Η χρονιά που ανατέλλει είναι «ολυμπιακή χρονιά» και όλα τα βλέμματα από τον χώρο του αθλητισμού είναι στραμμένα στο Τόκιο
όπου το καλοκαίρι του 2020 θα διεξαχθούν οι Ολυμπιακοί και οι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Εκεί είναι στραμμένη και η προσοχή του Παναγιώτη Τριανταφύλλου, Παραολυμπικονίκη στην ξιφασκία με αμαξίδιο στο Ρίο το 2016 και παγκόσμιου πρωταθλητή. Ο δρόμος προς την Ιαπωνία όμως περιλαμβάνει μια σειρά τουρνουά στα οποία ο Έλληνας αθλητής συμμετέχει και… κερδίζει. Αυτό έγινε και στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο που διεξήχθη τον Νοέμβριο στην Ολλανδία: Κατέκτησε τη νίκη και το χρυσό μετάλλιο, ενώ η ιστορία του, εξαιτίας περισσότερο μιας συγκυρίας πραγμάτων, κέρδισε το ενδιαφέρον του Τύπου και του κοινού, που τον έμαθε για τα καλά.
Η νίκη στην Ολλανδία ήρθε από το πουθενά, όπως λέει στο CNN Greece ο ίδιος. «Το συγκεκριμένο παγκόσμιο κύπελλο είναι ένα από τα πολλά που γίνονται μέσα σε διάρκεια δύο χρόνων και όπου μαζεύουμε βαθμολογία για να πάρουμε την πρόκριση για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο. Στο συγκεκριμένο Παγκόσμιο Κύπελλο το χρυσό μετάλλιο ήρθε από το πουθενά. Είχα κατέβει αρκετά χαλαρός γιατί είχα έναν τραυματισμό στις προπονήσεις μου και κατέβηκα στον αγώνα με τη λογική του ό,τι καταφέρω θα είναι καλό… Και κατάφερα να πάρω το χρυσό μετάλλιο», λέει, χωρίς να μπορεί να κρύψει τη χαρά και την περηφάνια του και για αυτό το κατόρθωμά του.
Η δημοσιότητα μέσω… Τσιτσιπά
Το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ολλανδίας ήρθε μία ημέρα πριν από την μεγάλη νίκη του Στέφανου Τσιτσιπά στο τουρνουά τένις του Λονδίνου. «Πέρασε στα ψιλά», την ώρα που τα πρωτοσέλιδα τόσο του αθλητικού Τύπου όσο και των υπολοίπων μέσων ενημέρωσης ήταν γεμάτα φωτογραφίες και τεράστιους τίτλους για την σπουδαία νίκη του νεαρού Έλληνα τενίστα. Κάποιοι όμως πρόσεξαν την άνιση μεταχείριση μεταξύ των δύο αθλητών και με τον τρόπο αυτό τα βλέμματα στράφηκαν και προς την επιτυχία του Παναγιώτη Τριανταφύλλου. «Πιστεύω ότι η συγκεκριμένη νίκη πήρε δημοσιότητα λόγω μιας συγκυρίας πραγμάτων. Το ότι ο Τσιτσιπάς μία μέρα μετά έφερε αυτή την τεράστια διάκριση και το ότι κάποια άρθρα βγήκανε και συγκρίνανε τις δύο αυτές διακρίσεις με την έννοια ότι γιατί τόσος ντόρος για τον Τσιτσιπά και όχι για τον Τριανταφύλλου. Εννοείται ότι ευνοεί αυτό εμένα σαν αθλητή, σαν προσωπικότητα, αλλά ευνοεί πάνω από όλα τον χώρο που εκπροσωπώ, τον αθλητισμό για τα άτομα με αναπηρία. Από την άλλη πλευρά, λυπάμαι γιατί την ίδια ημέρα που επέστρεψα από την Ολλανδία, επέστρεψαν και τα παιδιά της ομάδας στίβου ατόμων με αναπηρία, που πήραν τα παιδιά πολλά μετάλλια, αλλά αυτό δεν ακούστηκε πουθενά», μας λέει ο Παραολυμπιονίκης, εκφράζοντας την ευχή αυτό να αλλάξει και να έχουν σύντομα όλοι οι αθλητές τις ίδιες ευκαιρίες και την ίδια αναγνώριση.
Το τροχαίο και ο αθλητισμός
Ο Παναγιώτης Τριανταφύλλου το 2004, σε ηλικία 18 ετών, είχε ένα τροχαίο ατύχημα. Το αμάξι στο οποίο βρισκόταν ο ίδιος αλλά και δύο φίλοι και συμμαθητές του έπεσε σε γκρεμό μεγάλου βάθους. Ο ίδιος τραυματίστηκε σοβαρά στη σπονδυλική στήλη. Το πρώτο διάστημα, όπως μας λέει, ήταν καθηλωμένος μέσα στο σπίτι, βάσει των εντολών των γιατρών, ώστε να επουλωθούν τα τραύματά του. Ενώ η εντολή όμως ήταν οποιαδήποτε δραστηριότητα να ξεκινήσει μετά από ένα χρόνο, εκείνος ήθελε πολύ να επαναδραστηριοποιηθεί. Πέντε μήνες μετά το τροχαίο, όταν πληροφορήθηκε πως αν και βρισκόταν σε αναπηρικό αμαξίδιο, θα μπορούσε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, πήγε να παρακολουθήσει έναν αγώνα μπάσκετ με αμαξίδιο. «Πήρα το θάρρος, πήγα, είδα έναν αγώνα μπάσκετ… Στην αρχή είπα “αποκλείεται”, γιατί ήμουν άσχετος από μπάσκετ, τους είδα να πέφτουν, να σηκώνονται και είπα αποκλείεται να μπω εγώ εδώ μέσα. Αλλά, την επόμενη ημέρα πήγα, το δοκίμασα, μου άρεσε πάρα πολύ και τα πήγα και πάρα πολύ καλά, είχα μια πάρα πολύ καλή εξέλιξη. Μπήκα στην τοπική ομάδα του Αμαρουσίου, μέσα σε έναν χρόνο μπήκα και στην εθνική ομάδα, μετά έγινα αρχηγός της εθνικής ομάδας του μπάσκετ με αμαξίδιο…».
