ο γιατρός μου έχει εκπλαγεί με το πόσο γρήγορα ο οργανισμός αναπληρώνει όλο αυτό. Οι πιθανότητες να περπατήσω τόσο γρήγορα, χωρίς να κουτσαίνω ήταν ελάχιστες. Δούλεψα πολύ κι εγώ. Δεν ήθελα να ακουστεί κάτι και να μάθει κάποιος οτιδήποτε, για προσωπικούς λόγους. Δεν μου αρέσει να με λυπάται κανένας, ούτε να μου δοθεί κάτι για τον Α ή Β λόγο.
Επέστρεψα πιο δυνατός από ποτέ, αυτός ήταν ο στόχος μου και έφτασα 3 μήνες μετά να παίζω το τέταρτο παιχνίδι μου και να βγαίνω MVP αγωνιστικής και στην καλύτερη πεντάδα. Δεν εμφανίζω όσα έχω περάσει, αλλά κάποιες φορές νιώθω περήφανος για μένα. Ο καθένας πρέπει να μην τα παρατάει ποτέ στη ζωή του ακόμα κι αν τα νέα που θα του πει κάποιος και οι πιθανότητες είναι εναντίον του. Δεν πρέπει να τα παρατάει και πρέπει να δουλεύει, ώστε να αποζημιώνει και όλη τη δουλειά που κάνει στη ζωή του, αλλά αποζημιώνει και τους δικούς του ανθρώπους».
Πώς νιώθεις που επέστρεψες στα παρκέ;
«Σαν να μην πέρασε μια μέρα! Δεν άλλαξε κάτι, δεν άφησα στιγμή να με επηρεάσει αυτό που πέρασα και απλά περίμενα την ώρα για να ξαναπαίξω. Είναι πολύ όμορφο να γυρνάς σε μια πόλη που ήσουν και ο κόσμος ξαναγέμισε το γήπεδο για σένα και φώναξε για σένα. Το συναίσθημα είναι όμορφο. Ειδικά όταν δείχνουν ότι σε αγαπάνε τόσο πολύ».
Είπες πως μπήκε σε κίνδυνο η ζωή σου. Υπήρχαν πιθανότητες να μην ζήσεις από την επέμβαση αυτή;
«Είμαι πολύ τυχερός γιατί ο όγκος δεν ήταν επιθετικός. Είναι μορφή καρκίνου, κακοήθης όγκος και ο γιατρός μου απορεί πως δημιουργήθηκε κάτι τέτοιο στον οργανισμό μου. Ούτε κακή ζωή έχω κάνει, ούτε η οικογένειά μου έκανε κακή ζωή. Αν ήταν επιθετικός ο όγκος και μεταφερόταν στα κόκαλά μου υπήρχαν πιθανότητες να κινδυνέψω».
Ευχαρίστησα το Θεό που το έστειλε σε μένα και όχι σε κάποιο μέλος της οικογένειάς μου
Είσαι 24 ετών. Υπήρξαν στιγμές που να φοβήθηκες πως τελείωσαν όλα;
«Να πω την αλήθεια όχι! Δεν φοβήθηκα ποτέ, ούτε μια στιγμή! Δεν ένιωσα πως φοβάμαι για κάτι ή να σταματήσω να αθλούμαι. Δεν ρώτησα ποτέ αυτό που ρωτάει ο καθένας “γιατί σε μένα;”. Ίσα ίσα που ευχαρίστησα τον Θεό που το έστειλε σε μένα, γιατί είμαι ένας άνθρωπος πολύ δυνατός χωρίς κανένα άγχος. Οπότε, ευχαρίστησα τον Θεό που το έστειλε σε μένα και δεν το έστειλε σε κάποιο άτομο της οικογένειάς μου που δεν θα το αντιμετώπιζε τόσο ήρεμα και ψύχραιμα όσο εγώ».
Μετά την επέμβαση και όταν κατάλαβες ότι θα χρειαστεί χρόνος για να περπατήσεις, πέρασε καθόλου η σκέψη να σταματήσεις το μπάσκετ;
«Όχι, σε καμία στιγμή. Μετά την τρίτη επέμβαση, ενώ ήταν μια πάρα πολύ σοβαρή επέμβαση, που κανείς δεν ήξερε τις συνέπειες, εγώ ένιωθα ανυπόμονος να περάσει η επέμβαση για να αρχίσω την αποθεραπεία μου. Εγώ είχα ακόμα τα ράμματα στα πόδια και δούλευα από μόνος μου τα προγράμματά μου. Δεν αισθάνθηκα ότι ήρθε το τέλος του κόσμου ή ότι θα κόψω το μπάσκετ. Έτσι είμαι σαν άνθρωπος, δεν κάνω αρνητικές σκέψεις. Δεν μου αρέσει να ακούω ανθρώπους που πιστεύουν ότι μπορούν να ορίσουν κάτι στη ζωή μου, εκτός από μένα. Εγώ δεν πίστευα ότι δεν θα ξαναπαίξω. Απλά τους έλεγα να κάνουν τη δουλειά τους και να αφήσουν τα άλλα σε μένα. Ο καθένας είναι γιατρός του… εαυτού του».
