«Ξέρεις κουράστηκα να μου δίνουν συγχαρητήρια αυτές τις ημέρες. Δεν έχει νόημα για μένα. Εγώ θέλω να σου μιλήσω σα φίλος» ήταν τα πρώτα λόγια του Σταύρου Παπαδόπουλου
όταν τον συνάντησα στις εγκαταστάσεις του Ναυτικού Ομίλου Γιαννιτσών λίγο μετά το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε σε αγώνες εργομέτρου ΑΜΕΑ στην Κύπρο.
Αρχικά πίστεψα ότι ήθελε να οριοθετήσει τη συνέντευξη που του ζήτησα, όμως στη συνέχεια διαπίστωσα ότι όχι μόνο τέτοια πρόσθεση δεν είχε, αλλά αντιθέτως ότι αναζητούσε και ο ίδιος να του δοθεί μια ευκαιρία για να ανοίξει την καρδιά του.
Ήθελε να ευχαριστήσει κάποιους ανθρώπους, παράλληλα να εκφράσει τις ανησυχίες του και κυρίως να εξωτερικεύσει την αγωνία του για το Ναυτικό Όμιλο Γιαννιτσών και την πορεία του μέσα από αυτόν.
Μια αγωνία που την εξέλαβα ως ένα πολύ δυνατό και ξεκάθαρο μήνυμα με πολλούς αποδέκτες, παράγοντες και μη, που ίσως θα πρέπει να προβληματιστούν ως προς τη σημαντικότητα του ρόλου που έχουν και τις ευθύνες που απορρέουν όταν αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν μια αποστολή. «Εδώ είναι το σπίτι μου, έτσι νιώθω να ξέρεις. Όταν βλέπω τους συναθλητές μου νοιώθω αγάπη, και υπερηφάνεια. Μαζί τους κύριε Γιώργο απέκτησε νόημα η ζωή μου».
Ο Σταύρος Παπαδόπουλος ολοκλήρωσε τις σπουδές του ως Μηχανικός Αυτοκινήτων και είναι απόφοιτος του ΕΠΑΛ Γιαννιτσών. Εργάζεται στην υπηρεσία θεάτρου του Δήμου Πέλλας και είναι κωπηλάτης. Στους διεθνείς αγώνες εργομέτρου στην Κύπρο κατέκτησε πρόσφατα το χρυσό μετάλλιο και κατάφερε μετά από χρόνια να κάνει πραγματικότητα ένα όνειρο του.
«Δεν το περίμενα ούτε εγώ. Πρώτη φορά πήγα σε μεγάλο πρωτάθλημα και ήρθα πρώτος. Στην Κύπρο ένιωσα ότι μας προσέχουν όλους εμάς, ενώ εδώ στην Ελλάδα νιώθω ότι είμαστε λίγο στο περιθώριο» λέει με πικρία εκφράζοντας ένα παράπονο για το οποίο εδώ και χρόνια αναζητεί λύση: «Ψάχνω συναθλητές για να τρέξω σε παγκόσμιο πρωτάθλημα και για να πάω Ολυμπιάδα.
Η δική μας κατηγορία έχει την εξής ιδιαιτερότητα. Μπορώ να τρέξω μόνο τετραπλό ή τετράκοπο και το πλήρωμα μου είναι μεικτό. Δηλαδή δυο αγόρια και δύο κορίτσια. Δεν μπορώ να αγωνιστώ σε σκιφ ή σε διπλό σκιφ και δε βρίσκω συναθλητές στην Ελλάδα. Μόνο εάν γινόταν μια συνεργασία Ελλάδας Κύπρου ίσως να μπορούσα να πάω. Αυτό είναι το όνειρο μου. Αυτό σκέφτομαι κάθε βράδυ».
Ο χρυσός αθλητής του Ν.Ο.Γ συχνά αναπολεί τις πρώτες στιγμές που έζησε στον Λουδία και περιγράφει την αγωνία που είχε όταν περίμενε τη στιγμή για να μπει μέσα στο ποτάμι. Μια στιγμή που ήρθε 1,5 χρόνο αργότερα μετά το 2007, καθώς δεν υπήρχαν τότε οι βοηθητικοί πλωτήρες που θα του έδιναν τη δυνατότητα να κωπηλατήσει. «Το κουπί είναι εθισμός. Όταν το πιάσεις μια φορά δεν το εγκαταλείπεις ποτέ, δε σταματάς. Πέρασε 1,5 χρόνος για να μπω σε βάρκα. Κοιτούσα τους συναθλητές μου που είχαν αυτή τη δυνατότητα και ζούσα και εγώ για να απολαύσω αυτή τη στιγμή. Τελικά τα κατάφερα και από τότε με βλέπεις εδώ στο Λουδία.
Αυτό που έμαθα σε όλα αυτά τα χρόνια είναι η αγάπη. Να αγαπάω τους συναθλητές μου και να τους βοηθάω όσο μπορώ. Αυτό είναι το νόημα για μένα. Απέκτησα φίλους πραγματικούς και όχι ψεύτικους. Μου αρέσει αυτό το νοιάξιμο του ενός προς τον άλλον. Όταν κάποιος λείπει αμέσως ρωτάμε τι συμβαίνει και παίρνουμε τηλέφωνο για να μάθουμε. Είναι εξίσου πολύ ωραίο όταν με παίρνουν οι συναθλητές μου στο σπίτι και με ρωτούν αν θα κατέβω για προπόνηση.
