Προς τους Μεσιανιώτες: «Έξω κούκλα, από μέσα πανούκλα»

Το αιώνιο πρόβλημα, περιγράφεται στη σελίδα στο φβ, της ΤΚ Μεσιανού του δήμου Πέλλας,… που να ρίξουμε τα σκουπίδια μας, τα πλαστικά τσουβάλια, τα δοχεία με φυτοφάρμακα, τα μπάζα μας, κλπ

Ένα χωριό χρειάζεται έναν χώρο όπου όλα αυτά θα πρέπει να συγκεντρώνονται και υπό την επίβλεψη του Δήμου να διαχειρίζονται.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι με ανεξέλεγκτες χωματερές, ότι δηλαδή χρησιμοποιήθηκε το πετάμε στο ποτάμι, πρέπει να σκεφτούμε τις συνέπειες.

Στο χωριό είμαστε προσωρινά φιλοξενούμενοι, δεν μας ανήκει. Πρέπει να είμαστε σωστοί στην διαχείριση του.
Θα πρέπει να το παραδώσουμε καθαρό και όχι μολυσμένο. Υγιές και όχι άρρωστο. Αμόλυντο και όχι επικίνδυνο και βουτηγμένο στην βρομιά.
Σήμερα όπως λέει και ο Βασίλης Παπαδόπουλος “με αυτό που κάνουμε λες και ανήκουμε σε μια άλλη κατηγορία και όχι αυτή των ανθρώπων.Γιατί αντί να προστατεύουμε το χωριό μας το καταστρέφουμε με την αλόγιστη συμπεριφορά μας. Έχουμε ένα ωραίο χωριό. Ας του δώσουμε μια ευκαιρία να συνέλθει. Έτσι όπως πάμε θα γίνουμε «έξω κούκλα, από μέσα πανούκλα»”.
*Η μόλυνση του περιβάλλοντος με πετάμενες λαμαρίνες, σπασμένα πλακάκια, κεραμίδια, λεκάνες, σκληρά πλαστικά, μπάζα και παλιοσίδερα.

*Η μόλυνση του νερού που πίνουμε, από δοχεία με φυτοφάρμακα, διάφορα κονιάματα ασβέστη, βιομηχανικά χημικά απόβλητα, κλπ.
*Η μόλυνση του αέρα που αναπνέουμε και η καταστροφή του όζοντος, από τις φωτιές στα πλαστικά δοχεία με υγρά φυτοφάρμακα, σακουλές λιπασμάτων, πλαστικά θερμοκηπίων κλπ όλα αυτά πρέπει να τα σταματήσουμε.
Έτσι είναι το σωστό και έτσι πρέπει να γίνεται. Έλα όμως που δεν γίνεται και αναγκάζεται ο Δήμος , ο Πολιτιστικός Σύλλογος, και ο κάθε ευαισθητοποιημένος πολίτης να προσπαθεί να κάνει τον «αστυφύλαξ», πράγμα που δεν έχει προοπτική, αλλά και που μας οδηγεί στο να γινόμαστε κακοί και να τσακωνόμαστε μεταξύ μας.
Πρέπει να πάμε σε μια σώφρονα διαχείριση της κατάστασης, σε συνεργασία με τον Δήμο, ο οποίος πρέπει επίσης να αντιληφθεί ότι το πρόβλημα υπάρχει και δεν λύνεται με το σπρώξιμο όλων αυτών στο ποτάμι.
Η μόνη ελπίδα είναι να συνεργαστούμε και να βρούμε λύσεις από κοινού, για να παραδώσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας ένα καλύτερο χωριό από αυτό που άφησαν σε μας οι γονείς μας.