Λόγος της Πέλλας Ηλεκτρονική Εφημερίδα Νομού Πέλλας
Σχεδόν μισό αιώνα χρειάστηκε η Χαν Τάε-σουν για να ξαναδεί την κόρη της.
Την είχε δει τελευταία φορά τον Μάιο του 1975, στο σπίτι τους στη Σεούλ, στη Νότια Κορέα. Όταν γύρισε από τη δουλειά, το παιδί είχε εξαφανιστεί. Δεν την ξαναείδε για 44 χρόνια-μέχρι που μια εξέταση DNA αποκάλυψε ότι η κόρη της, με νέο όνομα Λόρι Μπέντερ, ζούσε πλέον στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου είχε υιοθετηθεί παράνομα. Η Χαν υποστηρίζει ότι η κόρη της απήχθη, μεταφέρθηκε σε ορφανοτροφείο και από εκεί «εξήχθη» παράνομα στις ΗΠΑ για υιοθεσία. Σήμερα, είναι η πρώτη βιολογική μητέρα που καταθέτει αγωγή αποζημίωσης κατά της νοτιοκορεατικής κυβέρνησης, κατηγορώντας την ότι δεν προστάτεψε το παιδί της, ούτε απέτρεψε την υιοθεσία του στο εξωτερικό.
Η υπόθεσή της έρχεται ενώπιον του δικαστηρίου τον Ιούνιο και θεωρείται ορόσημο σε μια σειρά από υποθέσεις που αποκαλύπτουν τις σκοτεινές πτυχές του διεθνούς προγράμματος υιοθεσιών της Νότιας Κορέας. Καμία άλλη χώρα δεν έχει στείλει στο εξωτερικό περισσότερα παιδιά για υιοθεσία, και για τόσο μεγάλο διάστημα. Από τη δεκαετία του 1950 έως και σήμερα, εκτιμάται ότι 170.000 έως 200.000 παιδιά στάλθηκαν στο εξωτερικό, κυρίως σε ΗΠΑ και Ευρώπη.
Τον Μάρτιο, ανεξάρτητη έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι διαδοχικές κυβερνήσεις της Νότιας Κορέας παραβίασαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, επιτρέποντας σε ιδιωτικά πρακτορεία υιοθεσίας να «εξάγουν μαζικά» παιδιά, με ελάχιστη ή ανύπαρκτη κρατική εποπτεία. Τα πορίσματα αναμένεται να ενισχύσουν νέες αγωγές κατά του κράτους, όπως και αυτή της Χαν. Το 2019, κατατέθηκε η πρώτη ανάλογη αγωγή από έναν υιοθετημένο άνδρα που μεγάλωσε στις ΗΠΑ. Η Χαν Τάε-σουν, όμως, είναι η πρώτη μητέρα που προσφεύγει στη Δικαιοσύνη ζητώντας λογοδοσία και αποζημίωση.
Η ίδια δηλώνει πως δεν αναζητά μόνο δικαίωση για την προσωπική της ιστορία, αλλά και για τις χιλιάδες άλλες οικογένειες που είδαν τα παιδιά τους να χάνονται σε ένα σύστημα υιοθεσιών με κίνητρο το κέρδος.
Με πληροφορίες από BBC