Όταν ήρθα για πρώτη φορά στο Λουδία «τρελάθηκα». Είναι ένα παράδεισος. Ευχαριστώ το Θεό που είχα αυτήν την ευλογία. Νάνε καλά όλοι οι προπονητές μου όπως ο Βασίλης Καφετζάκης, η Χριστίνα, ο Αντώνης Παπαδόπουλος, ο Δάνος. Αυτοί οι άνθρωποι μου έδωσαν φτερά. Σήμερα έχω την κυρία Ειρήνη προπονήτρια που τη αγαπώ ως μητέρα μου και τον κύριο Σπύρο που τον αγαπώ και τον βλέπω σαν μεγάλο αδερφό μου.
Είναι η οικογένεια μου, αυτό θα πρέπει να το καταλάβουν όλοι. Εμείς τα παιδιά του ομίλου τους οφείλουμε απεριόριστο σεβασμό αλλά και οι μεγάλοι, θα πρέπει να αντιληφθούν ότι οι προπονητές μας κάνουν τα πάντα για μας». Ακούγοντας προσεκτικά το Σταύρο διαπίστωνα ολοένα και περισσότερο ότι πρόκειται για ένα νέο παιδί απόλυτα συνειδητοποιημένο που μιλούσε από καρδιάς και απευθυνόταν προς όλους αυτούς που ίσως να μη βλέπει και τόσο συχνά στις εγκαταστάσεις του Λουδία. Λίγες όμως μέρες μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλείου στην Κύπρο και ένιωσε τη μεγαλύτερη απογοήτευση. Αυτό που τον πίκρανε ήταν η πρόσφατη γνωστοποίηση για ματαίωση του πρωταθλήματος κωπηλασίας στο Λουδία.
«Απογοητεύτηκα. Λένε ότι φταίει που το ποτάμι είναι γεμάτο από καλάμια. Μα η μηχανή που θα τα έκοβε είναι εδώ και πολύ καιρό παρκαρισμένη. Γιατί να μην καθαριστεί το ποτάμι. Εγώ και τα παιδιά χαρήκαμε όταν είπαν ότι θα γίνουν αγώνες και τώρα… απολύτως τίποτα. Τι να πω… βλέπω ότι μαραζώνει ο όμιλος και με ενοχλεί αυτό πάρα πολύ. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πως νιώθω. Δεν θέλω να σκέφτομαι όλα αυτά, ότι μπορεί να κλείσει, και θα χάσω αυτό που ζω. Τι θα κάνω… όχι μόνο εγώ, αλλά και τα άλλα παιδιά».
Η πρόσφατη εμπειρία που έζησε ο Σταύρος δείχνει ότι σηματοδότησε τη ζωή του και ότι ο ίδιος βρήκε ένα ξεχωριστό νόημα.
«Στην Κύπρο μου φέρθηκαν πάρα πολύ καλά. Ένιωσα ότι με αγαπούσαν. Θέλω να ευχαριστήσω την Ομοσπονδία Κωπηλασίας Κύπρου και την κυρία Άννα Ιωάννου που με δική της πρωτοβουλία κατέβηκαν στο νησί. Ομαδικότητα αγάπη και αγκαλιά. Αυτά όλα τα διαπίστωσα και στην Κύπρο. Δεν αναζητούσα κάτι παραπάνω» Στο Σταύρο Παπαδόπουλο όλοι προσδίδουν τον τίτλο «η ψυχή την ομίλου». Και αυτός ο χαρακτηρισμός αποδίδει δικαίως στο πρόσωπο του την ανιδιοτελή προσπάθεια ενός παιδιού που αγαπάει τη φύση, ξέρει να τη σέβεται, ζει μέσα από αυτή και αναπτύσσει τον εθελοντισμό.
«Είναι ένας διαχρονικός αθλητής του ομίλου που διακρίνεται για το ήθος του και για τη θετική ενέργεια που μεταδίδει σε όλους μας». λέει ο Σπύρος Ασπρογέρακας προπονητής του ΝΟΓ και επισημάνει: «Αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση για όλα τα παιδιά. Είναι τιμή μας που το έχουμε. Με την εμπειρία που έχει θα μπορούσα να πω ότι ο λόγος του έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία και ότι εκπροσωπεί επάξια όλoυς τους αθλητές».
Ιδιαίτερα συγκινημένη δηλώνει η προπονήτρια του ΝΟΓ Ειρήνη Μιστροπούλου που τυγχάνει να δραστηριοποιείται έντονα στο χώρο των ΑΜΕΑ.
«Ο ρόλος του είναι καταλυτικός. Νουθετεί τα παιδιά ώστε να αγαπήσουν τον όμιλο. Προσέχει το υλικό συνεργάζεται και βοηθάει κάθε παιδί. Δεν έχω λόγια να τον περιγράψω διαφορετικά. Νιώθω μεγάλη ευθύνη αλλά ταυτόχρονα και χαρά για τη συνύπαρξη μας .Είναι ένα εξαιρετικό πλάσμα».
Υποστηρικτές στην προσπάθεια του Σταύρου από την πρώτη στιγμή είναι όλα τα μέλη της οικογένειας του. Αν και έτυχε να ζει με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο, αυτός επέλεξε τη ζωή ενός αθλητή με προϋποθέσεις και κανόνες που επιβάλλονται…
του Γιώργου Ροδάκογλου
