Τελικά δεν είναι δύσκολο να άγεις ένα κοπάδι, αρκεί αυτό το κοπάδι να βάλει μπροστά αυτό που θέλει το ίδιο να δει και το συμφέρει να δει. Το συναντάμε πλέον σε όλες τις φάσεις της ζωής μας, ειδικά τα τελευταία χρόνια.
Έρχεται ο Χ πολιτικός και τάζει, άιντε όλα τα «πρόβατα» ρίχνουν στην κάλπη το ψηφοδέλτιο του «σωτήρα», βγαίνει να κυβερνήσει και τσουπ να η κωλοτούμπα. Έρχεται ο επόμενος και τάζει ότι και ο προηγούμενος και καλύτερα και ξανά το «κοπάδι» ορμάει στις κάλπες και μετά πάλι κωλοτούμπα… με τον ίδιο ρυθμό συνεχίζουν και συνεχίζουν.
Ας αφήσουμε όμως την πολιτική που το πρόβλημα κρατάει εδώ και δεκαετίες και ας ασχοληθούμε με το ποδόσφαιρο. Εδώ το «κοπάδι» είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμο αλλά το πρόβλημα είναι πως υπάρχουν πολλά και διαφορετικά «κοπάδια».
Κάθε ομάδα, από τις επονομαζόμενες μεγάλες, έχει το δικό της και έχει φυσικά και τον εκάστοτε «βοσκό». Όταν ο «βοσκός» είναι αγαπητός στο «κοπάδι» τότε αυτό έχει σαν ιερό ευαγγέλιο τα λεγόμενα του και φυσικά μετά από μία του ομιλία ολόκληρο το «κοπάδι» χρησιμοποιεί τα λόγια του «βοσκού» ασχέτως αν μέχρι τότε δεν ήξεραν τις λέξεις ή τις εκφράσεις που ξεστόμισε ο «βοσκός» τους αρκεί που το είπε ο ηγέτης.
Όταν εμφανιστεί νέος «βοσκός» με παλιό «κοπάδι» το οποίο είχε ναι μεν δυναμική αλλά δεν είχε «βοσκό» τότε οι παλιοί «βοσκοί» κοιτάζουν αν κινδυνεύουν από τον καινούριο. Του δίνουν περίοδο προσαρμογής και μόλις δουν ότι ο νέος «βοσκός» έχει μεγάλη δύναμη τότε οι παλιοί «βοσκοί» τα βρίσκουν μεταξύ τους, αλλά πρέπει να κάνουν κάτι έτσι ώστε τα «κοπάδια» τους να δεχθούν την σύμπραξη. Η λύση απλή, κάνουμε «επίθεση» στον καινούριο «βοσκό» και τον εμφανίζουμε ως αυτόν που το «κοπάδι» του έχει μόνο μαύρα «πρόβατα» και πως πρέπει να εκδιωχθεί από το λιβάδι γιατί μολύνει την περιοχή, ενώ στην πραγματικότητα ο λόγος που πρέπει να φύγει είναι γιατί δυνάμωσε το «κοπάδι» και έτσι διεκδικεί και αυτό ισοκατανομή του λιβαδιού όχι μόνο μεταξύ των μεγάλων «κοπαδιών» αλλά μεταξύ όλων των «κοπαδιών», κάτι που στους παλιούς «βοσκούς» αυτό είναι αδιανόητο μιας και είχαν μάθει να μοιράζονται την σοδειά μεταξύ τους.
Για να γίνει αυτή η επίθεση και να δεχθούν τα «κοπάδια» των παλιών την σύμπραξη αναλαμβάνουν οι πάντα πρόθυμοι «σκύλοι» του «κοπαδιού» αρκεί ο «βοσκός» να δώσει ένα «κόκκαλο» παραπάνω. Μόλις γίνει αυτή η αύξηση του ποσοστού στην «τροφή» τότε αρχίζουν οι «σκύλοι» το «γαύγισμα» προς τα κοπάδια τους.
Τους λένε για το πόσο κακός είναι ο καινούριος «βοσκός» και πως το «κοπάδι» του είναι το χειρότερο από όλα τα «κοπάδια», τους λένε πως θέλει να πάρει το λιβάδι μόνο για το δικό του «κοπάδι» αλλά δεν τους λένε πως οι «βοσκοί» τους το έχουν μοιράσει μεταξύ τους και πως άλλος δεν χωράει στην μοιρασιά.
Έτσι τα «κοπάδια» άγονται και αρχίζουν με την σειρά τους την επίθεση στο «κοπάδι» που θέλει το κακό τους, σύμφωνα με όσα τους έχουν πει οι «σκύλοι» του «κοπαδιού» τους, δημιουργώντας έτσι κλίμα και εναντίον του καινούριου «βοσκού».
Ο καινούριος «βοσκός» αντέχει όμως και όσο αντέχει τόσο οι «σκύλοι» μεγαλώνουν την επίθεση, ώσπου ο καινούριος κάνει ένα λάθος και παρά το ότι ζητάει συγγνώμη οι «σκύλοι» των παλιών «κοπαδιών» μεταφέρουν στα «κοπάδια» τους όσα συμφέρουν τους «βοσκούς» τους και έτσι ο καινούριος «βοσκός» γίνεται μεγαλύτερος εχθρός, από ότι είναι για το αρνί ο χασάπης την περίοδο του Πάσχα, και το «κοπάδι» του φυσικά αντιμετωπίζεται με την ίδια έχθρα.
Ο χρόνος θα δείξει την συνέχεια της ιστορίας, προς το παρόν ο «βοσκός» αντέχει.
Υ.Γ: Το κείμενο απευθύνεται σε σκεπτόμενα όντα και σε μέλη των «κοπαδιών» που δεν άγονται.
Υ.Γ 2: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα είναι συμπτωματική
Επιμέλεια: Γιώργος Δημητριάδης
