«Ο στρατηγός κάνει φασαρία στην πλατεία» του Μάκη Τσίτα, στο Δημ. Θέατρο Πειραιά

«Ο στρατηγός κάνει φασαρία στην πλατεία» του Μάκη Τσίτα, σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, στην κεντρική σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά
Μάκης Τσίτας, Ο στρατηγός κάνει φασαρία στην πλατεία (2017)
Σκηνοθεσία: Ρούλα Πατεράκη
Πρόσωπα διαφορετικού φύλου και ηλικίας, προερχόμενα από τη μικροαστική τάξη, προσπαθούν απεγνωσμένα να επικοινωνήσουν μέσα από τις προσωπικές τους στιγμές ή τις καθημερινές τους ασχολίες. Οι άνθρωποι αυτοί, πότε σε εξωτερικό και πότε σε εσωτερικό χώρο, συνδιαλέγονται με άτομα του περιβάλλοντός τους ή με τον τυχόν διπλανό τους επιχειρώντας μια σύζευξη ουσιαστικής επικοινωνίας, την οποία όμως τις περισσότερες φορές υποδαυλίζουν οι ίδιοι. Τα μονόπρακτα που αποτελούν το έργο θέτουν καίρια ζητήματα τόσο για τις σχέσεις όλων μας μέσα στην κοινωνία, όσο και για το γεφύρωμα της χασματικής ανθρώπινης επαφής.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο: Μάκης Τσίτας
Σκηνοθεσία: Ρούλα Πατεράκη
Σκηνικά – Κουστούμια: Λίλη Πεζανού
Μουσική: Νίκος Βασιλείου
Φωτισμοί: Αννα Σμπώκου
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Γιαννακού Ελισάβετ, Δούκα Μαρία-Νεφέλη, Ζάχαρης Τρύφων, Μπιτούνη Ιωάννα, Μαυράκης Νίκος, Παπακώστας Λευτέρης, Παπουτσή Δανάη, Ρόκκος Βαγγέλης, Σαρρή Μυρτώ, Τσικούρας Δημήτρης
Κεντρική σκηνή
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Δευτέρα 6 Μαΐου 10.00 και 12.00
Τρίτη 7 Μαΐου 19.30 και 21.30
Τετάρτη 8 Μαΐου 10.00 και 12.00
Πέμπτη 9 Μαΐου 10.00 και 12.00
Παρασκευή 10 Μαΐου 10.00 και 12.00
Είσοδος ελεύθερη
Πληροφορίες: 210.4143356-7
www.dithepi.gr
Η παράσταση εντάσσεται στο Τριετές Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα 2018-2020 «Η δυναμική του Ελληνικού Λόγου στο Θέατρο 2019» του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.
Τριετές Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα 2018-2020 «Η δυναμική του Ελληνικού Λόγου στο Θέατρο 2019».
Δεύτερος χρόνος
Μάρτιος – Απρίλιος – Μάιος
10 νεοελληνικά κείμενα | 3 κεντρικές παραστάσεις | 7 θεατρικά αναλόγια
Εμβληματικά έργα της νεοελληνικής δραματουργίας, παράλληλα με νεότατα έργα, συμπεριλαμβάνοντας και τις πρώτες παραστάσεις άπαιχτων έργων νέων συγγραφέων, θα παρουσιαστούν φέτος στο δεύτερο Φεστιβάλ, στόχος του οποίου είναι η ανάδειξη της θεματολογίας του μεταπολεμικού ελληνικού θεατρικού κειμένου, το καθρέφτισμα των ευρύτερων κοινωνικών και ιστορικών εξελίξεων της αντίστοιχης περιόδου στη νεοελληνική θεατρική γραφή, καθώς και παρουσίαση ζητημάτων δραματουργίας γύρω από την οποία οι δημιουργοί θα αναπτύξουν τη σκέψη τους.
Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά οραματίζεται με επιμονή και θεμελιώνει την παρουσία του ως ένας πολιτιστικός οργανισμός βαθιάς πνοής και ανοιχτών οριζόντων. Το άνοιγμα προς τους πολίτες, η μέριμνα για τους ανθρώπους του θεάτρου και τους συγγραφείς, η παιδευτική αποστολή του θεάτρου, καθώς και ανάδυση των νέων δημιουργικών δυνάμεων είναι οι κατευθύνσεις της καλλιτεχνικής του στόχευσης και στρατηγικής.
Το φεστιβάλ «Η δυναμική του Ελληνικού Λόγου στο Θέατρο» συμπυκνώνει με ενάργεια αυτή την πολύπλευρη φιλοσοφία. Χτίζει μια γέφυρα ανάμεσα στη σκηνή και την πλατεία, ενθαρρύνοντας τη δημιουργική εμπλοκή των θεατών στη θεατρική διαδικασία μέσα από ένα ανοιχτό workshop-in-progress, στη διάρκεια του οποίου εκατοντάδες μαθητές και ενήλικες παρακολούθησαν τις πρόβες.
Ο Νίκος Διαμαντής, καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, σημειώνει:
«Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά είναι ένας ζωντανός οργανισμός σε αμοιβαία και διαρκή επικοινωνία με τη θεατρική κοινότητα, τους δημιουργούς, αλλά και με την ίδια την κοινωνία. Έχοντας θέσει ως αποστολή μας να αποτελέσουμε μια δίοδο πολιτισμού και παιδείας, προσανατολισμένη στα επίκαιρα δημιουργικά ρεύματα, στους νέους αλλά και σε όλους τους πολίτες, διεκδικήσαμε και υλοποιούμε ένα τριετές πρόγραμμα μέσω του οποίου κυοφορείται η θεατρική συνείδηση ως παρακαταθήκη για τον σύγχρονο πολιτισμό. […] Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά διοργανώνει ένα Φεστιβάλ μεταπολεμικού νεοελληνικού έργου τώρα με τον χαρακτήρα του επείγοντος, με ένα καίριο ερώτημα: “Γιατί ελληνικός λόγος σήμερα;”. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ότι επιχειρούμε να θέσουμε ερωτήματα, να ψάξουμε απαντήσεις, να προκαλέσουμε έναν ευρύ και απενεχοποιημένο διάλογο. Να παρακολουθήσουμε, να καταγράψουμε και να αποκρυπτογραφήσουμε τη σταδιακή αλλαγή στον τρόπο και στο είδος της θεατρικής επικοινωνίας, της μεταφοράς δηλαδή του μηνύματος στον αποδέκτη. Να επιχειρήσουμε μια αποτίμηση της αλλαγής. Να επαναξιολογήσουμε τους κώδικες γραφής. Να ψηλαφήσουμε την κοινωνική αλλαγή ως συγχρονία και διαχρονία του ελληνικού λόγου».