Στον νεαρό Παναγιώτη Τριανταφύλλου όμως δεν έφτανε ούτε αυτό, καθώς συνεχώς ήθελε να δοκιμάζει τον εαυτό του και τα όριά του. «Ενώ κυλούσε έτσι ωραία η ζωή μου με τον αθλητισμό και με το μπάσκετ, κάποια στιγμή ήθελα να δω πού μπορώ να φτάσω εγώ σαν Πάνος, σε προσωπικό επίπεδο κι έτσι επέλεξα ένα ατομικό άθλημα, κι αυτό το άθλημα ήταν η ξιφασκία», λέει για την αρχή της καριέρας του στο άθλημα που τον ανέβασε τελικά στο βάθρο των νικητών των Παραολυμπιακών Αγώνων. «Είδα κι έψαξα κι άλλα αθλήματα, σφαίρα, ακόντιο και κολύμπι δοκίμασα… Αλλά μου είπαν για την ξιφασκία, επειδή έχω μακριά χέρια και τελικά έμεινα στην ξιφασκία. Τρεις μήνες αφού ξεκίνησα το 2009, μετείχα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Καναδά και πήρα το χάλκινο μετάλλιο», συνεχίζει.
Το αργυρό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο
Όταν ρωτάμε ποια ήταν η κορυφαία στιγμή της καριέρας του, ο Παναγιώτης Τριανταφύλλου απαντά χωρίς δισταγμό: «Το παραολυμπιακό μετάλλιο στο Ρίο, στη Βραζιλία, το 2016, όπου πήρα το ασημένιο μετάλλιο. Ήταν μια προσπάθεια πολλών χρόνων, κάθε παραολυμπιακοί έχουν από πίσω τους μια προσπάθεια τουλάχιστον τεσσάρων χρόνων. Εγώ σκεφτείτε ξεκίνησα την ξιφασκία το 2009 και πήρα το μετάλλιο το 2016, οπότε μιλάμε για αρκετά χρόνια. Είναι η ύψιστη διοργάνωση και κάθε αθλητής θέλει να είναι εκεί. Το περίμενα, ένα μετάλλιο, γιατί ήμουν μέσα στα φαβορί. Στόχος μου ήταν το χρυσό, αλλά πήρα το ασημένιο. Αυτό με πείσμωσε, να πάω και στους επόμενους Παραολυμπιακούς, στο Τόκιο το 2020, μήπως και καταφέρω να πάρω το χρυσό».
«Στόχος είναι το χρυσό μετάλλιο, αλλά εννοείται ότι δεν είναι αποτυχία δεν είναι το ασημένιο, το χάλκινο, η πέμπτη ή ακόμα και η ένατη, δέκατη θέση. Θεωρώ επιτυχία να μπορείς να πάρεις την πρόκριση και να βρίσκεσαι στους Παραολυμπιακούς Αγώνες για αρχή», τονίζει ο Παραολυμπιονίκης και προσθέτει πως είναι πολύ σημαντική η ψυχολογία και του ίδιου και των αντιπάλων του, αλλά και το σε τι μέρα θα βρεθεί εκείνη τη στιγμή.
«Να μπει ο αθλητισμός στη ζωή σου»
Στήριγμα του από την πρώτη στιγμή του ατυχήματος ήταν η οικογένειά του, και από τη στιγμή που μπήκε ο αθλητισμός στη ζωή του, εκτός από το κράτος και την ομοσπονδία, δίπλα του βρέθηκαν οι χορηγοί του, ο Όμιλος Υγεία και ο σύλλογος Καλλιπάτειρα. Είναι πολύ σημαντικό, τονίζει, να έχουν στήριξη στο δύσκολο έργο τους όλοι οι αθλητές και ειδικά οι αθλητές με αναπηρία: «Δεν διαφέρουμε σε τίποτα με τους αρτιμελείς αθλητές, η προσπάθεια που καταβάλουμε είναι η ίδια, ίσως και μεγαλύτερη».
Όσο για το μήνυμά του, είναι κι αυτό ξεκάθαρο: Βάλτε τον αθλητισμό στη ζωή σας, λέει. «Το μήνυμα που θέλω να στείλω στα νέα παιδιά γενικότερα, αλλά και στα παιδιά που είχαν κάποιο ατύχημα ή κάποια αναπηρία εκ γενετής, είναι να μην τα παρατάνε, να βγαίνουν από το σπίτι τους, να είναι όσο πιο δραστήρια άτομα γίνεται, να κοινωνικοποιούνται και 100% να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Το έκανα εγώ, με βοήθησε σε πάρα πολλά πράγματα, με δυνάμωσε ψυχολογικά, σωματικά… Να το κάνουν όλοι και αν δεν μπορέσει κάποιος να φτάσει σε επαγγελματικό επίπεδο, γιατί δεν είναι για όλους, να το κάνει ερασιτεχνικά, να το κάνει επειδή του αρέσει και να μπει ο αθλητισμός στη ζωή του».
cnn.gr