Και φτάνει η στιγμή που πετάς τις πατερίτσες και μπαίνεις στα παρκέ…
«Τις πατερίτσες δεν τις χρειάστηκα ποτέ! Από την πρώτη μέρα κούτσαινα. Ο γιατρός είχε εκπλαγεί που με είδε χωρίς πατερίτσες την τρίτη μέρα μετά την επέμβαση. Ήμουν, πάντως, λίγο… ανυπόμονος να ξαναπαίξω. Όταν πάτησα παρκέ ένιωσα πως ήταν η ώρα να αποδείξω πόσο δυνατός είμαι. Έχω μάθε στη ζωή μου να κάνω περήφανη την οικογένειά μου. Οπότε, όσο έβλεπα τους γονείς μου και τ’ αδέρφια μου να χαμογελάνε και να βλέπουν ότι είμαι καλά, έπαιρνα παραπάνω δύναμη και ένιωθα καλύτερα από πότε. Ήθελα να επιστρέψω όσο τίποτα».
Υπήρξε κάτι όλο αυτό το διάστημα που να σε… έριξε ψυχολογικά;
«Δεν είχα ούτε μία σκοτεινή μέρα. Δεν υπήρχε κάτι που να με έριξε. Εγώ τα έβλεπα αυτά ως εμπόδια που έπρεπε να προσπεράσω. Ό,τι έχω κάνει και έχω πετύχει, που δεν είμαι από τους τυχερούς αθλητές, είναι επειδή δεν μου έχει χαριστεί τίποτα. Έχω περάσει αρκετές δυσκολίες στη ζωή μου. Δεν άφησα να περάσει καμία σκοτεινή σκέψη. Το μόνο που δεν ήθελα ήταν να δω τους δικούς μου ανθρώπους να πέφτουν ψυχολογικά. Και αυτό με πείσμωνε ώστε να επιστρέψω ακόμα πιο δυνατός».
Ποια ήταν η πιο έντονη εικόνα απ’ όλο αυτό το διάστημα που ήσουν εκτός δράσης;
«Είχα κάρα πολλές έντονες στιγμές όλο αυτό το διάστημα. Κάτι που μου έχει μείνει και έγινε πολύ πρόσφατα ήταν μετά το τελευταίο παιχνίδι που είχα με την ομάδα. Είναι δημοσιογράφος στη Σουηδία και πολύ καλός άνθρωπος. Ήρθε να μου πάρει συνέντευξη και να με ρωτήσει που ήμουν. Στην ουσία… αναγκάστηκα να πω την ιστορία μου, πολύ σύντομα και είδα έναν ξένο άνθρωπο να κλαίει μπροστά μου και να μην πιστεύει τι έχει γίνει.
Εκεί κατάλαβα πως υπάρχουν πολλά προβλήματα εκεί έξω. Η εικόνα αυτή, να βλέπω κάποιον ξένο και να με ευγνωμονεί που του μίλησα και πως δεν είχε ξανανιώσει έτσι μου έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό. Όλο αυτό το διάστημα ήταν έντονες οι στιγμές, κυρίως με την οικογένειά μου, που δεν μπορώ να διακρίνω καμία. Μας μεγάλωσαν να είμαστε μια γροθιά, οπότε ο καθένας με βοήθησε με τον δικό του τρόπο και όλες οι συμβουλές και τα μικρά λόγια μου έχουν μείνει στο μυαλό. Δεν μπορώ να διακρίνω κάποιο».
Ποτέ μην αφήσεις τον εαυτό σου να πέσει στο πάτωμα
Ο Νίκος Πορτοκάλογλου έχει πει ένα διαχρονικό τραγούδι πως «Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Είναι το μότο της ζωής σου αυτό;
«Νομίζω ναι! Είχε πει και ο Πάριος ένα τραγούδι, το οποίο έλεγε “Όλη η ζωή μου μοιάζει με ένα ψέμα, ψέμα που δεν ντρέπομαι να πω” Ψέμα, υπό την έννοια πως όποιος δεν ξέρει πράγματα πάνω στις εγχειρήσεις που έχω κάνει, δεν ήξεραν τι έχω περάσει και τι έχω κάνει. Ολοι θα νομίζουν ότι είναι ένα ψέμα. Αλλά ισχύει πως ό,τι δεν σε σκοτώνει, αν το δεις από την οπτική γωνία που πρέπει, δηλαδή να μην σκέφτεσαι αρνητικά και να βγαίνεις κερδισμένος και να… ψάχνεις μέσα σε αυτή την κατάσταση κάτι που θα σε κρατήσει, αυτό σε κάνει πολύ πιο δυνατό. Όταν επιστρέφεις μετά νιώθεις πως δεν σε σταματάει τίποτα».
Στην κοινωνία υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που «παλεύουν» με τον καρκίνο. Εσύ όχι μόνο πάλεψες, αλλά τα κατάφερες κιόλας. Τι συμβουλή θα έδινες σε όλο αυτό τον κόσμο που δίνει τη δική του… μάχη;
«Η συμβουλή μου είναι πως όλα τα νέα παιδιά, τα ακόμα πιο νέα παιδιά από μένα, γιατί βλέπω πως ως χώρα έχουμε… καλοζωία με ξενύχτια, ποτά, τσιγάρα, είναι πως πριν κάνουμε κάτι πρέπει να το σκεφτόμαστε πρώτα. Δεν είναι ωραίο να σκέφτεσαι σαν μονάδα. Πρέπει να ξέρεις πως έχεις μια οικογένεια από πίσω που νοιάζεται για σένα και πριν κάνεις κάτι πρέπει να το σκεφτείς γιατί οι δικοί σου άνθρωποι περνάνε τις πιο δύσκολες στιγμές όταν εσύ παθαίνεις κάτι. Αυτό θα έλεγα, ό,τι κι αν γίνει δεν πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου να πέσει στο πάτωμα. Πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και να το ξεπεράσεις».
SDNA.GR
